Η δημοσιογράφος Αϊσέ Αρμάν της εφημερίδας «Χουριέτ» στις 25 Νοε 2012 έγραψε το άρθρο "Η Υποσμηναγός Ναζλίγκιουλ αυτοκτόνησε? Μήπως τη
σκοτώσαμε εμείς?" Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που δείχνει το τρόπο σκέψης των Τούρκων, που τολμούν να μιλούν και να δίνουν ακόμα και μαθήματα δημοκρατία στη χώρα μας. Μετάφραση Χαράλαμπος Καραγκιοζούδης
Πέθανε σε ηλικία 29 ετών, στην Καισάρεια. Η Ναζλίγκιουλ ήταν στρατιωτικός
και την απέβαλαν από το στράτευμα. Το σκεπτικό: ανηθικότητα και απειθαρχία.
Την επόμενη ημέρα αυτοκτόνησε. Έβγαλε το όπλο της, το στήριξε στα στήθη της και
πάτησε τη σκανδάλη. Άφησε πίσω στον κόσμο ένα 4χρονο όμορφο
αγοράκι και έφυγε απ’ αυτόν τον κόσμο. Ένας άνθρωπος, μια μητέρα, για ν’ αφήσει
το παιδί της και να φύγει, πραγματικά πρέπει να αισθάνθηκε πολύ ανήμπορη. Πρέπει
να μην ήταν σε θέση να βρει ένα δρόμο διεξόδου. Την θλίψη της τη νιώθω στην
καρδιά μου. Επειδή ξέρω τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σ’ αυτή τη χώρα. Αι στο
διάολο!! Καταδικάστε τους υπευθύνους για το θάνατο της Ναζλίγκιουλ. Στο διάολο
για τον ανδρισμό τους, στο διάολο για την
ηθική τους. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται «αυτοκτονία». Όταν μια γυναίκα την
κατηγορείτε για ανηθικότητα, δεν την στριμώχνετε τόσο στη γωνία… Ως ένας
ολόκληρος όχλος ανδρών, με τις αξίες σας για τη γελοία ηθική σας, που
καταρρέει, τι ρωτούσατε… Γιατί παντρεύτηκες? Γιατί χώρισες? Γιατί έχεις την
επιμέλεια του παιδιού? Γιατί ο Αρίφ σου στέλνει μηνύματα? Τι υπάρχει ανάμεσα σε
σένα και τον Εβρέν? Μετά από τα μαθήματα Εθνικής Ασφαλείας, γιατί συνομιλούσες
με τους πολίτες εκπαιδευτές? Αυτοί οι άνδρες γιατί σε έψαχναν? Τι έκανες μ’
αυτούς? Γιατί μακιγιάρεσαι? Δηλαδή αυτά τα αφήνετε έτσι, χωρίς επιλογή. Είναι
σαν να τη λέτε «πέθανε». Γι’ αυτό το λόγο σας αναθεματίζω εσάς !!
Κοίταξα από εκείνο το λόφο. Πήγα σ’ εκείνο το λόφο στην Καισάρεια, στο λόφο όπου αυτοκτόνησε η
Ναζλίγκιουλ. Στάθηκα ακριβώς πάνω στο σημείο (που αυτοκτόνησε) και κοίταξα από
το λόφο την Καισάρεια. Και είπα: «Γιατί το έκανες αυτό Ναζλίγκιουλ, γιατί
έβλαψες τον εαυτό σου?» Αλλά ποιο το όφελος. Την επόμενη ημέρα που την απέβαλαν
από το στράτευμα, φεύγει από το σπίτι, λέει στη μητέρα της ότι πάει να
παραδώσει το όπλο της, όμως ενώ βρισκόταν στο δρόμο, την ψάχνει ένας συνάδελφός
της στον οποίο απαντά «έρχομαι», όμως δεν εννοούσε την Αεροπορική Βάση, αλλά
πηγαίνει σ’ εκείνο το λόφο. Αφήνει το αυτοκίνητό της στο χώρο του παρκινγκ. Είναι
ντυμένη με μια βαμβακερή μπλούζα, ένα παντελόνι Τζην και μπότες στα πόδια. Στο
τέλος του παρκινγκ υπάρχει περίφραξη, τα δέντρα μέχρι κάτω και περνάει πίσω από
την περίφραξη. Σύμφωνα με τους μάρτυρες το σκηνικό έχει ως εξής: Σκύβει, βγάζει
το όπλο από τη τσέπη της και τραβάει τη σκανδάλη.
