Βόμβα καλοκαιρινή εξαπέλυσε ο Μάκης γεγονός που μόνο δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει:
- Βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο οπότε δεν έχει τίποτα να χάσει
- ή κάτι άλλαξε στους συσχετισμούς και ο Μάκης ανοίγει πόλεμο.
Διαβάστε το άρθρο της Ζούγκλας, όσο και αν τον έχουμε εγκαλέσει στο παρελθόν, δε μπορούμε παρά να μείνουμε “άφωνοι” μπροστά σε αυτά που διαβάζουμε. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο Μάκης πρόσφατα πήρε διαφήμιση από την Πειραιώς (εντυπωσιακό) και όμως αυτή τη στιγμή προκαλεί ανοιχτά την τράπεζα που τυπικά ελέγχεται από ένα πανίσχυτο κομμάτι της ελίτ (το οποίο και αναφέρει σε άλλη αποστροφή). Δεν θα πούμε τίποτα παραπάνω, υπογραμμίζουμε με κόκκινο μόνο ένα σημείο. Ψάξτε στο Ολυμπία σε παλαιότερες αναρτήσεις μία καυτή ερώτηση που είχε γίνει σε κάποια εξεταστική…
Αιφνιδίως, εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης, η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», διά του «βραχίονά» της για όλες τις δουλειές, του «Ιού της Κυριακής» και με αφορμή τον θάνατο του Σωκράτη Γκιόλια, «ανακαλύπτει» τον μείζονα δημοσιογραφικό εχθρό στην εφημερίδα το «VETO» και την ηλεκτρονική εφημερίδα «zougla.gr».
To περιεχόμενο του «πονήματος» με τον τίτλο «Ελλάς – Ελλήνων – Τρωκτικών» εξαντλείται στο να κατατάξει ως αποδεκτή δημοσιογραφία αυτήν που ασκείται από την ομάδα του «Ιού» και δημοσιεύεται από την εφημερίδα της Μάνιας Τεγοπούλου.
Ο λόγος για τον οποίο, έτσι… εκτός προγράμματος, στοχοποιούνται εκδότες, έντυπα, ιστολόγια και τηλεοπτικές εκπομπές δεν είναι προφανής. Τουλάχιστον, προς το παρόν. Προφανέστερος είναι ο λόγος που η «Ελευθεροτυπία» και ο «Ιός της Κυριακής» επανέρχονται επιτιθέμενοι, σαρκάζοντας την «ερευνητική δημοσιογραφία» των μέσων zougla.gr και VETO.
Η επίθεση αυτή καταγράφεται μετά από μακρύ διάστημα σιωπής (Από τότε που αποκαλύφθηκε η σκανδαλώδης εμπλοκή του διευθυντή της εφημερίδας, Σεραφείμ Φυντανίδη, μετά της συζύγου, στα ελώδη απόβλητα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ιστορία που τελικά τραυμάτισε το έντυπο και οδήγησε τον κ. Φυντανίδη στην έξοδο από το κτίριο του Νέου Κόσμου).
Ο Κίτσος Τεγόπουλος
Η «Ελευθεροτυπία» λειτούργησε από το 1975 και μετά, διατηρώντας ως «κόρη οφθαλμού» το αριστερό, ενίοτε και το ακροαριστερό της άλλοθι. Αυτό το άλλοθι διέσωζε, κατά καιρούς, την εφημερίδα από τις αναταράξεις που προκαλούσαν οι χειρισμοί στο περιβάλλον «θερμοκηπίου» της διαπλοκής, στο οποίο ανήκε, ως καθεστωτική εφημερίδα «αριστερών ευαισθησιών» με «απελευθερωμένη πολιτική αισθητική». Όταν, δηλαδή, τα πολιτικά παιγνίδια εξουσίας που έπαιζε η ηγεσία της εφημερίδας, συνοδεύονταν από δημοσιεύματα-άλλοθι, ώστε να ικανοποιείται ο παραδοσιακός δημοκρατικός αναγνώστης, που δεν εντρυφεί στα ενδότερα των έσω των εκδοτικών (και άλλων) συμφερόντων.
Για την ιστορία, ας επισημανθεί πως αυτός ο καθεστωτικός εκδοτικός οργανισμός δημιουργείται με την αρπαγή της «Εφημερίδας των Δημοσιογράφων», μετά την ιστορική απεργία του δημοσιογραφικού κόσμου, από τον Κίτσο Τεγόπουλο, ενέργεια που στοιχειοθετεί το «προπατορικό αμάρτημα», που θα ακολουθεί κατά πόδας το έντυπο.
