ΣΕ ΒΛΕΠΩ..‏

Το πρωί στο μετρό με καλώδια στ'αυτιά και αδιάφορο , το βλέμμα καρφωμένο στον απέναντι. Δεν σε βλέπει δεν τον βλέπεις.

Στη δουλειά καλωδιομένο μπροστά σε μια οθόνη με βλέμμα τυποποιημένο, ενταγμένο στη λογική της μαζικοποιημένης προσφοράς

Στο σπίτι πάλι μπροστά σε μια οποιαδήποτε οθόνη με βλέμμα υπνωτισμένο από ανούσιες και βλαβερές πολυλογίες

Στη καφετέρια παίζοντας μ'ενα κινητό αδιάφορο επίσης για τη παρέα που είναι γύρω σου

Στο μπαράκι το βράδυ πάλι με ένα κινητό μπροστά να χαζεύεις εικόνες και βιντεάκια συνεχίζεις να είσαι αδιάφορος στη παρέα που φλυαρεί δίπλα σου

Τη Κυριακή μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να τρως και να κοιτάς πάλι αφηρημένα τη μεσημεριανή εκπομπή στη τηλεόραση αποφεύγοντας επιμελώς τα σχόλια του πατέρα σου.

Στο κρεββάτι να χαζεύεις ένα ταβάνι αδιαφορόντας ποιό όνειρο θα γεμίσει το χώρο σου.

Πρόσεξε γιατί κι αυτοί σε βλέπουν κάθε στιγμή.Τρίβουν τα χέρια τους.

Βγάζουν ακόμα πιο φοβερά μηχανηματάκια ν'ακούς τη μουσικούλα σου να μην παίρνεις χαμπάρι τους ψιθύρους γύρω σου

Στη δουλειά θα σε πείσουν ότι όσο πιο μάνατζερ γίνεις τόσο πιο ταπεινό και ανάξιο λόγου είναι να ασχολείσαι με τους εργασιακούς νόμους

Στο σπίτι θα ρίξουν κι άλλες τηλεοράσεις ανάμεσα σε σένα και τους δικούς σου σχεδόν θα πιάνουν όλους τους τοίχους για να μάθεις να αναγνωρίζεις τον ευατό σου σου μόνο μέσα από ένα παράθυρο

Στις συναναστροφές σου θα αποφασίσεις να απευθύνεσαι μόνο με sms ακόμα και σ'αυτόν που κάθεται δίπλα σου γιατί θα βαριέσαι να μιλήσεις

Τον έρωτα θα συνηθίσεις να τον βιώνεις σαν μια μηχανική συγκεκριμένη κίνηση κι όχι απαραιτήτως αναγκαία, ίσως μάλιστα κατά βάθος ανούσια

Θα σου παίρνουν την ενεργεια που δικαιούσαι και θα στην ξαναπουλάνε με τόκο

Κι αυτοί που σου φωνάζουν γι αυτούς είναι παντελώς αδιάφοροι
Τους βλέπουν και τους μετατρέπουν στα μάτια σου σε εύθυμα γραφικά στοιχεία με τάσεις σχιζοειδούς προσωπικότητας

Τι ονειρεύεσαι όταν έχεις ξεφύγει απ'όλους και φτιάχνεις το απόρθητο κάστρο που θα κρυβεσαι για τα επόμενα χρόνια που σου απομένουν?

Δεν είναι μάτριξ όλα αυτά δεν είναι δρακονιανοί που έχουν μυστικά κατακτήσει το πλανήτη χωρίς να πάρουμε χαμπάρι
Ανθρωποι είναι κοινότυποι, κοιλιόδουλοι, ατομιστές, κλασσικοί αδιάφοροι προς τον πλησίον, άπληστοι, αχόρταγοι που ζουν και υπάρχουν και μεγαλώνουν μέσα από τη δική σου μιζέρια

Δεν είναι νέα σενάρια συνομοσιολογικού τύπου όπου θα είμαστε οι γοητευτικά ονειροπαρμένοι πράκτορες που θα τα νικάμε όλα παίρνοντας ένα χάπι και μ'ενα σουπερ διαστημόπλοιο θα νικήσουμε τα άλιεν και θα σηκώσουμε ψηλά τα αυτοσχέδια όπλα μας ντυμένοι με στολές mad max δίπλα στις απίστευτες μηχανές μας ακούγοντας μεταλάδικα που μας ανάβουν τα αίματα.

Δεν είσαι ήρωας του γουορκραφτ που θα κερδίσεις τη ζωή πολεμόντας δαίμονες σ'ενα κουτί εικονικής πραγματικότητας που μπαίνει στο πετσί σου ρυτιδιάζοντάς το

Δεν είσαι ο χακεράς που θα σπάσει το σύστημα υπολογιστών «μέδουσα» στο sword fish με το τραβόλτα να σου προσφέρει εκατομμύρια για ανταλλαγμα μια φεράρι και 25 γλάστρες να σου χαιδεύουν τα.... αυτιά

Δεν είσαι το κοράκι που θα βγει από το τάφο και με ένα γαμάτο ντύσιμο θα δέχεσαι τις σφαίρες στο θεικό κορμί σου και θα γελάς σαρδόνια

Δεν είσαι ο άρχοντας των δαχτυλιδιών που θα σε πάρουν οι αετοί του γκάνταλφ στην αγκαλιά τους μόλις θα έχεις σώσει το πλανήτη πετώντας το δαχτυλίδι στο βουνό του χαμού

Δεν είσαι ο μπλειντ ακόμα κι αν γεμίσεις το σώμα σου τατουάζ πανομοιότυπα δεν είσαι ο μπλειντ ούτε ο μεταλαγμένος xman που θα νικήσεις τους magnito που μπαίνουν στο δρόμο σου.

Αυτά είναι το χόλυγουντ

Είσαι ο X εκ του "χαμένος", φοβισμένος, βυθισμένος στην μιζέρια που σου ετοίμασαν επιμελώς οι γαμπροί της δυστυχίας σου. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσεις όχι στον Αρη αλλά στον ίδιο δρομάκο που ζεις τα τελευταία 20 χρόνια και ο αγωγός από τα βρωμόνερα ακόμα δεν θα έχει κλείσει και θα πλημυρίζει ακόμα το υπόγειο σου με τη πρώτη βροχούλα...

Εδώ είναι Ελλάδα.....

Το θυμάσαι καθόλου αυτό? Θυμάσαι από τι έχουμε κατορθώσει να επιβιώσουμε μέσα στους αιώνες? Θυμάσαι πόσες φορές στοιχημάτισαν ότι θα μας εξαφανίσουν από το χάρτη κι είμαστε ακόμα εδώ?

Θυμάσαι πόσοι σπάσαν τη μούρη τους επάνω μας? Θυμάσαι ότι όσες φορές τη σπάσαμε τη μουρη εμείς ήταν μεταξύ μας?

Αν τίποτα άλλο δεν νοιώθεις ικανός να κάνεις και χάνεσαι
Κράτα μια μνήμη ελάχιστη του τι θα μπορούσες να γίνεις
Κράτα την γιατί θα χρειαστεί σύντομα.

Share