Έπεσε δίπλα στο όπλο. Αυτή τη στιγμή στέκομαι ακριβώς στο σημείο που στάθηκε και αυτή. Πατώ
πάνω στο γκαζόν που πάτησε και αυτή. Προσπαθώ να το φανταστώ: «Σε τι ψυχική
κατάσταση να ήταν για να τραβήξει τη σκανδάλη? Τι είδους καταπίεση να ήταν
αυτή? Τι είδους μοναξιά ήταν αυτή? Τι είδους απελπισία ήταν αυτή?». Κλαίω για
τη Ναζλίγκιουλ. Κλαίω για το γιο της. Κλαίω
για τα χρόνια που δεν έζησε. Γιατί το κάνουν αυτό οι άνθρωποι? Πως μπορεί να
έφτασε σ’ αυτό το σημείο? Φυσικά από το θάνατο κάποιοι θα επωφεληθούν. Αι στο
διάολο. Μιλώ με τους υπεύθυνους του χώρου στάθμευσης. «Ακούγοντας τον
πυροβολισμό έτρεξα αμέσως» λέει και «βλέπω μια ψηλή γυναίκα που φορούσε τζην
και μπότες να βρίσκεται πεσμένη στο έδαφος. Ζούσε. Είχε πέσει δίπλα στο όπλο.
Ακριβώς ανάμεσα στα στήθη της υπήρχε μια οπή, από την οποία έτρεχε αίμα.
Αγκομαχούσε. Την πήρα στην αγκαλιά μου. Δεν μου είπε τίποτα. Έτσι και έμεινε. Έπειτα
το αγκομαχητό της σταμάτησε και ο παλμός της έφυγε. Έχασε τη ζωή της..»
Τελευταία το μαθαίνει η μάννα. Εκείνη την ώρα η μητέρα της Ναζλίγκιουλ, βρίσκεται στο σπίτι και μαζεύει
χαρτοκιβώτια. Ο μικρός Εγκεμέν τρέχει και κινείται εκεί γύρω. Η μητέρα δεν
ξέρει ακόμη ότι έχασε την κόρη της. Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν
η Μιλλέτ, η οποία βολιδοσκοπεί αν η μητέρα έμαθε για την πικρή είδηση. Επειδή η
είδηση για την αυτοκτονία της Ναζλίκγιουλ, μετά από 20 λεπτά δόθηκε στο
διαδίκτυο. Και αυτή (η μητέρα) είναι η τελευταία που μαθαίνει την είδηση. Ωστόσο
το προηγούμενο βράδυ, λέγοντας η Ναζλίγκιουλ στη μητέρα της ότι την έδιωξαν από
το Στρατό, λέει η μητέρα: «Ωχ, λυτρώθηκα άγγελε μου. Θα γυρίσουμε στο
Οσμανιγιέ στην επαρχία Μπαχτσέ (ιδιαίτερη
πατρίδα) και θα περνάμε άνετα». Και της ευχαριστούσε η σκέψη, ότι η κόρη της θα
άρχιζε μια νέα ζωή. Όμως ένας ο οποίος δεν είναι στρατιωτικός, δεν γνωρίζει την
κατάσταση του στρατού. Και αυτοί που ξέρουν, δεν μιλάνε. Κατά την προετοιμασία
αυτού του άρθρου, φυσικά συνομίλησα με γυναίκες. Η Νεβίν Νταστάνογλου, είναι
μια φωτισμένη δασκάλα από το Καρς. Είναι μια φαρμακωμένη μητέρα, μια μητέρα η
οποία πήγε να λιώσει και η οποία στέκεται στα πόδια της με χάπια. Και οι δυο
αδερφές της, η Νιλ και η Γκιουλντανέ. Εκτός
απ αυτές τις τρεις γυναίκες, συνομίλησα και με μια γυναίκα Αξιωματικό, που την
έδιωξαν και αυτήν από το Στρατό για τους ίδιους λόγους και που τα αρχικά της
είναι «Μ.Υ». Όμως θα έπρεπε να συνομιλήσω και με τους άνδρες. Όμως, αφού το
όνομα της Ναζλίγκιουλ υποτίθεται ότι ενεπλάκη σε υπόθεση ανηθικότητας και ήταν
η αιτία της αποβολής της, δεν θα έπρεπε να υπάρχει και το όνομα τουλάχιστον
ενός άνδρα? Για παράδειγμα το ΓΕΕΘΑ, δεν θα έπρεπε να συνομιλήσει μ’ αυτά τα
στελέχη που της έστελναν μηνύματα αγάπης από τον Η/Υ? Τι κρίμα, οι άνδρες που
εμπλέκονται σ’ αυτή την υπόθεση, δεν
φάνηκαν τόσο γενναίοι όσο οι γυναίκες. Ο ένας είπε: «Είμαι παντρεμένος, έχω
παιδιά, αμάν μην με ανακατεύετε» και ο άλλος ήταν στη γωνία και παρακολουθούσε
από τη χαραμάδα… Ντροπή σας ρε τέτοιοι άνδρες. Αυτή η γυναίκα πέθανε. Το βάρος
για κάθε τι θα πέσει πάνω της. Πίεσε τη σφαίρα στο ίδιο της το σώμα και έφυγε. Ντροπή
σας.