Επίσης, υπενθυμίζεται πως το εκδοτικό αυτό εγχείρημα στηρίχτηκε οικονομικά και πολιτικά και διεσώθη κατά καιρούς από τον Όμιλο Βαρδινογιάννη με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς τις εξαρτήσεις, δεσμεύσεις και «ανειλημμένες υποχρεώσεις». Για να ολοκληρωθεί αυτό το κεφάλαιο περί «Ηθικής και Δεοντολογίας», ας προστεθεί πως η συγκεκριμένη εκδοτική δυναμική επεκτάθηκε και στην υψηλού αναπτυξιακού επιπέδου δραστηριότητα των «ροζ τηλεφώνων» σε συνεργασία με τα τσοντοκάναλα της ελληνικής περιφέρειας, ιδίως της Θεσσαλονίκης.
Ο Σεραφείμ Φυντανίδης
Ο σταλινικής οξύτητας, αλλά φαιάς απόχρωσης, πολιτικός λόγος του «Ιού της Κυριακής» αποτέλεσε το ιδανικό εργαλείο για ξεκαθάρισμα δημοσιογραφικών λογαριασμών εντός του δημοσιογραφικού κόσμου της μικρομεσαίας χώρας μας. Ο «Ιός της Κυριακής», στο όνομα του εκδοτικού πυρήνα της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», αυτοανακηρύχθηκε ως υπέρτατος προστάτης της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και καθαρότητας, αλλά και ως κριτής όλων εκείνων, οι οποίοι δεν ακολουθούσαν τη γραμμή που, δήθεν τάχα μου, εκφραζόταν από το έντυπο, υπό τη διεύθυνση του Σεραφείμ Φυντανίδη.
Το «αριστερό άλλοθι» του «Ιού», όπως και της «Ελευθεροτυπίας», δεν ενοχλήθηκε ποτέ, όταν το έντυπο αυτό εξυπηρέτησε με τρόπο άμεσο και ξεκάθαρο τις ανάγκες του καραμανλικού συστήματος και ιδιαίτερα του συστήματος Ρουσόπουλου. Ούτε ενοχλήθηκε, όταν συγκεκριμένα πρόσωπα που εργάζονται στην εφημερίδα αυτή, αποδείχτηκαν πως λειτουργούσαν ως «φωνές αντ’ αυτού» (του Μαξίμου δηλαδή) σε μία από τις θλιβερότερες πολιτικά στιγμές της μεταπολεμικής περιόδου, και όχι μόνο της Μεταπολίτευσης. Ούτε ενοχλήθηκε το «αριστερό άλλοθι», όταν οι αποκαλύψεις έπεφταν «βροχή» για τις «δουλειές» της συζύγου του διευθυντή της εφημερίδας με τις απευθείας αναθέσεις και τις σκανδαλώδεις συμβάσεις με τον «σκοτεινό κόσμο» της Ολυμπιάδας.
Ο Δημήτρης Τρίμης
Ο θάνατος του Κίτσου Τεγόπουλου και η εγκατάσταση στο Νέο Κόσμο των επιγόνων του, με πρώτη μεταξύ ίσων (;) τη Μάνια Τεγοπούλου, επέτεινε την ιδεολογική σύγχυση των «εργαλείων» της εφημερίδας, αλλά και προκάλεσε ανατροπές στην ίδια την αρχιτεκτονική της. Με διαταγή της Μάνιας Τεγοπούλου, η εφημερίδα αποσιώπησε την είδηση εντοπισμού της «γιάφκας» του «Επαναστατικού Αγώνα» στην Κυψέλη, προκαλώντας τις αντιδράσεις των συντακτών, αλλά όχι της ΕΣΗΕΑ, στο Διοικητικό Συμβούλιο της οποίας, για μακρύ χρονικό διάστημα, θήτευσε ένα από τα μέλη της ομάδας του «Ιού», ο Δημήτρης Τρίμης.
Η ίδια η εκδότης εξηγούσε:
«Η Αστυνομία διαχειρίζεται τις εξελίξεις; Οι συντάκτες έχουν δεοντολογία; Και αν ναι, ποια; Όταν μεθαύριο θα έρθει η πληροφόρηση μέσω MEGA ότι προσγειώθηκε ο πρώτος Αρειανός στον πλανήτη, ποιος συντάκτης της «Ε» θα την επωμισθεί;
Η Ιδιοκτήτρια»
Προσοχή στην υπογραφή. «Η ιδιοκτήτρια» και όχι «εκδότης» ή κάτι συναφές. Πρόκειται για τίτλο, που, όντως, «παραπέμπει άμεσα» σε αριστερά ανακλαστικά και προοδευτικές απόψεις. Οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας αντέδρασαν για αυτήν την αντιδημοσιογραφική άποψη της εκδότου, καθώς και για την πρωτοφανώς αντιδεοντολογική συμπεριφορά, που συνιστά η απόκρυψη μίας σημαντικότατης πολιτικής είδησης. Ενημέρωσαν την ΕΣΗΕΑ. Το συζήτησαν. Και μετά… σιωπή.
