1.Ο νεοφιλελευθερισμός, ως μέθοδος οργάνωσης της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, οδήγησε και στην πολύπλευρη διεύρυνση του κοινωνικού ρήγματος. Με την αποθέωση του «ιδίου συμφέροντος», την πλάνη τής «αυτορρύθμισης των αγορών», την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών, την απορρύθμιση των Εργασιακών Σχέσεων και του Κοινωνικού Κράτους, την κυριαρχία της εικονικής οικονομίας, την υπερεκμετάλλευση (έως εξάντλησης) των πλουτοπαραγωγικών πηγών, δοκιμάζει τα όρια της κοινωνικής ανοχής και οδηγεί σε μια βαθειά και διαρκή οικονομική, κοινωνική και οικολογική κρίση.
Εν τούτοις όμως, οι κυρίαρχες δυνάμεις της λυμφατικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον ανεπτυγμένο κόσμο λαμβάνουν μέτρα «εξόδου» από αυτήν, τα οποία έχουν την ίδια συστημική λογική. Τα θύματα της κρίσης, οι μεγάλες μάζες των φτωχών, των νεόπτωχων, των ανήμπορων, των απόκληρων της ζωής, των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των συνταξιούχων, των μικροαγροτών-θυμάτων της Κ.Α.Π. και της απελευθέρωσης των αγορών (Π.Ο.Ε.), των ανέργων νέων, καθώς και των «ευέλικτα» εργαζομένων ή ετεροαπασχολούμενων των σύγχρονων εργασιακών προσαρμογών, καλούνται, με διαρκή προγράμματα νεοσυντηρητικής δημοσιονομικής «ανασύνταξης», να πληρώσουν τις αστοχίες της πολιτικής τους, κυρίως δε, τα αλλεπάλληλα προγράμματα ενίσχυσης των Τραπεζών και των χρεών του ιδιωτικού τομέα.
Αυτή η δοκιμασμένη στις πλάτες των λαών συνταγή των Διεθνών Οργανισμών, παρά τις δογματικές της αντιφάσεις και την πλήρη διάψευσή της στην πράξη, επιβάλλεται και σήμερα στη χώρα μας. «Νομιμοποιημένη» μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας και του μεταβλητού Μνημονίου, ως πρόγευσης του «δημοσιονομικού Συντάγματος» (που σχεδιάζεται από την ευρωπαϊκή ελίτ, τη γερμανική σφαίρα επιρροής και τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες της Κομισιόν), ανεξαρτήτως αν έτσι καταστρέφεται το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο τής παραδοσιακής Σοσιαλδημοκρατικής Συναίνεσης της 30ετούς περιόδου 1945-1975, πυρήνας του οποίου ήταν η πλήρης απασχόληση, η σχεδόν μηδενική ανεργία, το κοινωνικό, παρεμβατικό και αναπτυξιακό κράτος. Η εξέλιξη αυτή είχε προδιαγραφεί -ως ενδεχόμενη δυνατότητα- από τα διόλου ιδεολογικώς ουδέτερα ιδρυτικά κείμενα της Ε.Ο.Κ./Ε.Ε., παγιώθηκε όμως από την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (1986) και το Μάαστριχτ (1992), έτσι ώστε σήμερα η «ευρω-Συνθήκη» της Λισσαβόνας να εξωθεί τις σοσιαλιστικές, αλλά και τις δημοκρατικές ιδέες εκτός ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Ο μεγάλος χαμένος της απορρυθμιστικής περιόδου που διανύουμε είναι το Κοινωνικό Κράτος σε όλες τις πτυχές και εκφάνσεις του. Αφού όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα συρρικνώθηκαν οι πηγές χρηματοδότησής του, με τη χαλάρωση και την αποσύνδεση των υποσυστημάτων του από τις αναγκαίες μορφές κοινωνικής οικονομίας, τώρα εισέρχεται στο στάδιο της προϊούσας ποσοτικής και ποιοτικής συρρίκνωσης των παροχών του.
