חותם שלמה
The seal of Solomon from the ottoman fountain of Vavevi (Nea Praesos)
The main fountain of Vaveli today Nea Praesos dated from the period of ottoman occupation of the island is bearing on it’s facade various relief decorations symbols of protection from the evil spirits for not pollute the waters.
Between the patterns above the arch there were three inside of each is formed a large hexagonal or star of David or Seal of Solomon. The hexagons in Islamic geometric patterns are the symbols of heaven. Here indeed we see seven smaller hexagons, one in the centre and the other six around it corresponding to the sun and the six planets. The same correlation we see in each hexagon, where it’s six peaks correspond to each of six planets with the seventh the sun at their centre. For the large hexagon by using intermediate points between the peaks we can assign the twelve zodiac signs.
The central circle is inscribed with an hexalfa with triangles intersecting each other
The hexalfa is called seal of Solomon because it is connected with Solomon that Muslims have as a prophet and a great magician. In their culture, legends about his miracles took on mythic dimensions as for a ring which he had written on it the biggest name of god unknown to anyone else.
As a result, the seal of Solomon is used by Muslims of India to Spain as decorative at the bottom of the utensils used for drinking, coins, in mosques and other buildings, and elsewhere.
This gave Solomon the power to command demons and jeans, and converse with animals.
An Arab story tells that the demon Sakhr misled a sister of Solomon to give him the ring. Sakchr ruled for 40 days (or years in other versions) while Solomon wandered the country in poverty. Eventually Sakchr threw the ring into the sea that was swallowed by a fish that an angler caught and supplied to Solomon.
The legend of the ring thrown into the sea and found in a fish, is drawn from the history of the ring of Polycrates of Samos as recounted by Herodotus (iii.41), Strabo (xiv. 638) and others. The Arabs later gave the name of the seal of Solomon in the hexagonal star engraved on the bottom of the cups
So, according to the story narrated by Herodotus :
The tyrant Polycrates of Samos was a very lucky man. He never experienced misfortune or failure.
His friend Amasis (Pharaoh of Egypt) didn’t like it because he believed that the very happy men haven’t a happy ending. He then wrote to him that he ought to taste a sorrow.
Polycrates acknowledged his friend's advice, and an afternoon with several friends, pulled off a ship at sea. There he took the precious ring, a work of a famous craftsman, which he used it and as a seal, and with great sorrow threw it into the sea.
But after 5-6 days the ring was found. One poor fisherman, while fishing, caught a large fish. Hoping royal payment, went to the palace. At the moment, the cook wiping it, tore his stomach, he found the ring-seal and was delighted. The same joy experienced Polycrates and his surrendered.
He wrote to Amasis about this incident. He being sure for the coming misery of his friend cut off the relationship , not wanting to pity himself because of Polycrates misery. But the fears of Amasis were verified. The end of Polycrates was tragic really. Spending large amounts on salaries of foreigners guarding him he lost all his property. After adventures he was impaled by the tyrant of Sardis
Here we see behind a typical Ottoman fountain and it’s symbolism, the return to Crete after a large circle, elements of Greek culture transformed by the Arabs borrowed from the Ottomans or as stories like that of Polycrates transformed to stories of Solomon, or as sacred geometry and numerology of Pythagorean philosophy of Neoplatonists passed by Arabs and Persians to the Ottomans
This grate circle beginning from the theories of Pythagoras and the story of Polycrates of Samos passing through Arab legend about Solomon to ottomans inspired me the following illustrations
Η σφραγίδα του Σολομώντα από τη βρύση των Βαβέλων σήμερα Νέας Πραισού .
Η κύρια κρήνη που υδρευόταν οι Οθωμανικοί Βαβέλοι, στην πρόσοψη της φέρει διάφορα ανάγλυφα διακοσμητικά κοινά και σε άλλες οθωμανικές κρήνες της επαρχίας που είναι σύμβολα αποτρεπτικότητας δηλ. απομάκρυνσης του πνεύματος του κακού που δεν πρέπει να μολύνει το νερό.
