Μια φορά κι εναν καιρό, πριν απο πολλά χρόνια, ήταν μια μικρή χώρα, που την λέγανε Ελλαδα.
Κι ήταν κι ένας λαός, ένας βασανισμένος και προδομένος λαός, κουρασμένος από τις απανωτές σφαλιάρες που έτρωγε κοντά μισόν αιώνα και παραπάνω πριν. Εθνικός διχασμός, Μικρασιατική Καταστροφή, σφαγές Ποντίων, προσφυγιά, πτώχευση, δικτατορία 4ης Αυγούστου, Αλβανικό Επος, Κατοχή, πείνα, εκτελέσεις, διώξεις, Εμφύλιος, εξορίες, βασανιστήρια, "Αγγλοκρατία" και "αμερικανοκρατία", προδοσίες, φτώχεια, μετανάστευση, δολοφονίες αγωνιστών, κυπριακό, Σεπτεμβριανά 1955, Αποστασία 1965, Βασιλιάδες, πορείες διαμαρτυρίας, ξύλο, δικτατορία συνταγματαρχών, πόλεμος, μεταπολίτευση...
Κι ήταν κι ένα κίνημα, που το έλεγαν...Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα! Ενα κίνημα που εξέφρασε τις ομολογημένες και ανομολόγητες ελπίδες αυτού του κουρασμένου, βασανισμένου και προδομένου λαού...
Ηταν κι ένας ηγέτης, ο Κωνσταντίνος. Ηταν εξόριστος χρόνια, επειδή τα χε βάλει με ένα σύστημα που τον πολέμαγε εκ των έσω με χτυπήματα κάτω απ τη ζώνη...
Κι ήταν κι ένας άλλος "ηγέτης", ο Ανδρέας. Κι αυτός εξόριστος, αλλά απ την άλλη μεριά. Την εύκολη. Αυτό που λέμε...κοπάνα. Ένας "ηγέτης" που πούλαγε ...φούμαρα στον βασανισμένο λαό για να ζεί αυτός πλουσιοπάροχα στην ...εξορία του... Ενας "ηγέτης", που είχε πουλήσει την ίδια τη πατρίδα τους στους ξένους με αντάλλαγμα τη καλοπέρασή του στον ...υπερπόντιο αγώνα που έδινε για να τη...σώσει... Να τη "σώσει" απ τους "Ντάλτον" συνταγματάρχες της συμφοράς, που την είχαν στον γύψο για επτά ολόκληρα χρόνια...
Κι ήταν κι ένα παραμύθι... Που δεν ήταν παραμύθι...
Οι κόντρες αυτών των δύο ηγετών, έμειναν ιστορικές. Ιστορικές, για τον απλούστατο λόγο οτι εν αντιθέσει με τον Κων/νο που προσπαθούσε να φέρει τη μια άκρη με την άλλη, ο Ανδρέας δεν νοιαζόταν για ...κανέναν λαό, ούτε για καμμιά ελευθερία κανενός. Απλώς ήθελε να εντυπωσιάζει. Με κάθε του λέξη, με κάθε του λόγο. Κάνοντας επίθεση και αντίσταση σε κάθε περίπτωση. Αντίσταση κούφια, που οι...εκτός του παραμυθιού, μπορούσαν να διακρίνουν με τη πρώτη ματιά. Κάθε μέρα, κέρδιζε λεκτικά κατα κράτος τον μεγάλο του αντίπαλο. Με αντίτιμο την ίδια την Ελλάδα, που είχε πέσει και πάλι θύμα ενός κοινού απατεώνα...
Ο Κων/νος γρήγορα αντιλαμβάνεται οτι ο Ανδρέας θα είναι ο επόμενος κυβερνήτης του ...οικοπέδου - γωνία που λεγόταν "Ελλάδα" και είχε αποφασίσει απο καιρό να μεταπηδήσει στο ανώτατο αξίωμα της εξουσιαστικής κλίμακας, αυτό της Προεδρίας, ελπίζοντας οτι ...η αφ υψηλού επιτήρηση θα μπορούσε να κουμαντάρει αυτόν τον "επικίνδυνο" λαικιστή. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως ήλπιζε... Το "σμάρι" της ληστοσυμμορίας που ετοιμαζόταν να αναλάβει τα ηνία της χώρας, ηδονιζόταν κάτω απο το μπαλκόνι, απ το οποίο ο μέγας λαοπλάνος ρητόρευε, τάζοντας τα πάντα στους πάντες...