Η λογική των «προϋπολογισμών μηδενικού ελλείμματος», σε συνδυασμό με την κατάργηση των κλασικών μέσων και πηγών χρηματοδότησής του, οδηγεί σε κατάρρευση όλα τα υποσυστήματά του, που ενσαρκώνουν τα στοιχειώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αυτό αφορά σε όλο το πλέγμα των εργασιακών, ασφαλιστικών, εκπαιδευτικών, ιατροφαρμακευτικών-νοσηλευτικών, περιβαλλοντικών, συγκοινωνιακών, πολιτιστικών, οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων. Κυρίως αφορά στην καθημερινή χρήση και απόλαυση, από όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, των Δημοσίων Αγαθών και υπηρεσιών, που παραδίδονται στα ιδιωτικά συμφέροντα. Με την επίκληση του ευφημισμού των «διαρθρωτικών αλλαγών», εξελίσσεται ένα σχέδιο ματαίωσης της εναλλακτικής οργάνωσης του μέλλοντος, ενώ στο παρόν, όχι μόνο καθίσταται δύσκολη -αν όχι αδύνατη- η πρόσβαση στα στοιχειώδη της ζωής των φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού, αλλά προσθέτως υποβαθμίζεται και η ποιότητά τους, αφού μετατρέπονται σε αγοραία προϊόντα.
Το Κοινωνικό Κράτος (με την ευρεία έννοια) και τα Δημόσια Αγαθά βρίσκονται στην καρδιά της Πολιτικής Κοινωνίας. Είναι τα σπουδαιότερα δημιουργήματα του δημοκρατικώς δρώντος Λαού. Κατοχυρώθηκαν μετά από μεγάλους κοινωνικούς, δημοκρατικούς και εθνικούς αγώνες. Είναι αναγκαία για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και για την αναβάθμιση της παραγωγικής διαδικασίας στα πλαίσια του αστικού συστήματος. Θεμελιώνουν και νομιμοποιούν τις υπαρκτικές βάσεις τής κοινωνικής συμβίωσης. Αμβλύνουν τις ταξικές αντιθέσεις τού καπιταλισμού. Η οργάνωσή τους με τις βέλτιστες μεθόδους και τους αρίστους λειτουργούς αναβαθμίζει το ανθρώπινο και κοινωνικό κεφάλαιο, πολλαπλασιάζει την κοινωνική παραγωγικότητα και δημιουργεί το στέρεο έδαφος για την ευημερία όλων των πολιτών. Αυτό είναι το πρώτιστο μέλημα τής αυτόνομης αντιπροσωπευτικής Πολιτικής Λειτουργίας, που επιβάλλεται να επανακυριαρχήσει όλων των άλλων κοινωνικών λειτουργιών, κυρίως δε, επί της οικονομικής, η οποία, τις δεκαετίες που διανύουμε, λαμβάνει τις πρωτογενείς αποφάσεις.
2.Η επανάσταση της Πληροφορικής και η Κοινωνία της Γνώσης, που διαχέονται κατά το μέτρο και τους σχεδιασμούς τής λεγόμενης «δικτατορίας του κυβερνοχώρου» -η οποία ιδιοποιείται την πεμπτουσία της ανθρώπινης γνώσης γενεών και γενεών-, διαψεύδει τις ελπίδες που εξέθρεψε για την απελευθέρωση των κοινωνιών από τη μάστιγα της ανεργίας και των ποικίλλων μορφών ευέλικτης και ανασφαλούς εργασίας.
Το όραμα ότι ο πολλαπλάσιος πλούτος, που δημιουργείται από τις νέες αυτές έξυπνες και αυτοματοποιημένες παραγωγικές δυνάμεις, θα διανεμόταν δίκαια (και θα επέτρεπε την αυτόνομη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου από τους πολίτες για την άνθιση της πολιτικής, συνδικαλιστικής, πολιτιστικής και συλλογικής εν γένει δράσης), ματαιώθηκε από τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες οικονομικές συσσωρεύσεις πλούτου και εξουσίας της εικονικής (κυρίως) οικονομίας, οι οποίες κατόρθωσαν να επιβάλλουν το δικό τους ορισμό των εννοιών ως μονόδρομο της Ανθρωπότητας. Αντί να μειωθεί ο χρόνος εργασίας για όλους τους εργαζόμενους χωρίς μειώσεις των αποδοχών τους, τα ωράρια διευρύνονται, οι αργίες μειώνονται και οι απλήρωτες υπερωρίες γίνονται μέρος του συμβατικού χρόνου. Η δομική ανεργία γίνεται συστατικό στοιχείο των κοινωνιών με αυξητικές τάσεις. Ο όγκος εργασίας που απομένει για τη χειρωνακτική, πνευματική ή μικτή εργασία κατακερματίζεται σε όλο και πιο ασύντακτες και ανεξέλεγκτες μορφές ελαστικής απασχόλησης με υποτυπώδεις αμοιβές. Προϊόντος του χρόνου, όλο και μεγαλύτερος όγκος εργασίας εξαιρείται από τις συλλογικές ρυθμίσεις και τα κοινωνικά δικαιώματα και μεταβάλλονται σε σχέσεις «καθαρού» μισθού.