Συγκεκριμένα στην πρόσοψη της κρήνης είχαμε. Πάνω από το τόξο τρεις κύκλους στους οποίους εγγράφονται ανάγλυφα κοσμήματα. Οι πέτρες με τους δυο ακραίους κύκλους έχουν χαθεί σήμερα.
Αυτοί οι ακραίοι χαμένοι σήμερα κύκλοι εσωτερικά σχημάτιζαν από ένα μεγάλο εξάγωνο ή άστρο του Δαυίδ ή σφραγίδα του Σολομώντα και μέσα σχηματιζόταν άλλα μικρότερα που φαίνονται και σαν αλληλοτεμνόμενα εξάγωνα αλλά και σαν εξάκτινα.
Το εξάγωνο στα ισλαμικά γεωμετρικά σχήματα είναι το σύμβολο του ουρανού. Εδώ πράγματι βλέπουμε (στα δυο χαμένα σχήματα) επτά μικρότερα εξάγωνα ένα στο κέντρο και τα άλλα γύρω γύρω που αντιστοιχούν στον ήλιο και τους έξι πλανήτες. Την ίδια αντιστοιχία βλέπουμε και σε κάθε εξάγωνο όπου οι έξι κορυφές του κάθε ενός αντιστοιχούν στους έξι πλανήτες με τον έβδομο τον ήλιο στο κέντρο τους. Για το μεγάλο εξάγωνο χρησιμοποιώντας και τα ενδιάμεσα σημεία ανάμεσα στις κορυφές μπορούμε να αντιστοιχήσουμε τα δώδεκα ζώδια.
Ο κεντρικός κύκλος έχει εγγεγραμμένη είδος εξάλφας με αλληλοτεμνόμενα τρίγωνα και φυτική διακόσμηση ανάμεσα στα εξωτερικά σκέλη των τριγώνων.
Η εξάλφα λέγεται και σφραγίδα του Σολομώντος γιατί συνδέεται με τον Σολομώντα που οι μουσουλμάνοι τον έχουν σαν προφήτη και μεγάλο θαυματοποιό. Στον λαϊκό τους πολιτισμό, θρύλοι για τα θαύματα του πήραν μυθικές διαστάσεις όπως για ένα δαχτυλίδι του που είχε πάνω του γραμμένο το μεγαλύτερο όνομα του θεού άγνωστο σε οιονδήποτε άλλο.
Σαν αποτέλεσμα την σφραγίδα του Σολομώντα χρησιμοποιούσαν οι μουσουλμάνοι από την Ινδία μέχρι την Ισπανία σαν διακοσμητικό όπως στον πυθμένα των σκευών που χρησιμοποιούσαν για πόση, στα κέρματα, σε τζαμιά και άλλα κτίρια, και αλλού.
Αυτή έδινε στον Σολομώντα την δύναμη να διατάζει τους δαίμονες και τα τζίνια και να συνομιλεί με τα ζώα.
Μια αραβική ιστορία λέει ότι ο δαίμονας Sakhr παραπλάνησε μια αδελφή του Σολομώντα να του δώσει το δαχτυλίδι. Ο Σάκχρ κυβέρνησε στη θέση του για 40 μέρες (ή χρόνια κατά άλλες παραλλαγές ) ενώ ο Σολομώντας περιπλανιόταν στη χώρα μέσα στη φτώχεια. Τελικά ο Σάκχρ πέταξε το δαχτυλίδι στη θάλασσα που το κατάπιε ένα ψάρι που το έπιασε ένας ψαράς και το προμήθευσε στον Σολομώντα. Σαν τιμωρία ο Σάκχρ εξαναγκάστηκε να χτίσει για τον Σολομώντα ένα μεγάλο τζαμί.
