Οι Τούρκοι, όπως τότε κι εμείς, στο παρελθόν ήταν σχεδόν αποκλειστικός χρήστης αμερικανικών όπλων. Η ληστρική εισβολή και κατοχή της Κύπρου είχαν όμως τότε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα.
Μια δυναμική ομάδα καλών Ελληνοαμερικανών πατριωτών, μέλη ομάδων όπως το Hellenic Council of America, με ατμομηχανή έναν σπουδαίο άνθρωπο, τον δικηγόρο και πρώην υφυπουργό Οικονομικών του Νίξον, τον Ευγένιο Ρωσσίδη, με την υποστήριξη του μακαριστού Ιακώβου, γερουσιαστών όπως ο Χιούμπερτ Χάμφρεϊ και ο Τόμας Ιγκλετον, του βουλευτή Μπέντζαμιν Ρόζενταλ από τη Νέα Υόρκη και του Τζον Μπραδήμας, προέδρου της πλειοψηφίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων, πέτυχαν την επιβολή εμπάργκο στην Τουρκία στην προμήθεια αμυντικού εξοπλισμού. Διότι απλούστατα είχε παραβιαστεί η αμερικανική νομοθεσία και τα μεμέτια είχαν εκτελέσει το πρωτοφανούς αγριότητας διεθνές έγκλημά τους, χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά όπλα της αμερικανικής βοήθειας.
Το εμπάργκο κατά της Αγκυρας κράτησε από την 5η Φεβρουαρίου 1975 μέχρι την 1η Αυγούστου 1978, οπότε ήρθη, περίπου με τη συναίνεση της Ελλάδας, η οποία πήρε ως αντάλλαγμα μια ολοστρόγγυλη τρύπα στο νερό. Αυτό όμως είναι άλλο ζήτημα, γι’ άλλη συζήτηση.
Οι Τούρκοι, στη διάρκειά του, είχαν έρθει σε δεινή θέση, φτάνοντας στο σημείο, κυρίως από έλλειψη ανταλλακτικών, να κάνουν κανιβαλισμό των αεροπλάνων κι αρμάτων τους. Είχαν σχεδόν παραλύσει, με ατελείωτη λίστα ελλείψεων σε τρία πυρομαχικά, ανταλλακτικά, στα πάντα.
Μια τεράστια ευκαιρία χάθηκε τότε για τον Ελληνισμό.
Ομως οι γιοι του Ερτογρούλ, οι πλιατσικολόγοι και γενοκτόνοι, χωρίς άλογα πια αλλά με στολές και κουστούμια, πήραν το μάθημά τους. Η ηγεσία τους, κάθε χρώματος, ορκίστηκε να μην ξαναβρεθούν ποτέ σε αυτήν τη θέση. Γι’ αυτό έκτοτε η Αγκυρα επένδυσε στην ανάπτυξη μιας πολυποίκιλης πολεμικής βιομηχανίας, που παράγει από πιστόλια, τυφέκια, πολυβόλα και πυρομαχικά έως αεροπλάνα, ελικόπτερα και πυραύλους.
Αντίστοιχα, στην Ελλάδα μετά το 1974 ξεκίνησε μια αντίστοιχη προσπάθεια επέκτασης της αμυντικής βιομηχανίας, πέραν της θρυλικής ΠΥΡΚΑΛ.
Ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ ήθελε, π.χ., την ΕΛΒΟ, έχοντας την ανάμνηση της γενικής επιστράτευσης του 1974, όταν τα REO της αμερικανικής βοήθειας έμεναν σύξυλα στις ράχες και στους κάμπους. Διότι όσο φιλότιμοι κι αν ήταν οι άνδρες στους όρχους των μονάδων, όταν το εργαλείο έχει οργώσει όλη την Κορέα και το Βιετνάμ πριν σ' το κάνουν «δώρο», τότε καληνύχτα! Θυμάμαι με συγκίνηση μια «καναδέζα» στο 505 Τ/ΠΝ, με ξύλινες πόρτες και παραπέτα, απροσδιορίστου ηλικίας, που μας θύμιζε την «οικογένεια Γουόλτον». Μπορεί και να είχε ακόμη κάπου άμμο από τη Νορμανδία. Ολοι την είχαμε σπρώξει.
Η προσπάθεια δημιουργίας ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας, αφού σε πολλές περιπτώσεις απέδωσε λαμπρά αποτελέσματα, και μαζί με προμήθειες κι από ξένους οίκους οδήγησε τις Ενοπλες Δυνάμεις μακριά από το vintage στιλ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, συνάντησε μοιραία τα συμφέροντα των εισαγωγέων και των μεσιτών τους, τη ρωμέικη γραφειοκρατία και την απληστία σειράς διεφθαρμένων λειτουργών.
Απλά πράγματα: Αν το φτιάξεις εδώ, πώς θα πάρει μίζα ο αντιπρόσωπος, ο υπουργός και οι σμπίροι του και κέρδος ο Αμερικανός, ο Γάλλος ή ο Γερμανός κατασκευαστής;
Οι δημοσιοσχεσίτες των ξένων οίκων, που ενίοτε υποδύονται και τους «αμυντικούς ρεπόρτερ», τερατολογούσαν, θυμάμαι, για τη σειρά του αυτόματου τυφεκίου G3, του HK11 και της «ραπτομηχανής», που ακούει στο όνομα MG3. Οτι στράβωναν οι κάννες, τα σκοπευτικά και άλλα γραφικά. Ασύστολα ψεύδη «μισθοφόρων». Πώς αλλιώς θα πουλούσαν τα δικά τους ντενεκέδια οι ξένοι οίκοι αντί να φτιάξει η ΕΒΟ και τη νέα γενιά όπλων, π.χ., για τις Ειδικές Δυνάμεις; Αφού το Μ16 το βλέπουμε στις ταινίες του Χόλιγουντ, γιατί να φτιάξουμε δικό μας όπλο εδώ;
Οταν οι Τούρκοι πήραν τη συμπαραγωγή των F-16, την οποία διώξαμε εμείς (Global Proposal), πήραν τεχνογνωσία και έχτισαν εργοστάσια, ενώ εμείς κάναμε την «αγορά του αιώνα». Ετοιματζίδικα πράγματα, επ’ ωφελεία πάντα των ξένων οίκων και των εγχώριων υπαλλήλων τους.
Τα γράφω όλα αυτά με αφορμή τις επικείμενες τελικές αποφάσεις για τα ΕΑΣ, την ΕΑΒ και την ΕΛΒΟ. Οι αποφάσεις αυτές δεν μπορούν να ληφθούν με λογιστικά κριτήρια. Δεν μπορούν να τις πάρουν ορκωτοί, ειδικοί σύμβουλοι ή ο κ. Στουρνάρας και το επιτελείο του. Εχουν παραμέτρους που αφορούν την εθνική στρατηγική και ασφάλεια, τις οποίες μόνο η κορυφή της πολιτικής ηγεσίας μπορεί να αξιολογήσει.
Απαιτείται πολιτική λύση.
Η Ελλάδα πρέπει να έχει πολεμική βιομηχανία υγιή κι ανταγωνιστική. Κι αυτό είναι μια πολιτική απόφαση που θα εγγραφεί στις δέλτους της Ιστορίας για τον ηγέτη που θα πάρει την ευθύνη. Τώρα. Αλλωστε, στο τέλος η Ιστορία δεν θα θυμάται κανέναν «ειδικό σύμβουλο». Μόνο για τον ηγέτη θα κάνει «ταμείο»…
εφ. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