Μαζί με την αποδόμηση του σκληρού πυρήνα της μισθωτής εργασίας, που υποβαθμίζει «την αξία της τιμής της εργατικής δύναμης», καταρρέει και το συναρτημένο με αυτήν Ασφαλιστικό Σύστημα. Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης από τη χρηματοπιστωτική κρίση συνοδεύονται από ραγδαίες εργασιακές επιδεινώσεις, με την έκρηξη της ανεργίας και τη γενίκευση της ευελιξίας. Και οι κυβερνήσεις, αντί να προετοιμάσουν μιαν εμφανώς εναλλακτική πρόταση οικονομικής ανάπτυξης, που θα βρίσκεται στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου της κρίσης (με προέχουσα επιδίωξη τη δημιουργία νέων θέσεων σταθερής εργασίας αξιοπρεπούς αμοιβής), συμπράττουν στην καθολική απορρύθμιση, υποκύπτοντας στις πιέσεις της Διεθνούς των τραπεζιτών, των επενδυτικών funds και των οίκων αξιολόγησης και επιμένοντας στο ίδιο περιβαλλοντοκτόνο μοντέλο και στην ένταση της συσσώρευσης της εικονικής οικονομίας.
Η σημερινή Ευρώπη του Συμφώνου Σταθερότητας και του νέου «δημοσιονομικού υπερ-Συντάγματος», του υπερτιμημένου για πολλούς ευρώ και της ανύπαρκτης κοινής οικονομικής πολιτικής, όλο και περισσότερο βυθίζεται στην αντιδιαλεκτική και μονεταριστική πολιτική του Μάαστριχτ και της Ενιαίας Αγοράς, που σταθεροποιεί -αν δεν μεγεθύνει- τις ανισότητες μεταξύ του βιομηχανικού και χρηματοοικονομικού μητροπολιτικού κέντρου και της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Η πολιτική της Μέρκελ και της ζώνης επιρροής της Γερμανίας οδηγεί σε λεόντεια συμβίωση αδυσώπητου ανταγωνισμού, όπου τα αποτελέσματα είναι προδιαγεγραμμένα. Οι αδύναμες χώρες, αντί να δέχονται μεταβιβάσεις με διάφορους τρόπους από τις ανεπτυγμένες, υφίστανται την αφαίμαξη των οικονομιών τους με διπλό τρόπο και δανειοδοτούνται με τοκογλυφικά επιτόκια, για να εισάγουν τα προϊόντα των ανεπτυγμένων χωρών με τη βοήθεια της πιστωτικής επέκτασης και του καταναλωτικού προτύπου αλλά και το πρόγραμμα εξαγοράς των κυβερνήσεων που εφαρμόζουν οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις.
Ενιαία αγορά και τελωνειακή ένωση, χωρίς συγκροτημένη νομισματική πολιτική, στήριξη των αδύναμων, ενίσχυση του Κοινωνικού Κράτους, αμεσότητα και ευελιξία νομισματικών «ενέσεων» από την κοινή Τράπεζα, που θα ασκεί με διακριτότητα και δικαιοσύνη και τα καθήκοντα της ελλείπουσας εθνικής Τράπεζας, είναι μια μορφή νέας αποικιοκρατίας του μητροπολιτικού κέντρου σε βάρος της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Απαιτούνται νομισματική ένωση, πολλαπλασιασμός του κοινοτικού προϋπολογισμού για κοινές πολιτικές και μεταβιβάσεις αλληλεγγύης, ώστε να δοθεί η δυνατότητα σ’αυτούς που έμειναν πίσω -με ευθύνη του πλούσιου Βορρά- να ορθοποδήσουν. Η διάσωσή μας είναι χρέος τους. Κι αυτό μόνο η αυτόνομη και περήφανη πολιτική της διαλεκτικής εναλλακτικής σκέψης, που απορρίπτει την Ευρώπη της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας και της τραπεζικής κυριαρχίας, μπορεί να το αξιώσει και να το πετύχει.