Μιλάμε με τη μητέρα Νεβίν Ναστάνογλου. Δεν
είναι αρκετό το κόστος που πληρώνουν οι γυναίκες σ’ αυτή τη χώρα, λόγω της
υποκριτικής ηθικής.
Τι παιδί ήταν η Ναζλίγκιουλ? Πληθωρική, ταλαντούχα και πολύ έξυπνη. Ο καθένας ήθελε να την μιμηθεί.
Μόνη της πέτυχε στο Λύκειο με τις θετικές επιστήμες. Σε όλα είχε επιτυχίες.
Μετά άρχισε να λέει «θα πάω στις Ακαδημίες της Πολεμικής Αεροπορίας». Κάθε πρωί
ξυπνούσε στις 04:00Ω και έκανε τροχάδην, κάμψεις, κοιλιακούς, μονόζυγο. Αν
έβαζε κάτι στο μυαλό της θα το έκανε, δεν παραιτούνταν.
Υπήρχε κάποιος στην οικογένεια για να την
ενθαρρύνει για το Στρατό? Όχι δεν υπήρχε.
Εσείς ζούσατε στην επαρχία «Μπαχτσέ» του
Οσμανιγιέ, εκεί υπάρχουν γυναίκες στο Στρατό? Δεν ξέρω από
που βγήκε αυτή η αγάπη για το Στρατό. Χωρίς να δυσκολευτεί μπήκε στις Ακαδημίες
της Πολεμικής Αεροπορίας. Πώς να μην υπερηφανευτούμε. Μεταξύ 360 ατόμων, μόνο 8
ήταν κορίτσια.
Άλλαξε η προσωπικότητά της σ’ αυτά τα 4
χρόνια (της Σχολής)? Όχι. Η κόρη μου ήταν πάντα επαναστάτης.
Κατά κάποιο τρόπο δεν περνούσε απαρατήρητη. Και οι άνδρες την πρόσεχαν.
Το ότι ήταν όμορφη, ήταν ένα
χαρακτηριστικό που τη δυσκόλευε στη δουλειά της? Δυστυχώς ναι. Ήταν πολύ ψηλή, όμορφη, είχε ωραίο σώμα, ήταν για επίδειξη...
Φορούσε ρούχα που την πήγαιναν και δεν της άρεσαν τα παλιά πράγματα. Έκανε
μακιγιάζ, συνομιλούσε με άνδρες, ήταν κοινωνική, ήθελε να πηγαίνει με μηχανή στη
δουλειά της, αυτά ήταν που την κατέστρεψαν. Φυσικά αυτοί ήταν και οι λόγοι που
την απέβαλαν από το Στρατό. «Εσύ γιατί μιλάς μ’ αυτό τον άνδρα? Γιατί
ανταλλάσεις μηνύματα μ’ αυτόν τον άνδρα?»
Μετά την αποφοίτησή της που μετατέθηκε? Ως Ανθυποσμηναγός πήγε στη Μαλάτεια. Εδώ γνωρίστηκε με τον Ερμάν, τον
πρώην σύζυγό της. Και αυτός ήταν Αεροπόρος και αυτή Αεροπόρος. Η δικιά μας ήταν
ανώτερη από τον Ερμάν. Όμως νομίζαμε ότι στο Στρατό ένας Υπαξκός δεν μπορεί να
παντρευτεί με Αξκό. Η Ναζλίγκιουλ ζητούσε βοήθεια από το Δκτή των Υλικών και
εκεί στη συνεργασία γνωρίστηκαν και επειδή την παρακολουθούσαν, παντρεύτηκαν
στα γρήγορα το 2006 και το 2008 γεννήθηκε ο Εγκεμέν. Όταν το παιδί ήταν 10
μηνών, άρχισαν το δικαστικό αγώνα για χωρισμό.
Έπειτα…. Τι να σας πω..
