Σμύρνη, Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που πηγαίνω σινεμά για να δω μία ταινία (ντοκιμαντέρ στη προκειμένη περίπτωση), και διαπιστώνω πως την έχω ήδη παρακολουθήσει στην κρατική τηλεόραση πριν από ένα εξάμηνο σχεδόν. Δεν απογοητεύτηκα. Χαλάρωσα περισσότερο στην καρέκλα μου κι απόλαυσα το αριστουργηματικό αφιέρωμα για την Σμύρνη.
Η ταινία είναι ένα ντοκουμέντο. Δε χρειάζεται να κάνω κριτική, όπως έχω κάνει παλιότερα. Απλά θα αναφερθώ στις λεπτομέρειες που με άγγιξαν πολύ.
Η Σμύρνη ήταν ένα εμπορικό σταυροδρόμι. Η Χίος (για να πιάσω και το τοπικιστικό μου) κέρδιζε πολλά από την πόλη αυτή. Όταν κόπηκαν οι δεσμοί Χίου και Σμύρνης, ήρθε ο μαρασμός στο νησί.
Ας γυρίσουμε όμως στην Σμύρνη. Ως εμπορικό σταυροδρόμι Ανατολής με Δύσης, πρόσφερε στους κατοίκους του πλούτη και παιδεία.
Ενώ γύρω από την πόλη της Σμύρνης ο πόλεμος μαινόταν, οι κάτοικοί της συνέχιζαν να απολαμβάνουν την χλιδή, όχι λόγω αδιαφορίας για τα κοινά αλλά επειδή πίστευαν πως δε θα τους έρθει καμία συμφορά. Εξάλλου τόσα χρόνια ζούσαν αρμονικά όλοι οι λαοί μαζί. Δυστυχώς όμως το χτύπημα ήταν καθοριστικό. Η πλήρης καταστροφή της πόλης τους.
Τόσα χρόνια όμως έχουμε μάθει πως η Σμύρνη ως όμορφη πόλη λείπει μόνο στους Έλληνες. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Στη Σμύρνη ζούσαν και Αρμένιοι, (στο ντοκιμαντέρ ένας Αρμένιος αφηγείται την καταστροφή και συγκινείται κάθε φορά που λέει πως είναι Σμυρνιός). Επίσης οι Τούρκοι που απέμειναν, ανέφεραν πως η πόλη που ζούσαν και αγαπούσαν δεν υπήρχε πια. ...
Με λίγα λόγια μέσα από αυτήν την καταστροφή, όλοι οι λαοί πληγώθηκαν και πόνεσαν. Όλοι οι κάτοικοι έχασαν κάτι πολύτιμο. Κάτι που έμεινε για πάντα χαραγμένο στην καρδιά τους.
Ο Αρμένιος παππούλης με ταπεινότητα έλεγε το εξής: "Σεβαστείτε την διαφορετικότητα".
Πόσο σοφά λόγια είναι αυτά... Δυστυχώς όμως όλα τα αυτιά πλέον είναι βουλωμένα. Άνθρωποι που έχουν ζήσει μεγάλες καταστροφές, μας δείχνουν τον δρόμο κι εμείς τους αγνοούμε...
Ίσως να γίνουμε κι εμείς οι γέροντες του μέλλοντος που θα λέμε σε άμυαλους νέους να σεβαστούν και να αγαπήσουν τον συνάνθρωπό τους για να μην ζήσουν την ίδια καταστροφή. Μία καταστροφή που είναι ήδη προ των πυλών.
Συγκινήθηκα πολύ στην αφήγηση μίας γυναίκας για τις γιαγιάδες της.
"Μαζεύτηκαν στην τραπεζαρία, έβγαλαν το σερβίτσιο, ήπιαν το τσάι τους, καθάρισαν τα σκεύη, τα τοποθέτησαν στο ράφι κι έφυγαν...".
Ανατριχίλα.

Το ντοκιμαντέρ μπορείτε να το δείτε παραπάνω.
Αξίζει πραγματικά τον χρόνο σας.

Share