Μέτρα, ακόμα πιο σκληρά από αυτά που επιβλήθηκαν στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία δύο χρόνια, φέρνει το νέο μνημόνιο. Οι πιστωτές μας απαιτούν και απειλούν, «βυθίζοντας» έτσι σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση την οικονομία, παρά το γεγονός ότι και τα νέα μέτρα είναι στην ίδια κατεύθυνση με αυτά του πρώτου μνημονίου. Και παρά το γεγονός ότι την αναποτελεσματικότητά τους την καταδίκασαν ακόμη και οι ίδιοι. Είναι σαν να χορηγείται για δεύτερη φορά ένα φάρμακο, ή μάλλον ένα κοκτέιλ φαρμάκων, σε έναν βαριά άρρωστο παραβλέποντας ότι η πρώτη απόπειρα θεραπείας απέτυχε. Και όχι μόνο αυτό. Είναι σαν η θεραπεία να δημιούργησε επιπρόσθετα προβλήματα στον ασθενή και, όμως, ο... γιατρός να επιμένει στην ίδια αποτυχημένη συνταγή.
Παραλογισμός
Και ο παραλογισμός είναι μεγαλύτερος, αφού κάποιοι επιμένουν να παρουσιάζουν το δεύτερο μνημόνιο ως τη μοναδική θεραπεία. Το ακόμη πιο παράλογο είναι ότι στην κυβέρνηση θεωρούν ότι μπορεί να περάσουν αυτά τα μέτρα, όταν μέλη της κυβέρνησης ξιφουλκούν κατά του πρώτου μνημονίου, παραδεχόμενοι ότι κακώς το ψήφισαν. Αρα, να υποθέσουμε ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν το δεύτερο μνημόνιο. Και αν το κάνουν αυτοί, ως μέλη της κυβέρνησης, είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι θα το ψηφίσουν οι βουλευτές τους.
Και, όμως, θα μπορούσαν να είχαν βγει -τουλάχιστον τα μέλη της κυβέρνησης- από αυτήν τη δύσκολη θέση. Αν είχαν προχωρήσει έστω και κατ' ελάχιστο τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα και τις οποίες έχουν ανακοινώσει εδώ και έναν χρόνο.
