Εμένα
και την αδερφή μου μας έστελνε κάθε Κυριακή η μάνα μας προκειμένου να
μπορεί ανενόχλητη να καθαρίζει το σπίτι. Και όμως... περνούσαμε υπέροχα!
Θυμάμαι
δύο κυριούλες που μας μοίραζαν εικονίτσες χριστιανικού περιεχομένου,
μας ανέλυαν τις παραβολές, μας έλεγαν ιστορίες από τους βίους των αγίων
αλλά το καλύτερο όλων ήταν τα ποιηματάκια - τραγουδάκια που μας μάθαιναν
και τα απαγγέλαμε - τραγουδούσαμε το τελευταίο τέταρτο...
Μάλλον ήταν χωρισμένο σε τμήματα αγοριών - κοριτσιών μικρών και μεγάλων αλλά εγώ ήμουν στο πρόγραμμα των "μεγάλων". Να μην ξεχάσω και τα περιοδικά 'Προς τη Νίκη" και η "Ζωή του Χριστού" που μας μοίραζαν...
Από
το κατηχητικό πέρασα και εγώ για ένα διάστημα. Αυτό έμελε να μου
προκαλέσει την καλύτερη έκπληξη αργότερα στο γυμνάσιο. Ο λόγος, ήταν η
κυρία που μας έκανε το κατηχητικό, να το κάνει από χόμπι καθώς η
κανονική της εργασία ήταν Θεολόγος στο γυμνάσιο που θα πήγαινα
αργότερα!
Έτσι, όταν αργότερα με βρήκε εκεί, εκτός από τα Προς τη Νίκη που με
φόρτωνε όπου με έβρισκε, τα 20αρια άρχισαν να πέφτουν σύννεφο λόγω και
της πρώιμης καλής διαγωγής παλιότερα στο κατηχητικό. Και άντε θα πείτε..
καλό παΐδι. Χμ.. ναι δεν λέω.. αλλά με μακριά μαλλιά, μπότες, σκισμένα
ξεβαμμένα Τζην και t-shirt Dokken!
Τα Χριστιανόπουλα θα πάμε με φτερά,
να πούμε μήνυμα που φέρνει την χαρά.
Μας περιμένει με λαχτάρα όλη η γη,
κι εμείς κινήσαμε πρωί με την αυγή.
Τίποτα στον δρόμο δεν μας σκιάζει,
ούτε η μπόρα ούτε το χαλάζι.
Έχουμε μαζί μας τον Χριστό,
σύντροφο χαράς, πατέρα κι αδελφό.
Εμπρός με μια ψυχή, μας περιμένει η Γή.
*************************
Δεν
πάτησα ποτέ, οι γονείς μου δεν πολυενδιαφέρονταν για τα θρησκευτικά.
Πάντα έβλεπα αυτούς που πήγαιναν κατηχητικό με μισό μάτι, για να μην
σχολιάσω την άποψη μου κατά την εφηβεία.
Θυμάμαι
στο Λύκειο, όπου θρησκευτικά μας έκανε πάπας, είχαμε στο σχολείο
κάποιες κάπελες που πήγαιναν στο κατηχητικό και γενικά πολλά πάρε δώσε
είχαν με την ενορία του.
Κυκλοφορούσαν
με κάτι φουστάνες και κότσους σαν θειες, ενώ δεν έκαναν στενή παρέα με
κανένα εκτός των ομοίων τους. Δεν θα ξεχάσω τον τρόμο στα μάτια τους
όταν έπεφτε επιτιμητικά επάνω τους το βλέμμα του παπά, λόγω του ότι
μπορεί να έκαναν κάτι που να "ξεφεύγει".
Πάντα
μου έμοιαζαν σαν να ήταν υπό επιτήρηση και με εξόργιζε. Περιττό να πω
πως εκτός από μια κοπέλα που ήταν εμφανίσιμη οι άλλες που έτυχε να είναι
από μέτριες μέχρι χάλια, με τις εκκλησιαστικές στιλιστικές επιλογές
ήταν ακόμη χειρότερα.
Μια
έντονη επίσης ανάμνηση είναι από τα χρόνια της σχολής. Μπαίνω στο
λεωφορείο και απέναντι μου καθόταν μια πραγματικά πανέμορφη κοπέλα.
Κατάλαβα αμέσως τι παίζει γιατί ήταν ντυμένη όπως οι "καλόγριες" στο
σχολείο.
