Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο:Πολιορκία της βουλής κι όχι των εθνικών δρόμων και των λιμανιών.
Το δικαίωμα
της απεργίας είναι αδιαπραγμάτευτα και αναντίρρητα ιερό.
Είναι ο μοναδικός τρόπος διεκδίκησης δικαιωμάτων, κοινωνικών και
εργατικών. Είναι το μοναδικό βήμα που έχει ο πολίτης να διαμαρτυρηθεί,
να διεκδικήσει, να περισώσει ότι μπορεί από τα κεκτημένα του.
Γεωργία Σταυριανέα
Αναρωτιέμαι
ωστόσο αν το δικαίωμα της απεργίας γίνεται αυτόματα δίκαιη ταλαιπωρία -
τιμωρία, των πανταχόθεν βαλλόμενων πολιτών, οι οποίοι δεν ξέρουν πλέον
που να σταθούν.
Θεωρώ ότι δεν υπάρχει πολίτης αυτής της χώρας που να μην αναγνωρίζει την αναγκαιότητα της απεργίας ως μορφής αγώνα. Όμως μήπως οι περίπλοκοι καιροί και κυρίως η «παχυδερμία» των κρατούντων απαιτεί αλλαγή τρόπων δράσης;
Ποιόν για παράδειγμα επηρεάζει η απεργία των Μέσων μαζικής μεταφοράς; Μόνο τον πολίτη που πάνω στη φτώχεια του, πρέπει να πάρει ταξί, για να πάει στη δουλειά του. Είδαμε ποτέ κάποιον πολιτικό στο λεωφορείο ή το μετρό εκτός προεκλογικής περιόδου;
Οι απεργίες των γιατρών και των νοσοκομείων; Λέτε να πλήττουν κανέναν από τους αναίσθητους πολιτικούς ώστε να ευαισθητοποιηθούν απέναντι στα τραγικά προβλήματα των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού;
Τέσσερις μέρες χωρίς πλοία. Αποκλεισμένοι πολίτες στα νησιά χωρίς επικοινωνία με την υπόλοιπη χώρα και κυρίως με ανύπαρκτα νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα χωρίς φάρμακα, γιατρούς, νοσηλευτικό υλικό.
Εχθές μια οικογένεια με άνεργους γονείς και τρία παιδιά που κατοικεί στην Αίγινα υποχρεώθηκε να πληρώσει ταξί, για να περάσει απέναντι το άρρωστο μωρό της που απαιτούσε άμεση υποστήριξη από το νοσοκομείο παίδων. Δεν θέλω να αναφερθώ στο ποιος προσεφέρθει να πληρώσει τα ναύλα και κυρίως στο γιατί.
Επίσης ένας ηλικιωμένος Αιγινίτης που νοσηλευόταν στην Αθήνα και πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, παγιδεύτηκε στον Πειραιά και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο σπίτι του υποχρεώνοντας τη συνοδό του, μητέρα δυό μικρών παιδιών να μείνει μαζί του σε ξενοδοχείο μέχρι να αποφασίσει η ΠΝΟ να λήξει την απεργία της.
Αυτά είναι δυό από τα χιλιάδες περιστατικά που συμβαίνουν σε μια καταπονημένη από την κρίση κοινωνία σαν αποτέλεσμα των απεργιών που κατά καιρούς φουντώνουν, όχι άδικα, αλλά αναποτελεσματικά.
Οι απεργίες ταλαιπωρούν τους πολίτες και φέρνουν τις κοινωνικές ομάδες απέναντι, δίδοντας ευκαιρία στους γλοιώδεις σφετεριστές των καταστάσεων να παίζουν τα πολιτικά παιχνίδια τους, κάποιοι προσφέροντας ψηφοθηρική «βοήθεια» στους πολίτες παριστάνοντας τους χρυσούς εθνοσωτήρες, και κάποιοι ακονίζοντας τα σφυριά και τα δρεπάνια τους στην πλάτη των πονεμένων πολιτών.
