Όσα συνέβησαν τις δυο τελευταίες ημέρες στην πλατεία Συντάγματος –και πέριξ αυτής- λένε πάρα πολλά για την θέση στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση – αλλά και όλο το πολιτικό κατεστημένο- αυτήν την εποχή.
Η βία που χρησιμοποίησαν οι άνδρες των ΜΑΤ και οι άλλες δυνάμεις της Αστυνομίας σε βάρος των διαδηλωτών -αλλά και ανυποψίαστων περαστικών, τουριστών ή θαμώνων καφέ και εστιατορίων- ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
Η εντολή της κυβέρνησης ήταν να μη μείνει ούτε ένας διαδηλωτής στην πλατεία Συντάγματος και –αν είναι δυνατόν- να επιστρέψουν όλοι στα σπίτια τους και να κλειδωθούν μέσα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για τις επιθέσεις που έγιναν στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην Πλάκα και στο Μοναστηράκι.
Στην οδό Μητροπόλεως, μοτοσικλετιστές της Αστυνομίας επιτέθηκαν σε καφετέριες –δεν πίστευα στα μάτια μου- και μετά κυνηγούσαν τον κόσμο στα στενά της Πλάκας. Οι καταστηματάρχες της οδού Αδριανού κατέβασαν τα ρολά των μαγαζιών τους – μάλλον, για να μην τους τα σπάσουν οι αστυνομικοί.
Η επιδρομή των μοτοσικλετιστών της Αστυνομίας στον Μπαϊρακτάρη και σε άλλα σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι αποτελεί μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας της Ελληνικής Αστυνομίας – ξεπέρασε και την δαιμόνια ζαρντινιέρα που είχε επιτεθεί στον Κύπριο φοιτητή.
Πίσω από το άγαλμα του Μακρυγιάννη (!)–απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης (!)- οι μοτοσικλετιστές της Αστυνομίας στρίμωξαν έναν νεαρό, τον χτύπησαν μπροστά στη έκπληκτα μάτια τουριστών και περιπατητών, και –αφού διαπίστωσαν πως η «ύποπτη» τσάντα του δεν περιείχε κάτι το αξιόποινο- τον άφησαν κάτω και έφυγαν. Αυτή ήταν μια στιγμή μεγάλης δόξας για τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Τα χημικά που έπεσαν στην πλατεία Συντάγματος και στους γύρω δρόμους δεν έχουν προηγούμενο. Έχω συμμετάσχει σε πάμπολλες πορείες και διαδηλώσεις – αυτό το πράγμα δεν το έχω ξαναδεί.
Είναι υπέροχο το ότι σήμερα το πρωί άκουσα πολλούς δημοσιογράφους να λένε πως τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας κάνουν κακό στον ελληνικό τουρισμό. Ναι, αλλά κανείς (παρά μόνο η κυβέρνηση) δεν υποχρέωσε την Αστυνομία να μετατρέψει σε θάλαμο αερίων την πιο σημαντική πλατεία της Αθήνας και τους γύρω δρόμους, ούτε να κάνει επιχειρήσεις σε τουριστικές περιοχές – οι καταστηματάρχες είναι έξαλλοι με την Αστυνομία (σ.σ. τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά αρκετούς απ’ αυτούς).
Από την άλλη, τα επεισόδια κάνουν κακό στον ελληνικό τουρισμό -αν και είναι εντελώς ηλίθια η άποψη πως οι Έλληνες πολίτες δεν πρέπει να διαδηλώνουν για να μην σχηματίσουν άσχημη εντύπωση οι τουρίστες-, αλλά η δήλωση Πάγκαλου σε μεγάλη ισπανική εφημερίδα – περί τανκς στους δρόμους της Αθήνας- δεν έκανε κακό στον ελληνικό τουρισμό. Του έκανε μεγάλο καλό – οι τουρίστες λατρεύουν τα τανκς.
Όσοι αναφέρονται στα τανκς –για να επισημάνουν τον κίνδυνο δικτατορίας- ξεχνάνε πως, κατά τη διάρκεια της χούντας, δεν κυκλοφορούσαν κάθε μέρα τανκς στους δρόμους της Αθήνας. Την καταστολή την είχε αναλάβει η Χωροφυλακή. Αυτό το κάνει σήμερα η Αστυνομία. Και το κάνει, κυρίως, με τα ΜΑΤ.