Κι ήταν απ την άλλη μεριά, οι ξένοι... Που γύρευαν να αρπάξουν τα πάντα, σε τιμή ευκαιρίας, βάζοντας έναν λαό να υπογράψει, μέσα απο μια τελετή-παρωδία, την ...αιώνια δέσμευσή του στο δικό τους άρμα...
Ο λαός ελπίζει πως θα δεί καλύτερες μέρες με την είσοδο της χώρας στην ομάδα των Ισχυρών, στην λεγόμενη ΕΟΚ. Μόνο που τον κρατάνε επίτηδες στο σκοτάδι και την απόλυτη σύγχυση... Γιατί όσο λιγώτερα ξέρει, τόσο το καλύτερο... Για τους ξένους...
Kι ύστερα, ήρθαν οι εκλογές... Και οι εκλογές έφεραν το σμάρι των...σοσιαλ(λ)ιστών που έσερνε πίσω του ο μεγάλος νικητής, ο Ανδρέας.
Ο λαός πανηγύριζε έξαλλος, ελπίζοντας πως επιτέλους τα βάσανά του θα έπαιρναν τέλος. Ο Ανδρέας βούτηξε τα χέρια του στο μέλι, πολύ βαθιά. Και μαζί του, το σμάρι που έσερνε πίσω του. Κι ήταν και οι οπαδοί, που ήταν πολλοί. Ανεργοι, αργόσχολοι, τεμπέληδες και ψευτο-διανοούμενοι. Που προσκύνησαν το δαχτυλίδι του Μεγάλου Αρχηγού για "30 αργύρια" βολέματος και συμμετοχής στο ...βούτηγμα των χεριών στο μέλι... Κάθε έννοια δικαίου, κάθε έννοια νόμου, κάθε έννοια ηθικής, κάθε έννοια μέτρου, κάθε έννοια δικαιοσύνης καταπατούνται... Ολα, για να πλουτίσουν οι ημέτεροι, οι κομματικές στρατιές των ψευτο-αριστερών και ασφαλώς και το κόμμα, δημιουργώντας ένα άλλο είδος λαού, ενός "μεταλλαγμένου" νεο-Ελληνα, που φορούσε γούνα Gucci και τρύπια "σαγιονάρα" των 8.000 δρχ....
Toυ Ανδρέα όμως δεν του έφταναν αυτά. Ηθελε όλο το φάσμα των βαθμίδων της εξουσίας δικές του. Κι έτσι, σε μια καλοστημένη παγίδα, εκπαραθυρώνει τον Καραμανλή απο την Προεδρία και στη θέση του, μέσα απο μία ψήφιση - παρωδία της Βουλής με ...χρωματιστά ψηφοδέλτια, φέρνει για Πρόεδρο το ...απόλυτο "Τίποτα", έναν πρώην "έντιμο" δικαστικό που ...εξαγόρασε πανεύκολα την εντιμότητά του με πανάκριβο αντίτιμο, που το πλήρωσε και πάλι ο χιλιοπροδομένος λαός, αυτός δηλαδή που είχε αντισταθεί στην "Πράσινη λαίλαπα"...
Τα πάντα πλέον βρίσκονται στο έλεος των ...σοσια(λ)ιστών, που καταλαμβάνοντας μια θέση Υπουργείου, ξεπουλάνε τα πάντα με την πρώτη ευκολία. Ετσι, στήνεται πανεύκολα ένα απίστευτο αλισβερίσι με διαπλεκόμενα συμφέροντα, παράνομες εργολαβίες, διακίνηση μαύρου χρήματος και ηθικού ξεπεσμού...
Οι ...αξιότιμοι υπηρέτες του λαού, μετατρέπονται σε αφεντικά του, κάνοντας λαθρεμπόριο με την τιμή και τα ιδανικά του...
Η Υγεία, το ύψιστο αγαθό μιας κοινωνίας, γίνεται αντικείμενο χλευασμού, γελοιοποίησης, αλλά και διασπάθισης δημοσίου χρήματος... Κάτω απο μια φαινομενική "σοσιαλιστική" μεταλλαγή, κρύβεται η απόλυτη γύμνια ενός συστήματος, που τον μόνο στόχο που έχει, είναι να αντλεί μαύρο χρήμα και βόλεψη για τους "ημέτερους"... Κι ο λαός, αργοπεθαίνει σε κάποιο ράντζο παρατημένος κι αβοήθητος...
