Την προτεραιότητα του Γερμανού Καγκελαρίου Γκέρχαρντ Σρέντερ να "μαγειρέψει" το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης προκειμένου να προσαρμοστεί στις ανάγκες της γερμανικής οικονομίας, εξηγεί δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Spiegel.
"Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Γερμανία πάσχιζε να παραμείνει πιστή στους όρους της ευρωζώνης που εξασφάλιζαν τη σταθερότητα του κοινού νομίσματος. Αντί όμως να υιοθετήσει την πολιτική της λιτότητας, ο καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ απλά ξεκίνησε μία προσπάθεια να αλλάξει τους κανόνες. Νέα έγγραφα αποκαλύπτουν τον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε στην αποδυνάμωση του Συμφώνου Σταθερότητας", ξεκινά το δημοσίευμα.
Όπως αναφέρει το γερμανικό περιοδικό, η συμφωνία αρχικά υποχρέωνε τα κράτη - μέλη να διατηρούν το έλλειμμα κάτω από το 3% του ΑΕΠ τους και το δημόσιο χρέος τους όχι πάνω από το 60% του ΑΕΠ.
Όσοι δεν ακολουθούσαν τους κανόνες θα δέχονταν αρχικά μία προειδοποίηση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και έπειτα μπορεί να προέκυπταν οικονομικές κυρώσεις.
Έχει γίνει γνωστό ότι αυτός ο κορσές χαλάρωσε έπειτα από επιμονή της Γερμανίας και της Γαλλίας. Στην πραγματικότητα ωστόσο, η αποδυνάμωση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης ήταν δουλειά ενός άνδρα: του Γκέρχαρντ Σρέντερ.
Έγγραφα της Καγκελαρίας, που δημοσιοποιήθηκαν έπειτα από αίτημα του Spiegel, αποκαλύπτουν ότι ο Σρέντερ και η κυβέρνησή του ήταν η κινητήριος δύναμη πίσω από την προσπάθεια. Η προσπάθεια της Καγκελαρίας ξεκίνησε μυστικά το καλοκαίρι του 2003.
Τότε η γερμανική οικονομία βρισκόταν σε αποτελμάτωση, με σχεδόν μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ η ανεργία και το έλλειμμα διαρκώς αυξάνονταν. Έναν χρόνο νωρίτερα ο τότε υπουργός Οικονομικών Χανς Άιχελ είχε μετά βίας διατηρήσει το έλλειμμα σε ανεκτά επίπεδα όμως όλα έδειχναν ότι η κατάσταση δεν επρόκειτο να βελτιωθεί.
"Ο Σρέντερ βρήκε τη λύση. Αν δεν ήταν εφικτό να προσαρμοστούν τα γερμανικά δημοσιονομικά στο Σύμφωνο Σταθερότητας, τότε το Σύμφωνο Σταθερότητας απλά θα προσαρμοζόταν στην κατάσταση της γερμανικής οικονομίας.
Ο Σρέντερ προσπάθησε να εξασφαλίσει την υποστήριξη του Γάλλου προέδρου Ζακ Σιράκ και του Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ. "Η πρωτοβουλία θα ενισχυθεί αν υποστηριχθεί από τη Βρετανία" αναφέρεται σε έγγραφο της γερμανικής Καγκελαρίας", συνεχίζει το δημοσίευμα.
Αν και αρχικά ο Άιχελ ήθελε η Γερμανία να τηρήσει τους όρους του Συμφώνου Σταθερότητας, τελικά πείστηκε και μέχρι το 2005 άρχισε να προωθεί τα σχέδια της γερμανικής κυβέρνησης στους Ευρωπαίους ομολόγους του.
"Με το Eurogroup προγραμματισμένο για τις 22 Μαρτίου, ο χρόνος τελείωνε. Δύο ημέρες πριν από την κρίσιμη συνάντηση, οι υπουργοί Οικονομικών της Ε.Ε. συναντήθηκαν για ακόμη μία φορά. Με επικεφαλής τη Γερμανία τα τρία μεγαλύτερα κράτη της ευρωζώνης συνασπίστηκαν ενάντια σε όλους", αναφέρεται στο δημοσίευμα και καταλήγει:
"Η Ελλάδα αντιμετώπισε προβλήματα πέντε χρόνια αργότερα και η κρίση του ευρώ ξεκίνησε. Δύο χρόνια αργότερα, τα κράτη μέλη της ευρωζώνης συμφώνησαν σε μία δημοσιονομική νομοθεσία, η οποία όχι μόνο ανατρέπει τα μέτρα που ελήφθησαν για την αποδυνάμωση του Συμφώνου Σταθερότητας το 2005, αλλά κάνει το σύμφωνο πιο αυστηρό σε σχέση με πριν" καταλήγει το Spiegel.
