Η 21η Απριλίου 1967 βρήκε τους μαθητές με τριήμερη αργία και τα εμβατήρια δίνανε τη θέση τους στα κλαρίνα. τσάμικα και καλαματιανά, για να επανέλθουν δριμύτερα πλαισιώνοντας διαγγέλματα και λογύδρια, σε μιά περίεργη αρχαΐζουσα γλώσσα, γεμάτα αυστηρότητα και ενθουσιασμό.
Οι μήνες πέρασαν, τα εμβατήρια περιορίστηκαν αλλά τα κλαρίνα –κλαρίνα! Πλαισιωμένα κι από διάφορα ανόητα ελαφρά και ελαφρολαϊκά τραγουδάκια. Κλειώ Δενάρδου, Νάντια Κωνσταντοπούλου, “αδέρφια μου αλήτες, πουλιά”, (μεγάλε Τόλη!), Άντζελα Ζήλεια…Απελπισία!
Το 1967 το ΡΟΚ κίνημα στην Αμερική και στην Ευρώπη είχε φτάσει σχεδόν στο απόγειο του. Hendrix, Doors, Pinkfloyd άνοιγαν καινούγιους δρόμους, δίπλα στους ήδη κλασικούς Beatles, Rolling Stones, Who. Σε λίγους μήνες θα φτάναμε στο τόσο σημαντικό, μουσικά και ιδεολογικά, φεστιβάλ του Woodstock. Στην Ελλάδα βέβαια, όλα έρχονταν με δεκαετή συνήθως καθυστέρηση. Το ραδιόφωνο περιοριζόταν στους τρεις κρατικούς σταθμούς, ιδιαίτερα συντηρητικούς ακόμα και πριν την χούντα. Μοναδική όαση ο ραδιοσταθμός της αμερικάνικης βάσης του Ελληνικού, με μικρή εμβέλεια όμως. (είχε και τα καλά του ο ιμπεριαλισμός! ) Ελάχιστοι ροκ δίσκοι κυκλοφορούσαν. Το ιστορικό δισκάδικο Pop Eleven, των αδελφών Φαληρέα έκανε φιλότιμες προσπάθειες εισάγοντας τους λεγόμενους “ακυκλοφόρητους” δίσκους από το εξωτερικό, σε απλησίαστες όμως τιμές .
Όσον αφορά στο εγχώριο Ροκ, τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Τα συγκροτήματα που μεσουρανούσαν μετά το 1965 ήταν βουτηγμένα μέσα στη στιχουργική και μουσική αφέλεια.
...μες την καλή χαρά!
Επικεφαλής οι Olympians με τον ατακτούλη Πασχάλη Αρβανιτίδη και τα διαχρονικά hit “ο τρόπος”, “ο Αλέξης”, “το σχολείο”. Από κοντά οι Forminx με αρχηγό τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και το “Jeronimo Yanka”, και οι Charms με τον δακρύβρεκτο “Διωγμό”. Η ποπ- ροκ αυτή σκηνή φάνταζε ακόμη πιο ανόητη αν σκεφτούμε ότι συνυπήρχε με την ωριμότητα του Ζαμπέτα, το ξεκίνημα του Άκη Πάνου και του Σαββόπουλου, την δημιουργική άνοιξη του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Η ποπ ροκ εγχώρια ανοησία σκέπασε και τις πιο σοβαρές κινήσεις που άρχισαν να κάνουν δειλά την εμφάνιση τους όπως αυτή τού, εμποτισμένου από το πνεύμα του Dylan και του Zappa, Δημήτρη Πουλικάκου και των MGC.
Το κούρεμα…
Η Ελλάδα της 21ης Απριλίου έκανε τα πράγματα χειρότερα. Βέβαια το κυνήγι των ροκάδων και του ροκ πνεύματος εν γένει δεν ήταν και το κύριο μέλημά της. Έπρεπε πρώτα να γεμίσει τις φυλακές και τις εξορίες με τους κομμούνιστες και τους συνοδοιπόρους. Κι αυτό ήθελε πολύ δουλειά. Τους ροκάδες τους αντιμετώπιζε σαν χόμπι. Όπως εμείς οι μικροί μαθητές, τα άμοιρα σπουργιτάκια.