Η Παιδεία καταστρέφεται, αργά αλλά σταθερά... Τα σχολεία πλέον μετατρέπονται απο χώρους μάθησης, σε χώρους...συναθροίσεων κηφήνων και νεόκοπων "επαναστατών χωρίς αιτία". Μαθητές που οπλοφορούν μέσα στις τάξεις, μαθήτριες που ...νοιώθουν απο ...νωρίς την...ανάγκην του άρρενος και κουβαλάν μέσα στις τσάντες τους μαζί με τα μηθητικά τους βιβλία και τα...απαραίτητα μέτρα προφύλαξης, η γλώσσα κατακρεουργείται προς... διευκόλυνση της...μάθησης και οι λιγοστοί "ρομαντικοί" καθηγητές που απέμειναν, γίνονται αντικείμενα χλευασμού...
Ο Ανδρέας, νοιώθει ως ο απόλυτος άρχοντας. Ολοι και όλα τον "προσκυνούν". Κι επειδή, ως γνήσιο διεφθαρμένο όν που είναι, δεν σέβεται πλέον ούτε οικογένεια, ούτε θεσμούς, δίνοντας το σύνθημα και στους υποτακτικούς του να κάνουν το ίδιο. Ερωμένες και μετρέσες περνούν διαρκώς απο τις παράνομες - και διασπαρμένες σε πολλά ξενοδοχεία - κλίνες του. Μία όμως απο αυτές, γίνεται η μοιραία γυναίκα, που θα τον σπρώξει στην καταστροφή και στον αργό θάνατο... Το όνομά της, Δήμητρα... Παντρεμένη και...ελευθέρων ηθών, δεν διστάζει να ...σχεδιάσει μαζί με τον σύζυγό της, το σχέδιο καπήλευσης της εξουσίας μέσω του Ανδρέα, o oποίος μετατρέπεται σιγα σιγά σε υποχείριό της...
Κι ο Κωνσταντίνος; Ο πρώτος ηγέτης του παραμυθιού; Τι θα μπορούσε να πεί για όλα αυτά, έχοντας κι αυτός ευθύνη για την τραγική κατάσταση που υφίσταται η χώρα του; Αποσυρόμενος σε μια ιδιώτευση, που θυμίζει δεύτερη εξορία μέσα στην ίδια την πατρίδα του, δηλώνει με σκυφτό το κεφάλι πως η χώρα του έχει πλέον μετατραπεί σε απέραντο φρενοκομείο...
Το ξέσπασμα ενός σκανδάλου και η απόλυτη κατρακύλα μιας χώρας κι ενός λαού...
Ο Ανδρέας. παρασυρόμενος απο την εύκολη ζωή σε ανύπωτες καταχρήσεις αλκοόλ και σεξ, αρρωσταίνει βαριά και μεταφέρεται εσπευσμένα σε νοσοκομείο του εξωτερικού... Οι υποτακτικοί και οι φανατικοί οπαδοί του, προσεύχονται με κατάνυξη για να σωθεί απ το θάνατο και τον αποχαιρετούν με μια ευχή: "Σιδερένιος"...
Την ίδια στιγμή, ξεσπάει το μεγαλύτερο μεταπολεμικό σκάνδαλο χρήματος και διαφθοράς, που κατακρημνίζει τους πάντες και τα πάντα... Οι υποτακτικοί του Ανδρέα, ο Μένιος, ο Γιώργος, ο Δημήτρης και ο Ακης, υπουργοί όλοι τους και στηλοβάτες του...σοσια(λ)ισμού, βουτηγμένοι ως το λαιμό στη βρωμιά, προσπαθούν να περισώσουν ο,τι μπορούν... Η πέτρα του σκανδάλου ήταν ένας νεαρός τραπεζίτης, ας τον πούμε Κ. Κοσκωτά, που είχε αγοράσει με μια ασύλληπτη σε σκέψη και ενέργεια κομπίνα, την ίδια την τράπεζα στην οποία εργαζόταν... Ο τραπεζίτης αυτός, πλησίασε κάποτε τον μεγάλο "ηγέτη" και του πρότεινε να τον στηρίξει μέσω ενός δημοσιογραφικού ομίλου που είχε ήδη δημιουργήσει, αρκεί να κρατούσε το στόμα του κλειστό... Ο Ανδρέας ενθουσιασμένος απο την ιδέα να έχει δικό του έναν ολόκληρο όμιλο απο έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, δέχεται και δίνουν τα χέρια... Η μεγάλη λεηλασία της πατρίδας του, φτάνει στην αποκορύφωσή της... Δεν πρόλαβε όμως να "χαρεί" τον απόλυτο θρίαμβό του... Ενας ξεροκέφαλος εισαγγελέας, ας τον πούμε Δ. Δωρή, επέμενε πως αυτή η...απότομη άνοδος αυτού του υπαλλήλου που ξαφνικά μετετράπη σε "μεγιστάνα", έχει λάκκο και είναι αποφασισμένος να τον βρεί. Οι υποψίες του στρέφονται πρώτα στο περιβάλλον του "ηγέτη", ο οποίος όμως παριστάνει τον ανήξερο....