Διάβαζε
με απίστευτη προσήλωση βίους Αγίων λες και δεν υπήρχε άλλος κόσμος. Δεν
ξέρω γιατί αλλά μου ανέβηκε τόσο το αίμα στο κεφάλι που μου ερχόταν να
της πετάξω το βιβλιαράκι από το χέρι και να ουρλιάξω "ΞΥΠΝΑ!!! πήγαινε
μια βόλτα, ερωτεύσου, κάνε φίλους, τώρα είναι τα καλυτέρα χρόνια".
Φυσικά
δεν το έκανα, αλλά θύμωσα απίστευτα όχι με αυτή αλλά με το περιβάλλον
της που πιθανότατα την έκανε έτσι. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κάτι
εναντίον της θρησκείας ή της ανάγκης κάποιου να πιστεύει.
Αλλά αυτά τα σκοταδιστικά καραγκιοζλίκια με τρελαίνουν ειδικά όταν όλοι ξέρουμε ποσό υποκριτικά είναι.
Ποτέ μα ποτέ δεν θα πήγαινα το παιδί μου σε κατηχητικό να έχω τον κάθε
καθυστερημένο να του γεμίζει το μυαλό με αηδίες. Και αηδίες δεν είναι τα
θρησκευτικά πιστεύω, αλλά οι παρερμηνείες αυτών από τον κάθε ανέραστο
Νεάντερνταλ.
********************
Πήγαινα 5 χρόνια στο κατηχητικό. Κάποιες συμμαθήτριες από το Δημοτικό ήρθαν μια μέρα στο σχολείο και μας ξεσήκωσαν να πάμε...
Πήγα από περιέργεια και γιατί μικρή με τραβούσαν τα μεταφυσικά.
Μετά από λίγο όλες οι συμμαθήτριές μου έφυγαν αφού κάναν το κομμάτι τους, αλλά εγώ έμεινα για πολλά χρόνια...
Πέρασα από το κατώτερο στο μέσο και από το μέσο στο ανώτερο όταν πια πήγαινα Λύκειο...
Μου άρεσε πάρα πολύ η ατμόσφαιρα στην
εκκλησία όταν το μεσημέρι ο ήλιος έμπαινε από τα χρωματιστά τζάμια, οι
χαμηλές φωνές των παιδιών και οι γλυκές των κατηχητριών. Μου άρεσαν τα
τραγουδάκια, τα παιχνίδια, οι παραβολές, η καρφίτσα που φορούσαμε στο
πέτο, το βιβλιαράκι που σημειώναμε τα ηθικά διδάγματα...
Μου άρεσαν οι γιορτές, τα θεατρικά και όταν ντύθηκα μυροφόρα για να συνοδεύσουμε τον επιτάφιο... Όσες ωραίες αναμνήσεις έχω από την εκκλησία, τις έχω από το κατηχητικό...
Λυπήθηκα
πολύ όταν αναγκάστηκα να διακόψω: Όταν πια πήγαινα στο Λύκειο και στο
ανώτερο κατηχητικό, η κατηχήτριά μας, η οποία ήταν φιλόλογος σε κάποιο
άλλο Λύκειο, άρχισε να λέει κάτι περίεργα πράγματα για τις σχέσεις
μεταξύ αγοριών και κοριτσιών...
Δε φαντάστηκα ότι ο Θεός της αγάπης θα θύμωνε που αγαπούσα το αγόρι μου
που με περίμενε απ' έξω! ότι θα ενοχλούνταν αν το φιλούσα ή αν δεν ξέρω
κι εγώ τι... εκεί το μυαλό μου σταμάτησε...
Κατάλαβα ότι αυτός ο χώρος δε με χωρούσε, ήθελα να πιστεύω ότι η
συγκεκριμένη η κατηχήτρια κάπου έκανε λάθος και ότι κάποια άλλη δε θα
ήταν έτσι. Δεν πήρα, βέβαια, στη σειρά τις εκκλησίες για να ψάξω...
Σταμάτησα εκεί...
Είχα
πάει μια φορά και μας είχαν δώσει κάτι μικρά βιβλιαράκια με βίους
Αγίων! Ακόμα μας είχαν κεράσει και καραμέλες, σοκολάτες κλπ!
Αλλά
σταμάτησα να πηγαίνω γιατί γινόταν κάθε Παρασκευή και τότε ήθελα να
παίζω. Και βέβαια υπάρχει ακόμη και σήμερα, αλλά μάλλον πολύ λίγοι
πηγαίνουν.
Όταν θυμάμαι κατηχητικό θυμάμαι ένα συγκεκριμένο τραγουδάκι( από όσο θυμάμαι τωρα) το:
"ποιος
πες ποιος είναι ποιος, αυτός που την φουρτούνα κοπάζει, αυτός που την
βροχή σταματά..και σήμερα φουρτούνα και σήμερα βροχή με πόλεμο , ψευτιά
και αδικία , ο τρόμος του θανάτου απλώνεται στην γη μα ατάραχοι μένουν
οι πιστοί...απλώνουνε τα χέρια ψηλά στον ουρανό, εσύ είσαι η μόνη ελπίδα
που τους μένει".. πάντα το τραγουδούσαμε !