3.Εξάλλου, η ατομοκεντρική πρόσληψη ζωής, που προώθησε η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, κατάργησε την αμεσότητα των συνελεύσεων και τη δραστικότητα των συλλογικοτήτων. Το διαδίκτυο, από επιβοηθητικό μέσο ενημέρωσης, επικοινωνίας και προετοιμασίας των συνεδριάσεων, μεταβλήθηκε σε χοάνη εξαφάνισης των διαπροσωπικών σχέσεων και διαδικασιών. Η παρακμή της ενεργού Εκκλησίας του Δήμου υποβαθμίζει περαιτέρω το κομματικό και συνδικαλιστικό φαινόμενο. Κόμματα και Συνδικάτα μεταβάλλονται σε ασαφή, αποϊδεολογικοποιημένα και ρευστά αισθητικά μορφώματα, αδύναμα να επαγγελθούν την αλλαγή, πολύ δε περισσότερο, την ανατροπή των συντεταγμένων του νεοφιλελεύθερου συστήματος.
Το Μνημόνιο και τα πολιτικά υποκείμενα που το στηρίζουν μεταβάλλονται σε όχημα άλωσης από τις «ελεύθερες» αγορές όσων τομέων δημόσιας ή κοινωνικής δραστηριότητας έχουν μείνει εκτός αυτών. Προσβάλλουν το πατριωτικό αίσθημα και την πίστη του Λαού σε μια ελεύθερη και δημοκρατική πατρίδα. Με τη συνολική ενοχοποίηση των πολιτών ως «ενόχου» πληθυσμού μιας «διεφθαρμένης» χώρας, επιρρίπτουν τις ευθύνες των «συνενόχων» τού ελληνικού και ευρωπαϊκού συστήματος στους ανυπαίτιους της κρίσης! Με τις πρωτοφανείς δεσμεύσεις των δανειακών συμβάσεων, υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας και θέτουν τη διαχρονική της περιουσία και τα δημόσια αγαθά στη διάθεση των ξένων ιδιωτικών συμφερόντων.
Το καταιγιστικό αυτό κλίμα τής ετερονομίας και της εξάρτησης προοιωνίζεται και τη χειρότερη έκβαση των μεγάλων εθνικών μας θεμάτων, για τα οποία υπόγειες διαδρομές των συνεννοήσεων (υπό την εποπτεία των ΗΠΑ) προμηνύουν μόνον φιλατλαντικές διευθετήσεις και παραχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, και κυρίως οι νέοι, αδυνατούν να βρουν εργασία ανάλογη με τις σπουδές και τα ουσιαστικά τους προσόντα. Μετά από αρκετά χρόνια περιδίνησής τους στην ανεργία, την υποαπασχόληση και την ετεροαπασχόληση, παίρνουν το δρόμο τής μετανάστευσης -κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες- για την ανεύρεση μιας αξιοπρεπούς θέσης εργασίας. Βιώνοντας την ανάλγητη συμπεριφορά της «μητριάς» πατρίδας, απορρίπτουν την πολιτική διαδικασία, στρέφουν τα νώτα τους στα κόμματα και τη δημοκρατική συμμετοχή και αποστρέφουν το πρόσωπό τους (λόγω της γενικευμένης απαξίωσης) ακόμη και σε ελπιδοφόρες Κινήσεις και πρόσωπα, όπως έδειξαν οι πρόσφατες Αυτοδιοικητικές Εκλογές.
Και όμως! Αν σε κάτι προσέβλεψαν με σχετική βεβαιότητα οι διανοητές τού Διαφωτισμού και του Ιστορικού Υλισμού, ήταν η προϊούσα αντιστοίχιση της ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης των πολιτικών υποκειμένων με την κοινωνική διαστρωμάτωση. Τα ευάριθμα, ενημερωμένα και μορφωτικώς εξοπλισμένα τμήματα της νέας ευρείας εργατικής τάξης δεν έχουν πλέον τους γνωστικούς αποκλεισμούς τού βιομηχανικού προλεταριάτου.