Ο θρύλος του δακτυλιδιού που ρίχνεται στην θάλασσα και βρίσκεται μετά μέσα σε ένα ψάρι, έχει αντληθεί από την ιστορία του δακτυλιδιού του Πολυκράτη της Σάμου που αφηγήθηκαν ο Ηρόδοτος (iii.41), ο Στράβωνας (xiv. 638) και άλλοι. Οι άραβες μετά έδωσαν το όνομα της σφραγίδας του Σολομώντα στο εξάγωνο αστέρι που χαράχτηκε στον πυθμένα των κυπέλλων για πόση.( Joseph Jacobs,M.Seligsohn)
Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορία που αφηγείται ο Ηρόδοτος :
Ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης ήταν πολύ τυχερός άνθρωπος. Ποτέ του δεν δοκίμασε συμφορά ή αποτυχία.
Αυτό δεν άρεσε στο φίλο του Άμασι (Φαραώ της Αιγύπτου), γιατί πίστευε, πως οι πολύ ευτυχείς δεν έχουν καλό τέλος. Του έγραψε λοιπόν να δοκιμάσει θεληματικά μια λύπη.
Παραδέχτηκε ο Πολυκράτης του φίλου του τη συμβουλή, κι ένα απομεσήμερο, με φίλους πολλούς, τράβηξε με πλοίο ανοιχτά στο πέλαγος. Εκεί έβγαλε το πολύτιμο δαχτυλίδι του, έργο ξακουστού τεχνίτη, που το χρησιμοποιούσε και για σφραγίδα του, και με μεγάλη λύπη το πέταξε στη θάλασσα.
Μα δεν πέρασαν 5-6 μέρες και το δαχτυλίδι βρέθηκε. Κάποιος φτωχός ψαράς, ψαρεύοντας, έπιασε ένα ψάρι διαλεχτό και μεγάλο. Ελπίζοντας βασιλική πληρωμή, το πήγε στο παλάτι. Τη στιγμή, που ο μάγειρας καθαρίζοντάς το, έσκισε το στομάχι του, βρήκε το δαχτυλίδι-βούλα και χάρηκε. Την ίδια χαρά δοκίμασε κι ο Πολυκράτης άμα του το παράδωσε.
Όλο αυτό το περιστατικό το έγραψε στον Άμασι. Αυτός βέβαιος πια για την μελούμενη δυστυχία του φίλου του, έκοψε τις σχέσεις, μη θέλοντας να λυπηθεί και ο ίδιος εξ αιτίας του..
Όμως βγήκαν σωστοί οι φόβοι του Άμασι. Ήταν τραγικό στ' αλήθεια το τέλος του Πολυκράτη. Ξοδεύοντας μεγάλα ποσά για τους μισθούς των ξένων, που τον φυλούσαν, φτώχεψε και μετά περιπέτειες με διαταγή του Πέρση βασιλιά, τον ανασκολόπισε ο τύραννος των Σάρδεων
Εδώ λοιπόν βλέπουμε πίσω από μια τυπική οθωμανική κρήνη και τους συμβολισμούς της, την επιστροφή στην Κρήτη μετά από ένα μεγάλο κύκλο, στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού μετασχηματισμένων από τους Άραβες και δανεισμένων από τους μουσουλμάνους Οθωμανούς, είτε σαν ιστορίες όπως αυτή του Πολυκράτη που οι Άραβες μετέτρεψαν σε ιστορία του Σολομώντα, είτε σαν ιερή γεωμετρία και αριθμολογία των Πυθαγορείων ή φιλοσοφία των Νεοπλατωνιστών που πέρασαν μέσω Αράβων και Περσών στους Οθωμανούς
Από αυτό το πέρασμα από τον Πυθαγόρα και την ιστορία του Πολυκράτη στον αραβικό θρύλο για το Σολομώντα εμπνεύστηκα τις πιο κάτω απεικονίσεις
The main fountain of Vaveli today Nea Praesos dated from the period of ottoman occupation of the island is bearing on it’s facade various relief decorations symbols of protection from the evil spirits for not pollute the waters.