Νόμος 4000,
"περί τεντυμποϊσμού" 
Όταν ο Παττακός δεν είχε τι να κάνει, έβγαινε στους δρόμους, μάζευε τους μακρυμάλληδες -άρα ροκάδες- από το αυτί και τους έστελνε στο κουρείο. Κάτι ανάμεσα σε διαπόμπευση και πατρική νουθεσία. Αυτό το αντέχει κανείς.
Το δύσκολο μέρος ήταν το βαρύ σύννεφο του σκοταδισμού πού είχε σκεπάσει την χώρα, τους πολίτες, τα ελεύθερα πνεύματα. Το σοκ, το μούδιασμα. Το κίνημα της αντίστασης, εγκλωβισμένο στην αναποφασιστικότητα και στις διαμάχες της Αριστεράς, με εξαίρεση τις αυθόρμητες εκδηλώσεις στην κηδεία του Γ. Παπανδρέου παροπλίστηκε, κούρνιασε στη φωλιά του. Οι συνταγματάρχες έδειχναν κυρίαρχοι. Και το ελεύθερο πνεύμα νικημένο. Πού όρεξη για ροκιές!
Socrates Drank the Conium
Πελόμα Μποκιού
ΑΚΟΥΣΤΕ ΣΤΟ ΤaR-radio.com:
- SOCRATES DRANK THE CONIUM
Η Άνοιξη του 1970
Το σκοτάδι βέβαια, δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα. Μετά το 1970 εμφανίζονται τα πρώτα, σοβαρά αυτή τη φορά, ελληνικά ροκ συγκροτήματα. Με κέντρο το κλαμπ “Κύτταρο” και το “Ροντέο”. Οι “Socrates Drank the Conium” με τον, εκπληκτικό για τα δεδομένα της εποχής, κιθαρίστα Γιάννη Σπάθα. Κάτι σαν βαλκάνιο Hendrix. O “Εξαδάκτυλος” του ώριμου πια Πουλικάκου, η πιο δεμένη και ουσιαστική ροκ μπάντα της εποχής, κατά τη γνώμη μου. Οι “Πελόμα Μποκιού” με ένα ήχο μεταξύ Traffic και Santana με τον πολύ καλό τραγουδιστή Βλάση Μπονάτσο (..αχ που’ σουν νιότη που έδειχνες..).
|
|
|
ΑΚΟΥΣΤΕ ΣΤΟ ΤaR-radio.com:
- DIONISIS SAVOPOULOS "Ballos"
- THANASIS GKAIFYLIAS "I Ateleioti Ekdromi tou Gkaifylia"
Κι ακόμα τραγουδιστές και ντουέτα στο ύφος της ροκ μπαλάντας όπως η Δέσποινα Γλέζου, ο Γκαϊφύλιας, οι Δάμων και Φιντίας (Παύλος Σιδηρόπουλος- Π. Δεληγιαννίδης). Και να μην ξεχάσω τα καταπληκτικά “Μπουρμπούλια” με τον εξαίρετο Johny Labizzi στην κιθάρα, τον πρόωρα χαμένο Βασίλη Ντάλα στο μπάσο και ένα από τους καλύτερους ντράμερ που έχω ακούσει, τον Νίκο Τσιλογιάννη. Τον οποίο είχα θαυμάσει σε υπέροχα ντουέτα με την Μαρίζα Κωχ. Καταιγιστικά ντράμς και φωνητικοί αυτοσχεδιασμοί σε δημοτικά τραγούδια! Μπορεί να φταίει η νιότη μου, αλλά τα έβρισκα και πολύ όμορφα και πολύ προχωρημένα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα “Μπουρμπούλια” δάνεισαν τον βαλκανικό ροκ ήχο τους και σηματοδότησαν την μεγάλη ηχητική εξέλιξη του Σαββόπουλου κυρίως με τον “Μπάλλο”.
Η Ροκ σκηνή είχε επανέλθει ελπιδοφόρα. Κυριαρχούσαν οι διασκευές, όμως τα ιδιαίτερα ελληνικά χαρακτηριστικά των συγκροτημάτων έκαναν δυναμικά την εμφάνιση τους, χωρίς να φτάνουν βέβαια την ωριμότητα της αγγλοαμερικάνικης σχολής. Αλλά ας μη τα θέλουμε όλα.
