Η 12χρονη σήμερα Qian Hongyan από την Κίνα, τραυματίστηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήταν μόλις 3 ετών και προκειμένου να ζήσει οι γιατροί αναγκάστηκαν να της ακρωτηριάσουν τα δύο της πόδια.
Το ανάπηρο κοριτσάκι θέλοντας να κινηθεί, έφτιαξε μόνη της ένα ... 'σύστημα' που απαρτίζεται από δύο βοηθήματα στα χέρια για να μην τραυματίζεται και μία μπάλα μπάσκετ η οποία αντικαθιστά τα δύο της πόδια. Η μικρή πάει και έρχεται μόνη της καθημερινά από το σχολείο στο σπίτι και αντίστροφα.
Η ιστορία της Qian Hongyan έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο. Η κοινή γνώμη συγκινήθηκε και βρέθηκαν τα χρήματα να βοηθηθεί και τώρα έχει προσθετικά πόδια, όμως τις περισσότερες στιγμές χρησιμοποιεί την μπάλα του μπάσκετ καθώς όπως λέει την διευκολύνει καλύτερα. Η μικρή Qian , που χρησιμοποιούσε μία μπάλα μπάσκετ την μισή της ζωή ως προσθετικό σώμα, συμμετείχε στους Παρολυμπιακούς Αγώνες στην κολύμβηση.
Ο προπονητής της λέει: «Η Qian εργάζεται και προπονείται πολύ σκληρά καθημερινά αν και έχει συναντήσει άπειρες δυσκολίες». Στόχος της είναι να γίνει πρωταθλήτρια!
Η ίδια λέει: «Ξύπνησα ένα πρωί και τα πόδια μου ήταν παγωμένα. Δεν είχα πολλές δυνάμεις. Θέλησα να σηκωθώ. Είπα στην μητέρα μου ότι κρυώνω και θέλω τα παπουτσάκια μου. Ξέσπασε αυτόματα σε κλάματα. Μήνες με θυμάμαι σε σοκ, καθηλωμένη στο κρεβάτι. Μια μέρα ο παππούς μου βρήκε μια μπάλα του μπάσκετ, παλιά και σκασμένη. Την έκοψε και με έβαλε μέσα. Ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που δεν ήμουν οριζόντια. Ένιωσα πολύ ευχάριστα. Με έβαζε μέσα και με στήριζε δίπλα του που και που. Όταν μεγάλωσα, πήρα δύο παλιά κινέζικα ξύλινα τσόκαρα και τα προσάρμοσα στα χέρια μου. Αυτά ήταν τα πόδια μου τώρα. Έσφιξα τη μπάλα και την προσάρμοσα πάνω μου. Έγινε ο κορμός μου. Μου αγόρασαν προσθετικά μέλη. Με πονούν. Δεν έχει γίνει σωστά ο ακρωτηριασμός μου.
Πάντα ζήλευα τους συμμαθητές μου που επέστρεφαν από το σχολείο τρέχοντας και χοροπηδώντας. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Μέσα στο νερό νιώθω ελεύθερη. Σαν κι αυτούς. Γι αυτό μου αρέσει τόσο. Βέβαια χωρίς πόδια δεν έχω καλή ισορροπία και ο κορμός μου στριφογυρνάει. Αυτό το δουλεύω σκληρά. Όσο για έξω από το νερό; Αν μεγαλώσω τόσο που πάψω να χωράω στη μπάλα, θα καθίσω σε αναπηρικό καροτσάκι. Είναι δύσχρηστο όμως. Εδώ δεν έχει ράμπες και δεν μπορώ να ανεβαίνω σκάλες με αυτό. Δεν θέλω να δυσκολεύω τη ζωή και άλλων ανθρώπων. Πρέπει όμως να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με ευγνωμοσύνη και δύναμη. Είναι όμορφη και ακόμη κι από τις ατυχίες μαθαίνουμε.»
Πόση έμπνευση μπορεί να δώσει ένα μικρό κορίτσι με τόση δύναμη ψυχής;