Ένα Νοέμβριο εδώ γεννήθηκε η Ναζλίγκιουλ και κοίτα πως τα έφερε η μοίρα, ένα
Νοέμβριο να πεθάνει και πάλι εδώ.
Γιατί γεννήθηκε εδώ? Ήμουν δασκάλα, την περίοδο του Κενάν Εβρέν με μετέθεσαν στην Καισάρεια.
Παντρεύτηκα ένα δάσκαλο που σαν και εμένα τον είχαν μεταθέσει και εκείνον εδώ.
Το 1983 γέννησα την κόρη μου εδώ. Και χθες ήταν τα γενέθλιά της…
Εσείς, τι καταλάβατε σχετικά με την
αποβολή της από το Στρατό? Μου είπαν «ότι έχουν υποψίες για
δύο άτομα». Ο ένας είναι μικρότερός της και ο άλλος ήταν ένας άνδρας πάνω στο
χωρισμό του. Με ρώτησαν χίλιες ερωτήσεις. Άκουσαν τις τηλεφωνικές συνομιλίες,
πήραν τα μηνύματά της. Ήταν «πολύ ταπεινωτικό», είπε, για τη Ναζλίγκιουλ. Μου
έκαναν ερωτήσεις όπως γιατί παντρεύτηκε, γιατί χώρισε, τι είδους προβλήματα
είχε με τον άνδρα της, σε ποιόν είναι η επιμέλεια του παιδιού, γιατί έστελνε
μηνύματα στον Αρίφ, όταν πήγαινε στα μαθήματα Εθνικής Ασφάλειας γιατί μιλούσε
με τους πολίτες δασκάλους (εκπαιδευτές) κλπ. Και ένας στα χέρια του κρατούσε
κάτι φωτογραφίες που ανήκαν σ’ αυτήν, αλλά τι ακριβώς ήταν και τι δεν ήταν, δεν
ξέρω.
Κατά τη γνώμη σας ποια είναι η αιτία αυτών
των πραγμάτων? Μακάρι να ήξερα. «Γιατί ο Αρίφ σου
έστελνε μηνύματα? Γιατί συνομιλείς με τον Εβρέν, ο οποίος βρίσκεται πάνω στο
στάδιο του χωρισμού?». Αυτός είναι ο καημός τόσο μεγάλων ανδρών!! Από τον
Ιούλιο και μετά άρχισαν την κόρη μου να την πιέζουν. Στις 6 Νοε της είπαν
«Εσένα σε έδιωξαν από το Στρατό» και στις 07 Νοε αυτοκτόνησε.
Την ημέρα που την έδιωξαν από το Στρατό… Εκείνη την ημέρα ήταν υπηρεσία. Όμως το απόγευμα κατά τις 17:00 ήρθε και
χτύπησε την πόρτα και της είπα: «Ναζλί εσύ δεν είσαι σήμερα υπηρεσία?». Και μου
είπε: «Μητέρα, εμένα με έδιωξαν από το Στρατό». Τότε είπα «Καλορίζικα,
λυτρώθηκε ο άγγελός μου». Γέλασε και μου λέει: «Μητέρα δεν στενοχωρήθηκες? Όχι, της είπα, τώρα ανακουφίστηκα.
Αναστέναξε, κάθισε δίπλα, άπλωσε τα πόδια της και είπε: «Έφυγε ένα μεγάλο βάρος
από πάνω μου». Στάθηκα δίπλα της χωρίς να πω αχ, βαχ και μάλιστα μπορώ να πω
πως δεν ήθελα ούτε και να ξαναπαντρευτεί. Έλεγα «θα ζήσουμε μαζί». Για μένα
αυτά που έλεγε ο κόσμος περί ανηθικότητας, από το ένα αυτί έμπαιναν και από το
άλλο έβγαιναν, ποιος ξέρει καλύτερα από εμένα την κόρη μου? Είπα «θ’ ανοίξουμε
δικαστικό αγώνα, θα βρούμε το δίκιο μας». Μετά αρχίσαμε να μιλάμε για τα
πράγματα, έπιπλα κλπ. Ποια θα μείνουν, ποια θα φύγουν. Είπα θα πάρουμε το
ψυγείο και τα ρούχα μας και τα άλλα ας μείνουν…
Θα στέλναμε τον Εγκεμέν στην Κων/πολη. Δηλαδή
στη συνομιλία σας δεν υπήρχε κάτι το μη φυσιολογικό… Όχι. Την Παρασκευή το μωρό, τον Εγκεμέν, θα τον στέλναμε στην Κωνπολη, σε
μια διαφημιστική εταιρία. Είχαμε στείλει φωτογραφίες, είχαν γίνει αποδεκτές και
μας είπαν θα μιλήσουμε. Είχαμε πάρει και τα εισιτήρια. Εγώ θα τους περίμενα εδώ
και με την επιστροφή τους από την Κων/πολη, θα φεύγαμε για το Οσμανιγιέ. Την
επόμενη μέρα δε, θα παρέδιδε το όπλο…
Εκείνο το πρωί τι έγινε? Ξύπνησε. Της έδωσα τις κάρτες μου για να βγάλει λεφτά από την τράπεζα.