Between the patterns above the arch there were three inside of each is formed a large hexagonal or star of David or Seal of Solomon. The hexagons in Islamic geometric patterns are the symbols of heaven. Here indeed we see seven smaller hexagons, one in the centre and the other six around it corresponding to the sun and the six planets. The same correlation we see in each hexagon, where it’s six peaks correspond to each of six planets with the seventh the sun at their centre. For the large hexagon by using intermediate points between the peaks we can assign the twelve zodiac signs.
The central circle is inscribed with an hexalfa with triangles intersecting each other
The hexalfa is called seal of Solomon because it is connected with Solomon that Muslims have as a prophet and a great magician. In their culture, legends about his miracles took on mythic dimensions as for a ring which he had written on it the biggest name of god unknown to anyone else.
As a result, the seal of Solomon is used by Muslims of India to Spain as decorative at the bottom of the utensils used for drinking, coins, in mosques and other buildings, and elsewhere.
This gave Solomon the power to command demons and jeans, and converse with animals.
An Arab story tells that the demon Sakhr misled a sister of Solomon to give him the ring. Sakchr ruled for 40 days (or years in other versions) while Solomon wandered the country in poverty. Eventually Sakchr threw the ring into the sea that was swallowed by a fish that an angler caught and supplied to Solomon.
The legend of the ring thrown into the sea and found in a fish, is drawn from the history of the ring of Polycrates of Samos as recounted by Herodotus (iii.41), Strabo (xiv. 638) and others. The Arabs later gave the name of the seal of Solomon in the hexagonal star engraved on the bottom of the cups
So, according to the story narrated by Herodotus :
The tyrant Polycrates of Samos was a very lucky man. He never experienced misfortune or failure.
His friend Amasis (Pharaoh of Egypt) didn’t like it because he believed that the very happy men haven’t a happy ending. He then wrote to him that he ought to taste a sorrow.
Polycrates acknowledged his friend's advice, and an afternoon with several friends, pulled off a ship at sea. There he took the precious ring, a work of a famous craftsman, which he used it and as a seal, and with great sorrow threw it into the sea.
But after 5-6 days the ring was found. One poor fisherman, while fishing, caught a large fish. Hoping royal payment, went to the palace. At the moment, the cook wiping it, tore his stomach, he found the ring-seal and was delighted. The same joy experienced Polycrates and his surrendered.
He wrote to Amasis about this incident. He being sure for the coming misery of his friend cut off the relationship , not wanting to pity himself because of Polycrates misery. But the fears of Amasis were verified. The end of Polycrates was tragic really. Spending large amounts on salaries of foreigners guarding him he lost all his property. After adventures he was impaled by the tyrant of Sardis
Here we see behind a typical Ottoman fountain and it’s symbolism, the return to Crete after a large circle, elements of Greek culture transformed by the Arabs borrowed from the Ottomans or as stories like that of Polycrates transformed to stories of Solomon, or as sacred geometry and numerology of Pythagorean philosophy of Neoplatonists passed by Arabs and Persians to the Ottomans
This grate circle beginning from the theories of Pythagoras and the story of Polycrates of Samos passing through Arab legend about Solomon to ottomans inspired me the following illustrations
Η σφραγίδα του Σολομώντα από τη βρύση των Βαβέλων σήμερα Νέας Πραισού .
Η κύρια κρήνη που υδρευόταν οι Οθωμανικοί Βαβέλοι, στην πρόσοψη της φέρει διάφορα ανάγλυφα διακοσμητικά κοινά και σε άλλες οθωμανικές κρήνες της επαρχίας που είναι σύμβολα αποτρεπτικότητας δηλ. απομάκρυνσης του πνεύματος του κακού που δεν πρέπει να μολύνει το νερό.