Θυμάμαι
επίσης ένα τετραδιάκι που είχαμε και το στολίζαμε με εικόνες από την
παλαιά και την καινή διαθήκη! στο τέλος το καλύτερο βραβευόταν και
έπαιρνε δώρο βιβλία, μολύβια, τετράδια.. ήμουν άσχετη στα εικαστικά και
ποτέ το δικό μου δεν βραβεύτηκε..απωθημένο το έχω!!
Εγώ
πέρασα καλά στο κατηχητικό, είχαμε μια πολύ γλυκιά κατηχήτρια, πολύ νέα
τότε σχεδόν κοριτσάκι που μόλις είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο, με
φιλελεύθερες απόψεις καμία σχέση δηλ. με συντηρητικές ιδέες αλλά
δυστυχώς την είχαμε παλαβώσει την γυναίκα ( ήμασταν ζωηρά κοριτσάκια)!!!
την ξαναείδα μετά από χρόνια, πάντα κάνει κατηχητικό και είναι
γλυκύτατη!!
Κατηχητικό πήγαινα κι εγώ από τετάρτη δημοτικού μέχρι Α γυμνασίου.
Ωραία
περνούσαμε, παίζαμε αρκετά παιχνίδια, πηγαίναμε εκδρομές. Η αλήθεια
είναι ότι οι κατηχητές μας δεν ήταν κολλημένοι άνθρωποι και δεν έλεγαν
ανοησίες.
Γνωστός σε γενιές και γενιές παιδιών που πέρασαν από το κατηχητικό της
γειτονιάς μου εκεί ο κ. Κατζαμπάκης, κατηχητής και πολύ αγαπητός στα
παιδιά, γιατί είχε ταλέντο σε σκετσάκια, αστεία κλπ.
Μια
περίοδο πήγαινα και παπαδάκι. Θυμάμαι την αγωνία μας να ήμασταν
συνεπείς για να "προαχθούμε" καθώς οι μικρότεροι και οι πιο νέοι
κρατούσαν τα κεριά ενώ τα φανάρια και ειδικά τα εξαπτέρυγα τα κρατούσαν
οι πιο παλιοί.
Να κι ένα τραγούδι που θυμάμαι:
"Ψαράδες είμαστε όλοι μας παιδιά,
με δίχτυα, πετονιές και παραγάδια,
στης κοινωνίας τις ακρογιαλιές,
ψυχές για ψαρέψουμε κοπάδια..
Και δε φοβόμαστε τα κύματα,
φουρτούνες, καταιγίδες και βοριάδες,
γιατί έχουμε αρχηγό μας τον Χριστό,
Αυτόν που αγαπούσε τους ψαράδες (δις)"
Πήγαινα
κι εγώ κατηχητικό από την τρίτη ως την έκτη δημοτικού μετά σταμάτησα
γιατί πίστευα πως μεγάλωσα για τέτοια και γιατί η μάνα μου φοβόταν μήπως
γίνω καλόγρια.
Περνούσα
πάρα πολύ ωραία με τα τραγουδάκια μας τα παιχνίδια και τις εκδρομές
μας. Ωστόσο πιστεύω πως αν είσαι αδύναμος χαρακτήρας μπορεί να μπλεχτεί
πολύ άσχημα με την εκκλησία(είδα κορίτσια που δεν έβλεπαν τηλεόραση ως
τα 17 τους!!! γιατί η τηλεόραση είναι ο σατανάς!).
Βλέπω
κάθε πρωί μια κοπέλα που είναι τώρα πια γύρω στα 35 να πηγαίνει στην
εκκλησία πρωί- πρωί στις 7:30 κατακαλόκαιρο με καλτσόν μακριά φούστα τις
δεκαετίας του '20 και μακρυμάνικο πουκάμισο! Γίνομαι έξαλλη!
Αυτή
η κοπέλα δεν είχε κάποιον να συμβουλεύσει; Δηλαδή δεν μπορείς να είσαι
θρησκευόμενο άτομο, ηθικό και καλόκαρδο χωρίς αυτές τις υπερβολές;;;
Βλέποντας αυτή (παρόλο που εγώ πέρασα καλά στο κατηχητικό) δεν θα άφηνα τα παιδιά μου να πάνε!
Η βιβλιοθήκη του Κατηχητικού