Στην προώθηση αυτής της αντιστοίχισης πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή και η δράση όλων των προοδευτικών δυνάμεων, κυρίως τώρα που η νέα Σοσιαλδημοκρατία της συστημικής συναίνεσης παραιτήθηκε του σκοπού να εξανθρωπίσει το σύστημα και οι Οργανώσεις που την στήριζαν μεταλλάχθηκαν σε συντηρητικές, αποσυλλογικοποιημένες, εξαρτημένες και αναποτελεσματικές οντότητες, οργανωτικά φαντάσματα της βιομηχανικής περιόδου. Η προσπάθεια αυτή της ταξικής και ιδεολογικής αντιστοίχισης μπορεί να φέρει στο ίδιο πεδίο και πνεύμα διαλόγου, δυνάμεις και Κινήματα, από διαφορετικές ιστορικές διαδρομές και βιώματα. Έτσι, θα απελευθερώσει τη δημιουργική πνοή όλων και θα οδηγήσει σε κοινές δράσεις στη βάση των κοινών παραδοχών και προβλημάτων, κυρίως με τη θέαση της κοινής δυσοίωνης μοίρας. Επομένως, μπορεί να θέσει και τους φιλόδοξους αλλά όχι αδύνατους στόχους της μελλοντικής συμμαχικής τους δράσης.
4.Τώρα που, με το νεοαποικιοκρατικό Μνημόνιο και τη λεόντεια και καταπλεονεκτική δανειακή σύμβαση, οι πολιτικές τής απορρύθμισης προωθούνται ραγδαία από τις νεοφιλελεύθερες δομές της τριαρχίας, διαλύοντας κάθε κοινωνικό θεσμό, κάθε συνεκτικό ιστό και κάθε μηχανισμό αναδιανομής του πλούτου, είναι ανάγκη οι πολίτες της χώρας μας να αντισταθούν. Δεν ήρθε το τέλος της εξέλιξης των Κοινωνιών και της Ιστορίας, με την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, όπως διακηρύχθηκε χωρίς διαλεκτική σκέψη, ούτε το αντιφατικό, άστοχο, καταστροφικό, αναποτελεσματικό (εν σχέσει και με τις δικές του προβλέψεις) και αντικοινωνικό Μνημόνιο μπορεί να αποτελέσει τρόπο ρύθμισης των κοινωνικών μας πραγμάτων. Ο ανθρώπινος παράγοντας, η κοινωνία των ενεργών πολιτών, η κοινότητα της Γνώσης, της Έρευνας και της Πληροφορίας, οι μηχανισμοί αναδημιουργίας της Συνείδησης, οφείλουν:
-Να αρθρώσουν τον δικό τους αυτόνομο και πλήρη συλλογισμό.
-Να αποδώσουν τα φαινόμενα, τα γεγονότα, τις διαμορφούμενες καταστάσεις, το διευρυνόμενο κοινωνικό ρήγμα, την περιβαλλοντική κατάρρευση, την αυξημένης ταξικότητας συγκρότηση της Κοινωνίας, την πολύπλευρη αλλοτρίωση, στις πραγματικές τους αιτίες, που είναι οι ιδιοτελείς, αντικοινωνικές και αντιανθρώπινες αποφάσεις των επικυρίαρχων τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων.
-Να συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός κοινωνικο-οικονομικού συστήματος που αποκαθιστά την αρτιότητα του περιβάλλοντος, αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε τόπου, εντός των πλαισίων της αειφορίας, επανενώνει τον κοινωνικό ιστό με την καθολικότητα της πλήρους και ασφαλισμένης εργασίας και αποδίδει σε όλους τους πολίτες τη χρήση και απόλαυση των άυλων και υλικών Δημοσίων Αγαθών, διευκολύνοντας την απρόσκοπτη άσκηση όλων των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Αυτά όμως προϋποθέτουν την άμεση αποτίναξη του ζυγού τού Μνημονίου, αλλά και τη γενικευμένη σθεναρή αντίσταση των ευρωπαϊκών λαών, που θα ανατρέψουν τις νεοφιλελεύθερες ρυθμίσεις της Διεθνούς των Τραπεζιτών και θα αποκαταστήσει τη δημοκρατική και κοινωνική λειτουργία στην περιφερειακή αυτή ενότητα.
Υπερασπιζόμενοι το Κοινωνικό Κράτος, τη Μισθωτή Εργασία και τα Δημόσια Αγαθά, θέλουμε να ενώσουμε τη φωνή και την αυτόνομη δράση μας με τις προσπάθειες όλων αυτών που τα θέτουν στο επίκεντρο της Πολιτικής Κοινωνίας. Επιθυμία μας είναι να συμβάλλουμε στην αποτελεσματικότητα αυτού του αγώνα που διεξάγουν πρόσωπα, Κινήματα, πολιτικά Κόμματα και άλλα ελπιδοφόρα μορφώματα της ενεργού κοινωνίας.