Συγκεκριμένα στην πρόσοψη της κρήνης είχαμε. Πάνω από το τόξο τρεις κύκλους στους οποίους εγγράφονται ανάγλυφα κοσμήματα. Οι πέτρες με τους δυο ακραίους κύκλους έχουν χαθεί σήμερα.
Αυτοί οι ακραίοι χαμένοι σήμερα κύκλοι εσωτερικά σχημάτιζαν από ένα μεγάλο εξάγωνο ή άστρο του Δαυίδ ή σφραγίδα του Σολομώντα και μέσα σχηματιζόταν άλλα μικρότερα που φαίνονται και σαν αλληλοτεμνόμενα εξάγωνα αλλά και σαν εξάκτινα.
Το εξάγωνο στα ισλαμικά γεωμετρικά σχήματα είναι το σύμβολο του ουρανού. Εδώ πράγματι βλέπουμε (στα δυο χαμένα σχήματα) επτά μικρότερα εξάγωνα ένα στο κέντρο και τα άλλα γύρω γύρω που αντιστοιχούν στον ήλιο και τους έξι πλανήτες. Την ίδια αντιστοιχία βλέπουμε και σε κάθε εξάγωνο όπου οι έξι κορυφές του κάθε ενός αντιστοιχούν στους έξι πλανήτες με τον έβδομο τον ήλιο στο κέντρο τους. Για το μεγάλο εξάγωνο χρησιμοποιώντας και τα ενδιάμεσα σημεία ανάμεσα στις κορυφές μπορούμε να αντιστοιχήσουμε τα δώδεκα ζώδια.
Ο κεντρικός κύκλος έχει εγγεγραμμένη είδος εξάλφας με αλληλοτεμνόμενα τρίγωνα και φυτική διακόσμηση ανάμεσα στα εξωτερικά σκέλη των τριγώνων.
Η εξάλφα λέγεται και σφραγίδα του Σολομώντος γιατί συνδέεται με τον Σολομώντα που οι μουσουλμάνοι τον έχουν σαν προφήτη και μεγάλο θαυματοποιό. Στον λαϊκό τους πολιτισμό, θρύλοι για τα θαύματα του πήραν μυθικές διαστάσεις όπως για ένα δαχτυλίδι του που είχε πάνω του γραμμένο το μεγαλύτερο όνομα του θεού άγνωστο σε οιονδήποτε άλλο.
Σαν αποτέλεσμα την σφραγίδα του Σολομώντα χρησιμοποιούσαν οι μουσουλμάνοι από την Ινδία μέχρι την Ισπανία σαν διακοσμητικό όπως στον πυθμένα των σκευών που χρησιμοποιούσαν για πόση, στα κέρματα, σε τζαμιά και άλλα κτίρια, και αλλού.
Αυτή έδινε στον Σολομώντα την δύναμη να διατάζει τους δαίμονες και τα τζίνια και να συνομιλεί με τα ζώα.
Μια αραβική ιστορία λέει ότι ο δαίμονας Sakhr παραπλάνησε μια αδελφή του Σολομώντα να του δώσει το δαχτυλίδι. Ο Σάκχρ κυβέρνησε στη θέση του για 40 μέρες (ή χρόνια κατά άλλες παραλλαγές ) ενώ ο Σολομώντας περιπλανιόταν στη χώρα μέσα στη φτώχεια. Τελικά ο Σάκχρ πέταξε το δαχτυλίδι στη θάλασσα που το κατάπιε ένα ψάρι που το έπιασε ένας ψαράς και το προμήθευσε στον Σολομώντα. Σαν τιμωρία ο Σάκχρ εξαναγκάστηκε να χτίσει για τον Σολομώντα ένα μεγάλο τζαμί.