1971, “Ζωντανοί στο Κύτταρο”. Μιά ηχογράφηση μαρτυρία μιας εποχής και μιας σκηνής, που έδειχνε ότι είχε πολλά να δώσει. Αλλά η ιστορία είχε τα δικά της σχέδια.
Η Επανάσταση που δεν αγάπησε το Ροκ
Μέχρι το 1971 η αντίσταση απέναντι στη χούντα περιοριζόταν σε μεμονωμένες πράξεις και δηλώσεις κυρίως από το εξωτερικό. Μαζικό κίνημα δεν υπήρχε. Ο ελληνικός λαός παρέμενε σιωπηλός και “κοίταζε τη δουλειά του”. Ας μην ξεχνάμε ότι η ελληνική κοινωνία ήταν βαθιά διασπασμένη. Οι μνήμες και οι συνέπειες του εμφυλίου πολέμου ήταν παρούσες. Τον “κίνδυνο κομμουνιστικής εκτροπής” επικαλέστηκε η χούντα για να παρέμβει. Και βρήκε ευήκοα ώτα σε μεγάλο κομμάτι της δεξιάς “σιωπηλής πλειοψηφίας”.
Η Αριστερά, ο φυσικός φορέας, με τα δεδομένα της εποχής, της αντίστασης, ζούσε το δικό της δράμα. Η 12η ολομέλεια του ΚΚΕ, που πραγματοποιήθηκε στη Βουδαπέστη τον Φεβρουάριο του 1968 οριστικοποίησε τη διάσπαση τού, και πριν τη χούντα παράνομου, σκληρού πυρήνα της Αριστεράς. Η εισβολή των σοβιετικών τανκς που ποδοπάτησαν το όνειρο της Άνοιξης της Πράγας ολοκλήρωσε και βάθυνε το χάσμα. Οι αριστεροί αγωνιστές οδηγήθηκαν στην απογοήτευση και στην αδράνεια και μαζί τους όλοι οι δημοκράτες. Το πραξικόπημα επιβλήθηκε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι! Σε μια χώρα με ένα από τα ισχυρότερα αριστερά κινήματα της Ευρώπης!
Όταν οι ηγεσίες αδρανούν, η αυθόρμητη κινητοποίηση των ανθρώπων τις ξεπερνά. Μετά από πέντε χρόνια απραξίας, ένα συνεχώς διογκούμενο κύμα αντίστασης ξεσπά. Προεόρτιο η κηδεία του Σεφέρη ( Σεπτέμβριος 1971). Ακολουθεί η αποχή από τις φοιτητικές εκλογές, οι στρατεύσεις των αντιφρονούντων φοιτητών, οι καταλήψεις της Νομικής, η εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Και οι ροκάδες μας?
Κι αυτοί στον κόσμο τους…
Οι ροκάδες μας στον κόσμο τους! Η θεματολογία τους καθρεφτίζει την υπαρξιακή αγωνία των νέων…
“Κανένα δεν πειράζω κι εγώ πάντα προσπαθώ
να μην ενοχλώ τον άλλον και μονάχος να τη βρω
μα πάντα κάτι θα μου τύχει, αχ δεν ξέρω τι να πω.
Σε όλα όσα αρχίζω, κάτι δεν πάει καλά
ενώ στην αρχή ειν' ωραία, στο τέλος αχ παν στραβά
και βάφονται όλα μαύρα, αχ κι εγώ απ' την αρχή ξανά.”
(Απογοήτευση – Δάμων και Φιντίας)
Ή μια βουκολική, χίπικη κατεύθυνση…
Την πουκαμίσα φόρεσα
κι ανέβηκα στο λόφο
θεό να βρω δε μπόρεσα
κακό θε να 'χω ψόφο
( Δέσποινα Γλέζου)
Ή τη ροκιά του ατίθασου και κοινωνικά ανένταχτου..
“Κλαιν τα πουλιά στην Μπαρμπαριά
πιάσαν τον Ντάμη τον σκληρό
με δυο σκυλιά σε μια σπηλιά
ζούσε σα λεύτερο θεριό
Από μικρός ατίθασος
ζούσε μονάχος σα στοιχειό
λένε πως ήτανε τρελός”
τον διώξανε κι απ' το χωριό.
( Ο Ντάμης ο σκληρός. Παύλος Σιδηρόπουλος)