Φίλησε το μωρό της και είπε: «Πάω να παραδώσω το όπλο μου και επιστρέφω».
Έφυγε. Στο δρόμο λένε ότι την έψαξε ο Αρίφ, που την είπε: «έλα και σε
περιμένουμε». Αυτή απάντησε «Έρχομαι αμέσως». Ωστόσο δεν ήταν στο δρόμο, αλλά
στο σημείο που αυτοκτόνησε. Είναι ένα μέρος πέντε λόφων για πικνίκ. Το πρωί
γύρω στις 08:30 ρίχνει μια σφαίρα στα στήθη της και πέφτει στο γρασίδι.
Ποια εξήγηση δίνεται σ’ αυτό το τέλος? Δεν μπορώ να δώσω εξήγηση. Τον Ιούλιο πήρε πόζα (προήχθη?) και πριν από
δυο μέρες πήρε τη στολή της. Όπου υπήρχε γλέντι, εκεί ήταν και η Ναζλίγκιουλ.
Υπήρχε ένας χορός σε στυλ gangnam που άνοιγε με το παιδί
μου και ήταν πολύ χαριτωμένη. Μετά άρχισε να τη φθείρει. Και αυτή η τελευταία
έρευνα τα έκανε όλα δύσκολα και ένοιωσε παγιδευμένη σε μια γωνιά. Σε μας όμως
δεν το έδειχνε. Ήταν καλή ηθοποιός. Ίσως να σκέφτονταν τι θα κάνει στην
πολιτική της ζωή. Ωστόσο είχε δίπλωμα μηχανικού βιομηχανίας, ενώ είχε
εκπαιδευτεί και ως πιλότος. Δουλειά θα έβρισκε.
Πως ειδοποιηθήκατε? Ένα σωρό άνθρωποι πήραν τηλέφωνο, ένα σωρό ανόητα πράγματα έλεγαν και το
έκλειναν. «Που είναι η Ναζλίγκιουλ, είναι εκεί?» Μετά ένας λύκος έπεσε
μέσα μου (πήρα κουράγιο) κοίταξα στο
ίντερνετ και είπα: «Αυτή μήπως είναι η κόρη μου η Ναζλί?» Στις κραυγές μου
έτρεξαν οι γείτονες αλλά δεν μου έλεγαν τίποτε για την κόρη μου. Το απόγευμα
είδα την κόρη μου στη νεκροφόρα. Ήταν πολύ όμορφη και ήρεμη ξαπλωμένη. Με
φάρμακα στέκομαι στα πόδια μου. Δυο ημέρες μετά το γεγονός, είχα χειρουργική
επέμβαση στην καρδιά μου.
Αν γυρίσουμε στην αρχή, θα την επιτρέπατε τώρα
να πάει στο Στρατό? Με κανένα τρόπο!! Ολόκληρη κοπέλα, να
βρίσκεται κάτω από το χώμα!! Επειδή το αποφάσισαν μερικοί άνδρες. Την απόφαση
την πήραν δυο Τχες και ένας Λγος. Πως μπόρεσαν να πάρουν μια απόφαση για το αν
η Ναζλί είναι ηθική ή όχι? Από το ύψος της φούστας (μίνι) φαίνεται η
ανηθικότητα? Είναι από τα έγγραφα, από την συνέντευξη? Τι είναι? Δεν είναι
αρκετό το τίμημα που πληρώνουν σ’ αυτή τη χώρα οι γυναίκες, λόγω της
υποκριτικής ηθικής !!
Υστερόγραφο: Την ημέρα που αυτοκτόνησε η Ναζλίγκιουλ, όλα σβήστηκαν στο facebook και άφησαν φυσικά μόνο
ένα τραγούδι της Σεζέν Ακσού. Κοιτάει για μια τελευταία φορά την Καισάρεια και
πυροβολεί τη σφαίρα στα στήθη της. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι «τελευταία
ματιά». Είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε για τον 17χρονο Ερτάλ Ερέν, που
εκτελέστηκε με ένα ειδικό νόμο της 12ης Σεπ. Τα λόγια του είναι πολύ
θλιβερά: «Αμάν, θεέ μου κάηκα, σαν σφαίρα κομματιάστηκα, στο μυαλό μας έμειναν
εκείνα τα μάτια, της τελευταίας ματιάς…»
Μ.Υ.