Κατά τη διάρκεια της χούντας, δεν υπήρχαν ΜΑΤ – τα ΜΑΤ ήρθαν με την αποκατάσταση της «δημοκρατίας». Και ας καταλάβουμε όλοι πια πως τα ΜΑΤ δεν έχουν καμία σχέση με τη δημοκρατία. Αλλά δεν έχουμε δημοκρατία – οπότε, δικαιολογημένα υπάρχουν. Και δικαιολογημένα αυξάνονται διαρκώς. Η χούντα έχει ανάγκη από έναν στρατό ανεγκέφαλων εγκληματιών.
Γελάω πάρα πολύ με τους τηλεδημοσιογράφους που κάνουν αναλύσεις για το τι συμβαίνει στις διαδηλώσεις και το ποιοι κάνουν τα επεισόδια –και φυσικά τα ξέρουν όλα-, χωρίς να έχουν πάει ποτέ σε διαδήλωση.
Τις προάλλες, διάβαζα ένα άρθρο για τα επεισόδια στη διαδήλωση της 15ης Ιουνίου. Ο αρθρογράφος –με πολύ απόλυτη άποψη- επικαλούταν τα όσα είδε στην …τηλεόραση και τις μαρτυρίες των ξένων συναδέλφων του.
Αυτό συνέβη επειδή ο ίδιος δεν τολμάει να πάει στο Σύνταγμα –και σε πάρα πολλά άλλα μέρη-, αλλά το αστείο είναι πως δεν αντιλαμβανόταν πόσο γελοίο είναι να επικαλείται ένας Έλληνας δημοσιογράφος τις μαρτυρίες των ξένων απεσταλμένων για κάτι που συνέβη στην πλατεία Συντάγματος, όπου ο ίδιος δεν μπορεί να πάει.
Επειδή δεν παρακολουθώ τις διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας από την τηλεόραση –ή από τα άρθρα των απεσταλμένων των ξένων εφημερίδων-, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως το παρακράτος είναι στο φόρτε του. Για να καταλάβετε πόσο στο φόρτε του είναι, τα καθεστωτικά ΜΜΕ ανακάλυψαν –εν έτει 2011- πως μάλλον υπάρχουν ασφαλίτες και παρακρατικοί ανάμεσα στους διαδηλωτές.
Η κρατική και παρακρατική βία –που την έζησαν στο πετσί τους όσοι πολίτες κατέβηκαν στις τελευταίες διαδηλώσεις- αποδεικνύει πως η κυβέρνηση έχει ηττηθεί.
Ένα από τα πράγματα που έχω καταλάβει είναι πως, όταν κάποιος επιλέγει σαν λύση τη βία, είναι πάρα πολύ αδύναμος.
Στη ζωή μου -ως ενήλικας-, μια φορά σήκωσα το χέρι μου και χτύπησα άνθρωπο, και συνειδητοποίησα δυο πράγματα: πρώτον πως έχω πολύ βαρύ χέρι και δεύτερον πως το ότι χτύπησα κάποιον με έκανε να αισθανθώ πολύ φτηνός – το να δείρεις κάποιον είναι φτηνό.
Φανταστείτε τους άνδρες των ΜΑΤ που η δουλειά τους είναι να δέρνουν. Φαντάσου να ζεις μια φορά και να επιλέξεις σαν δουλειά να δέρνεις τους άλλους. Για να το κάνεις αυτό, πρέπει να σου αρέσει να δέρνεις και να μην είσαι ικανός για τίποτε άλλο– δεν μπορεί να έχεις κάνα μυαλό της προκοπής και να πας να γίνεις Ματατζής.
Άρα, οι άνδρες των ΜΑΤ είναι πολύ αδύναμοι. Επίσης, είναι και δειλοί. Έχω δει κάτι πιτσιρίκια να τους κάνουν μαύρους στο ξύλο – στο ένας με έναν είναι και πολύ χέστηδες. Ό,τι κι αν είναι, ας πάνε σε ένα ψυχίατρο να τους κοιτάξει, μπας και γίνουν άνθρωποι – η περίπτωσή τους είναι στα χέρια της επιστήμης.
Η εντολή της κυβέρνησης στην Αστυνομία για βίαιη καταστολή και ρίψη τόνων χημικών στους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος αποδεικνύει την τραγική αδυναμία της κυβέρνησης. Οι πραγματικά δυνατοί δεν ασκούν ποτέ βία. Προτιμούν να πείθουν με τα επιχειρήματά τους.
Το τέλος τους έχει έρθει. Η νίκη τους ήταν η ήττα τους. Η πλατεία Συντάγματος είναι πάλι γεμάτη.