Για την εκπλήρωση αυτού του σκοπού ιδρύουμε την Ένωση για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους. Η Ένωση αυτή είναι ένας ανοιχτός χώρος διαρκούς επικοινωνίας, διαλόγου και αγώνα, χωρίς αποκλεισμούς, που επιδιώκει να προσθέσει ένα ακόμη επίπεδο ενωτικής δράσης στο ενεργητικό μας παρόν. Αυτό θα συντελεστεί:
-με την τεχνική, πολιτική, ιδεολογική και κοινωνική υποστήριξη και ενθάρρυνση των κατάλληλων πρακτικών και μεθόδων προστασίας και ανάδειξης των συλλογικών δικαιωμάτων στην εργασία, την ασφάλιση, την περίθαλψη, τη γνώση, το περιβάλλον και εν γένει σε κάθε κοινωνικό χώρο,
-με την αναζήτηση, -μέσα από τη συνεύρεση, τη διαρκή συνάντηση ανθρώπων της Επιστήμης, της πολιτικής, της κοινωνικής δράσης, των τεχνών και της διανόησης, στην Ελλάδα, την ΕΕ και τον κόσμο-, νέων κοινών γραμμών και πρωτοβουλιών, συνεισφοράς και αλληλεγγύης, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής συνοχής και της κοινωνικής προόδου μέσα στις νέες συνθήκες,
-με την κατά τόπους αποκεντρωμένη δραστηριότητα, την ενημέρωση και τον συντονισμό όλων των εγρήγορων πολιτών της ελληνικής περιφέρειας και την ενίσχυση κάθε προοδευτικού και ενεργού «κοινωνικού τόπου διαλόγου», συλλογικότητας και μορφώματος κοινωνικής οικονομίας, που αξιοποιεί τα επιχώρια συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Με την ελπίδα ότι η Κίνησή μας θα βρει ανταπόκριση, από πολλές εγρήγορες συνειδήσεις του ελληνικού χώρου,
Κ α λ ο ύ μ ε
την Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010, στις 7 μ.μ. στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20),
κάθε ενεργό πολίτη που συμμερίζεται τις διαπιστώσεις, τις ανησυχίες και τις προγραμματικές μας θέσεις, να ενώσει μαζί μας τη φωνή και τη δράση του, ώστε να σχηματιστεί μια ισχυρή, μη κομματική, Κοινωνική Οργάνωση για την προστασία και προώθηση των ζητημάτων της Εργασίας, του Κοινωνικού Κράτους, της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και της κοινωνικής συνοχής, προκειμένου, μέσα από τη γενικευμένη και συνειδητή ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, να προωθηθούν στη θεωρία και την πράξη οι ιδέες και το όραμα της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε όλους αυτούς που εξ αρχής, αλλά και κατά την πορεία της εφαρμογής του, διαπίστωσαν ότι το αντιδημοκρατικό, αντικοινωνικό, αντιλαϊκό, αντιαναπτυξιακό και νεοαποικιακό Μνημόνιο καθιστά τη χώρα προτεκτοράτο τού γενικευμένου μονοπωλιακού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και ματαιώνει κάθε ελπιδοφόρα προσπάθεια εναλλακτικής οργάνωσης του παρόντος και του μέλλοντος.
Προσβλέπουμε στη συμπαράταξη όλων των δημοκρατών και σοσιαλιστών συμπατριωτών μας, καθώς και στη στήριξη κάθε ανένταχτου πολίτη τής ελεύθερης και αυτόνομης δημιουργικής σκέψης.
Καλούμε όλους και όλες, κυρίως τους νέους, να συγκροτήσουν στην Αττική και σε κάθε περιφέρεια και πόλη της πατρίδας μας, σε κάθε τόπο εργασίας, Αυτόνομους Συλλόγους και Επιτροπές, ως παραρτήματα της Ένωσης, ώστε να σχηματιστεί μια πανελλαδική συλλογικότητα για την αποτελεσματική παρέμβαση σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο.
Η Ελλάδα της ελπίδας, του αγώνα, της δημιουργίας και της προόδου είναι μπροστά μας!
Αθήνα, 25-11-2010
Για την προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή
(έπονται υπογραφές)