Μοιράστηκα την ίδια τύχη με την Ναζλίγκιουλ. Παραλίγο ν’ αυτοκτονήσω και εγώ.
Μια γυναίκα γιατί θέλει να γίνει
στρατιωτικός? Είναι κάτι που έρχεται μέσα από τον
άνθρωπο. Μπορώ να σας πω για μένα που ξέρω και που έλεγα «θα γίνω Αξιωματικός».
Περισσότερο από το κάθε τι, ήθελα να πετύχω στις Ακαδημίες της Πολεμικής
Αεροπορίας…
Και γιατί όχι στο Στρατό Ξηράς ή στο
Ναυτικό, αλλά στην Αεροπορία? Αυτή την ερώτηση έκαναν και σε μένα. Και απαντούσα «Θέλω να γίνω το
καλύτερο, γι’ αυτό και έκανα εδώ τα χαρτιά μου» Αν δεν καταφέρω να γίνω αυτό, δεν υπάρχει τίποτε
άλλο για να γίνω. Στο πανεπιστήμιο πέτυχα και στο τμήμα Χημικών μηχανικών, αλλά
ούτε που έκανα τα χαρτιά μου για εγγραφή.
Μπαίνοντας, συναντήσατε κάποιες δυσκολίες? Όχι. Φυσικά ήμουν αθλήτρια. Από πλευράς φυσικής κατάστασης δεν
δυσκολεύτηκα καθόλου αλλά και δεν έδωσα το δικαίωμα στη Σχολή για απειθαρχία.
Την περίοδο που κάνατε τα χαρτιά σας,
ποιοι ήταν οι όροι για να γίνει μια «γυναίκα - Αξκός?» Για να επιλεγεί μια γυναίκα για Αξκός, ήταν σημαντικό να είναι όμορφη.
Και αυτό δεν το έκρυβαν. Έλεγαν: «Αφού παίρνουμε γυναίκες, ας είναι και έξυπνες
και όμορφες». Στη δική μου τη σειρά όλες οι γυναίκες ήταν και ταλαντούχες και
πολύ όμορφες. Σ’ εκείνη την περίοδο, μεταξύ 8.000 υποψηφίων κοριτσιών, μπήκα
στην πρώτη δεκάδα και είχα βγει και στις εφημερίδες.
Εκείνα τα 4 χρόνια, πόσο δύσκολα ήταν για
μια γυναίκα? Το στρατιωτικό είναι δύσκολο. Είσαι σε
μια συνεχή σχέση ανώτερος-κατώτερος, υπάρχει ιεραρχία, υπάρχουν πράγματα λογικά
αλλά και μη λογικά. Όμως κατά κάποιο τρόπο συμβιβάζεσαι. Και εγώ πάντα αυτό
έκανα. Αλλά φυσικά όταν σε ένα μέρος η πλειονότητα είναι άνδρες, για τη
μειοψηφία είναι δύσκολο. Στις Ακαδημίες της Πολεμικής Αεροπορίας, μεταξύ 256
σπουδαστών οι 13 είναι γυναίκες. Είσαι στρατιωτικός αλλά είσαι και γυναίκα και
γύρω σου υπάρχουν άνδρες. Πρέπει να είσαι προσεκτική. Δεν μπορείς να φοράς
σορτς, ανοικτό ντεκολτέ . Ότι και αν κάνεις όμως, κάποιοι σε ερωτεύονται,
κάποιοι γίνονται επιθετικοί. Όμως ο πραγματικός εφιάλτης άρχισε μετά τη Σχολή.
Μια μέρα μου έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα.
Πως έζησες ένα εφιάλτη? Έκανα μεταπτυχιακές σπουδές και
προετοιμαζόμουν να γίνω και επιτελής (να δώσει εξετάσεις για ΑΣΠ). Ήμουν
Ειδικότητας Μεταφορών. Ήμουν στο βαθμό του Σμηναγού, έμενα στα ΣΟΑ και ήμουν
αρραβωνιασμένη με έναν πολίτη. Μια μέρα μου έκλεισαν την πόρτα. Για μένα το
στρατόπεδο ήταν το σπίτι μου κι ο Στρατός η οικογένειά μου, Δεν ήξερα τι
σημαίνει πολιτική ζωή. Χωρίς καν να μου αιτιολογήσουν τους λόγους, με έδιωξαν.