Ο θρύλος του δακτυλιδιού που ρίχνεται στην θάλασσα και βρίσκεται μετά μέσα σε ένα ψάρι, έχει αντληθεί από την ιστορία του δακτυλιδιού του Πολυκράτη της Σάμου που αφηγήθηκαν ο Ηρόδοτος (iii.41), ο Στράβωνας (xiv. 638) και άλλοι. Οι άραβες μετά έδωσαν το όνομα της σφραγίδας του Σολομώντα στο εξάγωνο αστέρι που χαράχτηκε στον πυθμένα των κυπέλλων για πόση.( Joseph Jacobs,M.Seligsohn)
Σύμφωνα λοιπόν με την ιστορία που αφηγείται ο Ηρόδοτος :
Ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης ήταν πολύ τυχερός άνθρωπος. Ποτέ του δεν δοκίμασε συμφορά ή αποτυχία.
Αυτό δεν άρεσε στο φίλο του Άμασι (Φαραώ της Αιγύπτου), γιατί πίστευε, πως οι πολύ ευτυχείς δεν έχουν καλό τέλος. Του έγραψε λοιπόν να δοκιμάσει θεληματικά μια λύπη.
Παραδέχτηκε ο Πολυκράτης του φίλου του τη συμβουλή, κι ένα απομεσήμερο, με φίλους πολλούς, τράβηξε με πλοίο ανοιχτά στο πέλαγος. Εκεί έβγαλε το πολύτιμο δαχτυλίδι του, έργο ξακουστού τεχνίτη, που το χρησιμοποιούσε και για σφραγίδα του, και με μεγάλη λύπη το πέταξε στη θάλασσα.
Μα δεν πέρασαν 5-6 μέρες και το δαχτυλίδι βρέθηκε. Κάποιος φτωχός ψαράς, ψαρεύοντας, έπιασε ένα ψάρι διαλεχτό και μεγάλο. Ελπίζοντας βασιλική πληρωμή, το πήγε στο παλάτι. Τη στιγμή, που ο μάγειρας καθαρίζοντάς το, έσκισε το στομάχι του, βρήκε το δαχτυλίδι-βούλα και χάρηκε. Την ίδια χαρά δοκίμασε κι ο Πολυκράτης άμα του το παράδωσε.
Όλο αυτό το περιστατικό το έγραψε στον Άμασι. Αυτός βέβαιος πια για την μελούμενη δυστυχία του φίλου του, έκοψε τις σχέσεις, μη θέλοντας να λυπηθεί και ο ίδιος εξ αιτίας του..
Όμως βγήκαν σωστοί οι φόβοι του Άμασι. Ήταν τραγικό στ' αλήθεια το τέλος του Πολυκράτη. Ξοδεύοντας μεγάλα ποσά για τους μισθούς των ξένων, που τον φυλούσαν, φτώχεψε και μετά περιπέτειες με διαταγή του Πέρση βασιλιά, τον ανασκολόπισε ο τύραννος των Σάρδεων
Εδώ λοιπόν βλέπουμε πίσω από μια τυπική οθωμανική κρήνη και τους συμβολισμούς της, την επιστροφή στην Κρήτη μετά από ένα μεγάλο κύκλο, στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού μετασχηματισμένων από τους Άραβες και δανεισμένων από τους μουσουλμάνους Οθωμανούς, είτε σαν ιστορίες όπως αυτή του Πολυκράτη που οι Άραβες μετέτρεψαν σε ιστορία του Σολομώντα, είτε σαν ιερή γεωμετρία και αριθμολογία των Πυθαγορείων ή φιλοσοφία των Νεοπλατωνιστών που πέρασαν μέσω Αράβων και Περσών στους Οθωμανούς
Από αυτό το πέρασμα από τον Πυθαγόρα και την ιστορία του Πολυκράτη στον αραβικό θρύλο για το Σολομώντα εμπνεύστηκα τις πιο κάτω απεικονίσεις