Με τη συμμετοχή στα παιχνίδια των συνδικαλισταράδων που εποφθαλμιούν μια θέση στο κοινοβούλιο, το αποτέλεσμα είναι αντίθετο με τις αγνές προθέσεις των εργαζομένων. Ο σημερινός πολίτης, που καμιά σχέση δεν έχει πλέον με τον πολίτη του χθες, θα είναι δυναμικά στο πλευρό του κάθε εργαζόμενου όταν οι συνέπειες της απεργίας στρέφονται μόνο ενάντια στο σάπιο σύστημα και τους υπευθύνους του.
Οι πολιτικοί μας, καθημερινά μέσα από τα κατινοπαράθυρα της TV μας υπενθυμίζουν πως «είμαστε σε πόλεμο», παραλείποντας βέβαια να μας ενημερώσουν ποιος τελικά είναι ο εχθρός, εχθροποιώντας ότι και όποιον κατά καιρούς τους βολεύει.
Η απεργία είναι αγωνιστικό δικαίωμα. Σε αγωνιστικό πλαίσιο πρέπει λοιπόν να κινούνται οι απεργοί πλήττοντας τα συμφέροντα των υπευθύνων και μόνο. Τρόποι υπάρχουν πολλοί… απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα είμαστε.
«Τα σκουπίδια στα σκουπίδια. Πολιορκία της βουλής κι όχι των εθνικών δρόμων και των λιμανιών. Μέσα μεταφοράς ελεύθερα για το κοινό κι όχι παροπλισμένα…» είναι μερικές από τις πολλές προτάσεις των πολιτών, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.
Οι καιροί είναι περίεργοι, κι εμείς πλέον «ψυλλιασμένοι» πολίτες. Δεν έχουμε το παραμικρό περιθώριο να επαναπαυόμαστε στη χώρα των «μακάρων», περιμένοντας τους αποτυχημένους ταγούς να λύσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούν.
Δεν υπάρχει εύκολος αγώνας. Ότι αρχίζει με ΜΗ…( μη μπλέξω, μη χάσω τη δουλειά μου, μη… μη…) και τελειώνει με ΔΕΝ… (δεν μπορώ, δεν γίνεται τίποτα, δεν έχω τη δύναμη… δεν… δεν…) έχει σαν αποτέλεσμα… ΜΗΔΕΝ…
Θεωρώ ότι δεν υπάρχει πολίτης αυτής της χώρας που να μην αναγνωρίζει την αναγκαιότητα της απεργίας ως μορφής αγώνα. Όμως μήπως οι περίπλοκοι καιροί και κυρίως η «παχυδερμία» των κρατούντων απαιτεί αλλαγή τρόπων δράσης;
Ποιόν για παράδειγμα επηρεάζει η απεργία των Μέσων μαζικής μεταφοράς; Μόνο τον πολίτη που πάνω στη φτώχεια του, πρέπει να πάρει ταξί, για να πάει στη δουλειά του. Είδαμε ποτέ κάποιον πολιτικό στο λεωφορείο ή το μετρό εκτός προεκλογικής περιόδου;
Οι απεργίες των γιατρών και των νοσοκομείων; Λέτε να πλήττουν κανέναν από τους αναίσθητους πολιτικούς ώστε να ευαισθητοποιηθούν απέναντι στα τραγικά προβλήματα των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού;
Τέσσερις μέρες χωρίς πλοία. Αποκλεισμένοι πολίτες στα νησιά χωρίς επικοινωνία με την υπόλοιπη χώρα και κυρίως με ανύπαρκτα νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα χωρίς φάρμακα, γιατρούς, νοσηλευτικό υλικό.