Εκ των υστέρων έμαθα «Ανηθικότητα και απειθαρχία». Και εγώ όπως η Ναζλίγκιουλ,
ήθελα ν‘ αυτοκτονήσω. Σκέφτηκα να πηδήξω από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας στην
οποία καθόμουν. Ήμουν τόσο απελπισμένη..
Ένα λεπτό αυτό μπορείς να μας το εξηγήσεις… Ήταν Ιούνιος του 2011. Και λένε: «η Δκση του τμήματος Μεταφορών θα
πραγματοποιήσει καταμέτρηση οπλισμού και την καταμέτρηση θα την κάνεις εσύ Μ.Υ.»,
«όπως διατάξετε» είπα. Και εκείνη τη στιγμή με ρώτησαν: «Που είναι το
δικό σου το όπλο?». Στην «αποθήκη» τους είπα και μου είπαν «να το φέρεις και
αυτό» και τους το πήγα. Στη συνέχεια με φώναξε ο Δκτής της Μονάδος και μου
είπε: «Μ.Υ. εσένα σε διώχνουμε από το Στρατό». Έπαθα σοκ και είπα «Τι έχω κάνει
Διοικητά μου?» και μου απάντησε «Εμείς δεν ξέρουμε». Με τη βοήθεια ενός
δικηγόρου, κάνε τ΄ απαραίτητα έγγραφα προς τη Γενική Γραμματεία του ΓΕΑ και θα
ενημερωθείς. Αυτά!! Έφυγα και δεν χαιρέτησα κανένα. Το έγγραφο διακοπής της
σχέσης μου με το Στρατό, ήταν από όλους υπογεγραμμένο. Τους άφησα το όπλο, μου
πήραν την ταυτότητα και μου έκλεισαν την πόρτα κατάμουτρα.
Στη συνέχεια τι έκανες? Άνοιξα δικαστικό αγώνα με το ΓΕΑ.
Ποια ήταν τελικά η ιστορία? Ένας άνδρας διαμαρτυρήθηκε για μένα. Υποτίθεται για ανηθικότητα. Ότι
κοιμάμαι μ’ όποιον βρεθεί μπροστά μου
και παίρνω άνδρες στα ΣΟΑ. Αυτός ήταν ο λόγος. Όμως ποιος ήταν αυτός που
παραπονέθηκε, ποιοι έδωσαν καταθέσεις, τι είπαν, αυτοί δεν υπάρχουν. Όλα είναι
μυστικά. Ένα τέτοιο πράγμα στο Στρατιωτικό Διοικητικό Δικαστήριο, που να μην
μπορείς να υπερασπισθείς ούτε και τον εαυτό σου? Και τους είπα: «Αν υπάρχει
κάποια ανηθικότητα που έχω κάνει, αποδείξτε το!!» Ούτε απέδειξαν κάτι, αλλά
ούτε καν με ρώτησαν κάτι.
Πως γίνεται ένα τέτοιο πράγμα? Να όμως που γίνεται. Χωρίς αποδείξεις και χωρίς στοιχεία, με έφεραν να
κοιμάμαι με τον κάθε τυχόντα. Θα μπορούσε να υπάρχει κάτι πιο ταπεινωτικό απ
αυτό?
Εννέα άτομα, μέσα σε 10 χρόνια
Κατά τη γνώμη σου ποιες είναι οι αιτίες
όλων αυτών? Πριν γνωριστώ με τον άνδρα μου, είχα
σχέση με ένα Λοχαγό. Ήμασταν μερικούς μήνες μαζί. Άρχισε να με δέρνει. Ζήτησα
να χωρίσουμε. Και μου είπε: «Εμένα καμιά γυναίκα δεν με κλώτσησε (απέρριψε). Αν
θελήσω εγώ θα φύγω». Είχε ψυχολογικά προβλήματα. Εγώ προσπαθούσα ν’ απομακρυνθώ
αλλά εκείνος ερχόταν πάνω μου. Μου ασκούσε ψυχική και σωματική βία. Αυτό
λέγεται το σύνδρομο του «mobbing». «Εσένα δεν θα σε αφήσω στο Στρατό, θα σε διώξω» μου
έλεγε. Θα πω «ότι κοιμάσαι με τον καθένα». Εγώ το θεωρούσα αδύνατο, όμως το έκανε.