Oι αποκαλύψεις του εισαγγελέα εφετών, είναι πολυάριθμες και καταπέλτης για όλους. Σύσσωμος ο ελληνικός λαός, αυτός δηλαδή που δεν συμμετείχε στο ...φαγοπότι, χαρακτηρίζει την κυβέρνηση των ...σοσια(λ)ιστών ως "Κυβέρνηση Απατεώνων", ενώ η...κυβέρνηση ρίχνει το ...φταίξιμο στα περίφημα...."ξένα κέντρα" και στους ...δεξιούς, που θέλουν να...πλήξουν και να συκοφαντήσουν τον ...λαοπρόβλητο "ηγέτη"...
Στο μεταξύ ο Ανδρέας, σκέφτεται σοβαρά πλέον να την...κοπανήσει για τέταρτη φορά απο την πατρίδα του, όπως τις άλλες τρείς φορές που την "κοπάνα" την είχε αποκαλέσει..."αυτοεξορία"...
Λίγο πριν την τελική πτώση και με πίεση πλέον απο τους εισαγγελείς, στήνεται στη Βουλή μια επιτροπή-παρωδία για τη διερεύνηση του σκανδάλου, όπως ακριβώς επίτασσε ο νόμος περι ευθύνης υπουργών που ...είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι οι εγκληματίες που κυβερνούσαν, και ...οι υποψίες στρέφονται σε άσχετους, "ξένα κέντρα", ακόμη και σε απλούς πολίτες! Ολοι φταίνε, εκτός απο τους ίδιους...Τόσος ξεπεσμός...
Ο Τύπος όμως...το βιολί του. Οι μισοί κραυγάζουν οτι "Ολα είναι σκευωρίες", ενώ οι άλλοι μισοί...απλώς κατηγορούν τους πάντες! Ακόμη και τις ...αράχνες των σπιτιών των διαπλεκόμενων σοσια(λ)ιστών! Σαν να μην...πέρασε μια μέρα δηλαδή, απο τότε!
Οι ...έντιμοι όμως "υπηρέτες" του λαού, δεν το βάζουν κάτω και κηρύσσουν την...αντεπίθεση! Πολλοί έλεγαν πως "μάταια, γιατί το τέλος τους είναι προδιαγεγραμμένο"...
Ηταν πράγματι όμως έτσι; Ή μήπως η διαφθορά πλέον είχε περάσει στο DNA των ίδιων αυτών πολιτών που ενώ είχαν υποστεί μιαν ανύπωτη καταστροφή, είχαν όμως χτίσει το μέλλον τους πάνω στα ερείπια μιας "κάποτε μεγάλης" χώρας, εκμεταλλευόμενοι το "προιόν" του "εγκληματος"; Μήπως το παραμύθι άραγε, συνεχίζεται ως τις μέρες μας; ή μήπως αυτός ο χιλιοπροδομένος λαός, ανέκαθεν έτρωγε το...παραμύθι αμάσητο;
Μήπως τελικά, το συμπέρασμα αυτού του παραμυθιού είναι πως "κάθε λαός, έχει τους "ηγέτες" που του αξίζουν;
Αν όμως πράγματι είμαστε εμείς οι ένδοξοι απόγονοι του περικλέους εκείνου Γένους των Ελλήνων, θα πρέπει να το ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ. Και θα κληθούμε να το αποδείξουμε ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ...