Εχθές μια οικογένεια με άνεργους γονείς και τρία παιδιά που κατοικεί στην Αίγινα υποχρεώθηκε να πληρώσει ταξί, για να περάσει απέναντι το άρρωστο μωρό της που απαιτούσε άμεση υποστήριξη από το νοσοκομείο παίδων. Δεν θέλω να αναφερθώ στο ποιος προσεφέρθει να πληρώσει τα ναύλα και κυρίως στο γιατί.
Επίσης ένας ηλικιωμένος Αιγινίτης που νοσηλευόταν στην Αθήνα και πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, παγιδεύτηκε στον Πειραιά και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο σπίτι του υποχρεώνοντας τη συνοδό του, μητέρα δυό μικρών παιδιών να μείνει μαζί του σε ξενοδοχείο μέχρι να αποφασίσει η ΠΝΟ να λήξει την απεργία της.
Αυτά είναι δυό από τα χιλιάδες περιστατικά που συμβαίνουν σε μια καταπονημένη από την κρίση κοινωνία σαν αποτέλεσμα των απεργιών που κατά καιρούς φουντώνουν, όχι άδικα, αλλά αναποτελεσματικά.
Οι απεργίες ταλαιπωρούν τους πολίτες και φέρνουν τις κοινωνικές ομάδες απέναντι, δίδοντας ευκαιρία στους γλοιώδεις σφετεριστές των καταστάσεων να παίζουν τα πολιτικά παιχνίδια τους, κάποιοι προσφέροντας ψηφοθηρική «βοήθεια» στους πολίτες παριστάνοντας τους χρυσούς εθνοσωτήρες, και κάποιοι ακονίζοντας τα σφυριά και τα δρεπάνια τους στην πλάτη των πονεμένων πολιτών.
Με τη συμμετοχή στα παιχνίδια των συνδικαλισταράδων που εποφθαλμιούν μια θέση στο κοινοβούλιο, το αποτέλεσμα είναι αντίθετο με τις αγνές προθέσεις των εργαζομένων. Ο σημερινός πολίτης, που καμιά σχέση δεν έχει πλέον με τον πολίτη του χθες, θα είναι δυναμικά στο πλευρό του κάθε εργαζόμενου όταν οι συνέπειες της απεργίας στρέφονται μόνο ενάντια στο σάπιο σύστημα και τους υπευθύνους του.
Οι πολιτικοί μας, καθημερινά μέσα από τα κατινοπαράθυρα της TV μας υπενθυμίζουν πως «είμαστε σε πόλεμο», παραλείποντας βέβαια να μας ενημερώσουν ποιος τελικά είναι ο εχθρός, εχθροποιώντας ότι και όποιον κατά καιρούς τους βολεύει.
Η απεργία είναι αγωνιστικό δικαίωμα. Σε αγωνιστικό πλαίσιο πρέπει λοιπόν να κινούνται οι απεργοί πλήττοντας τα συμφέροντα των υπευθύνων και μόνο. Τρόποι υπάρχουν πολλοί… απόγονοι του πολυμήχανου Οδυσσέα είμαστε.
«Τα σκουπίδια στα σκουπίδια. Πολιορκία της βουλής κι όχι των εθνικών δρόμων και των λιμανιών. Μέσα μεταφοράς ελεύθερα για το κοινό κι όχι παροπλισμένα…» είναι μερικές από τις πολλές προτάσεις των πολιτών, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.
Οι καιροί είναι περίεργοι, κι εμείς πλέον «ψυλλιασμένοι» πολίτες. Δεν έχουμε το παραμικρό περιθώριο να επαναπαυόμαστε στη χώρα των «μακάρων», περιμένοντας τους αποτυχημένους ταγούς να λύσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούν.
Δεν υπάρχει εύκολος αγώνας. Ότι αρχίζει με ΜΗ…( μη μπλέξω, μη χάσω τη δουλειά μου, μη… μη…) και τελειώνει με ΔΕΝ… (δεν μπορώ, δεν γίνεται τίποτα, δεν έχω τη δύναμη… δεν… δεν…) έχει σαν αποτέλεσμα… ΜΗΔΕΝ…