Μ’ αυτόν τι έγινε? Τίποτα. Επειδή αυτός είναι άνδρας. Ούτε το όνομά του δεν έχουν
αποκαλύψει. Όταν ένα άτομο κάνει παράβαση, δεν πρέπει να είναι και το άτομο που
τον κατηγορεί? Ένας άνδρας. Αυτός γιατί δεν είναι στη μέση? Όχι. Χωρίς να με
δικάσουν, κεκλεισμένων των θυρών παίρνουν καταθέσεις και με την υπογραφή τριών ανθρώπων, σε
κατηγορούν για ανηθικότητα.
Με 13 χρόνια υπηρεσία, γίνεται να σε
πετάξουν στα σκουπίδια? Ναι. Ακόμα θέλουν να τους πληρώσω
και 82.000 ΤΛ ως αποζημίωση. Για μένα η Ακαδημία της Πολεμικής Αεροπορίας,
είναι λεφτά για ξόδεμα. Αφού υπάρχει μια απειθαρχία μου, κάνε μου μια
προειδοποίηση, βάλε με στη φυλακή, βγάλε με και αν δεν γίνομαι άνθρωπος, τότε
διώξε με. Χωρίς καμιά προειδοποίηση, χωρίς ποινές για θέματα πειθαρχίας, χωρίς
καν επίπληξη, με διώχνεις…
Εγώ τώρα σε ρωτώ, σαν να ρωτούσα την
Ναζλίγκιουλ που αυτοκτόνησε εξαιτίας της αποβολής της για ανηθικότητα. Εσύ
είσαι η μόνη που μπορεί να την νιώθεις καλύτερα, που λέμε. Στη Σχολή ήμουν αρχηγός της Ναζλίγκιουλ. Ήταν από μένα 3-4 χρόνια
μικρότερη. Δεν μπορείς να αντιληφθείς πόσο όμορφη κοπέλα ήταν, γεμάτη ζωή,
χαρούμενη, μια κουκλίτσα. Όλοι κάναμε καμιά απομίμηση και ρίχναμε πολύ γέλιο.
Μπορώ να πω σε αντιστάθμισμα της πίεσης που ζούσαμε.
Εντάξει αλλά γίνεται ν’ αφήνεις πίσω ένα
παιδάκι 4 ετών και ν’ αυτοκτονείς? Γίνεται. Και εγώ ήμουν
έτοιμη να το κάνω. Οι πολίτες αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν. Έγινα
Αξιωματικός που λένε και μετά από τόση υπερηφάνεια, να σε πετάνε για κάποιο
ανόητο λόγο από το Στρατό, είναι σαν να πετάνε τη ζωή σου στα σκουπίδια.
Σκέφτεσαι το κάθε τι, ακόμη και την αυτοκτονία. Εμένα με έσωσε ο
αρραβωνιαστικός μου. Αν δεν υπήρχε αυτός, σήμερα δεν θα ήμουν στη ζωή. Μετά την
αποβολή δεν μπορούσα να συνηθίσω στην πολιτική ζωή. Δεν μπορούσα να προσαρμοστώ.
Ένας στρατιωτικός, είναι πολύ δύσκολο να δημιουργήσει μια καινούργια ζωή, σαν
πολίτης. Και τη Ναζλίγκιουλ, την είδα τελευταία φορά σε μια εκπαίδευση…
Τι συζητήσατε? Μού είπε: «Αδερφή, αγάπησα έναν μικρότερο από εμένα στο βαθμό. Έβαλαν
πίσω μας πληροφοριοδότες και (για να μην εκτεθούμε) παντρευτήκαμε στα γρήγορα.
Είχαμε λίγο χρόνο που γνωριζόμασταν και ήμασταν σε ένα είδος φλερτ, μετά όμως
καταλάβαμε ότι δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Το τίμημα το πλήρωσα με το
χωρισμό. Όμως έχω στον κόσμο ένα χαριτωμένο αγοράκι». Κρίμα, πολύ κρίμα. Νιώθω
πόσο πολύ καταπιεσμένη ήταν η Ναζλίγκιουλ. Και ενώ έπρεπε να της είχαν πάρει το
όπλο, δεν το πήραν. Και την επόμενη μέρα αντί να παραδώσει το όπλο, προτίμησε
ν’ αυτοκτονήσει. Εγώ το έχω ψάξει. Τα τελευταία 10 χρόνια, 9 άτομα αυτοκτόνησαν
μ’ αυτό τον τρόπο. Επειδή έρχεσαι στο τελευταίο σημείο. Σε φέρνουν στο
τελευταίο σημείο…
http://eaaslarisas.blogspot.gr/2013/01/blog-post_1482.html
http://eaaslarisas.blogspot.gr/2013/01/blog-post_1482.html