Αρκετό καιρό πριν, αλλά και αμέσως μετά τη σύλληψή της σε κατάσταση μέθης επί της οδού Πανόρμου, στο κέντρο της πρωτεύουσας, η Μάνια Τεγοπούλου είχε κηρύξει τον προσωπικό της πόλεμο κατά του υπουργού, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης
Παρατίθεται ένα χαρακτηριστικό δημοσίευμα με την υπογραφή της εκδότου:
«Fuck off
Προς Α.Τ. Νέου Κόσμου και τον αρμόδιο υπουργό
Όποιος ένστολος τολμήσει να ξαναμπεί στον περιβάλλοντα χώρο ιδιοκτησίας της Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε. χωρίς ένταλμα εισαγγελέα θα υποστεί τις συνέπειες.
Don’t even think of parking here.
Μ. Τ.»
Μ. Τ.»
Ο επόμενος δημοσιογραφικός γρίφος της Μάνιας Τεγοπούλου, έχει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον:
«Cc: Υ.Π.Π.
Cc: Μ.Χ.
Cc: Μ.Χ.
Αυτό το έγκλημα θα καταφέρετε να το εξιχνιάσετε; Ποιο άραγε;
Με βάση τα τελευταία δεδομένα τα δεδομένα αλλάζουν.
Μ.Τ.»
Με βάση τα τελευταία δεδομένα τα δεδομένα αλλάζουν.
Μ.Τ.»
Επισημαίνεται πως οι παραπάνω γραμμές του γρίφου, γράφονται ενώ έχουν προηγηθεί δύο θάνατοι, του Βασιλάκη και του Γκιόλια, με αποτέλεσμα ο γρίφος να προκαλεί έτι περεταίρω σύγχυση ως προς τις προθέσεις της «ιδιοκτήτριας».
Το κτίριο της Ελευθεροτυπίας
Η εκδότης Μάνια Τεγοπούλου χρηματοδοτήθηκε, πρόσφατα, από γνωστή τράπεζα με δάνειο ύψους 25 εκατ. ευρώ, προκειμένου να ανταπεξέλθει στις λειτουργικές ανάγκες της εφημερίδας της. Είναι γνωστή η οικονομική κατάσταση της εφημερίδας. Η ελίτ, ωστόσο, της εξουσίας εξακολουθεί να «προστατεύει» τους επιγόνους του Κίτσου Τεγόπουλου. Προφανώς, έχει τους λόγους της.
Με όλα αυτά τα δεδομένα, είναι επιεικώς ακατανόητη η μεθοδευμένη επίθεση του «Ιού της Κυριακής» εναντίον εκδοτικών πρωτοβουλιών και δημοσιογραφικών δραστηριοτήτων και, μάλιστα, υπό το πρίσμα των αναταράξεων, που προκλήθηκαν από την εκτέλεση του Σωκράτη Γκιόλια. Πού, άραγε, επιθυμούν να καταλήξουν οι συγγραφείς του πονήματος «Ελλάς – Ελλήνων – Τρωκτικών»; Στην ενίσχυση των επιχειρημάτων, που διατυπώθηκαν στην προκήρυξη, η οποία δημοσιεύθηκε μετά το τραγικό συμβάν στην Ηλιούπολη; Την καλλιέργεια της εντύπωσης πως το δικαίωμα δημοσιογραφικής δραστηριότητας το έχουν μόνο οι καθεστωτικοί εκδότες; Ότι όποιος δεν εντάσσεται στον κύκλο των γνωστών διαπλεκόμενων, τίθεται εκτός δημοσιογραφικής παιδιάς, με το στίγμα αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς; Ότι η «κίτρινη δημοσιογραφία» αφορά αποκλειστικά τους εκτός συστήματος δημοσιογραφικούς φορείς και επουδενί τους παραδοσιακούς εκδότες; (αστείο θα ήταν).
Η δημοσίευση ενός κειμένου, όπως το συγκεκριμένο, εντάσσεται στα πλαίσια πρόκλησης εντυπώσεων με τη μέθοδο της ενορχηστρωμένης επίθεσης. Μία τέτοια ενέργεια προϋποθέτει σχέδιο και στόχο.
Ποιοι είναι οι στόχοι μίας εκδότου, η οποία επιβιώνει πάνω στα «συντρίμμια» μίας εκδοτικής επιχείρησης, γνωρίζοντας τις συνθήκες που επικρατούν στην εκδοτική αγορά και έχοντας απόλυτη συνείδηση των σχέσεων μεταξύ εξουσίας, χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, πολιτικών και δημοσιογράφων;
Ποιοι είναι οι στόχοι του εκτελεστικού «βραχίονα» της εκδότου, του «Ιού της Κυριακής», όταν απρόκλητα επιτίθεται με τρόπο που θα προκαλέσει αντιδράσεις και μάλιστα έντονες; Τα ερωτήματα δεν βρίσκουν απαντήσεις, εκτός εάν τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και άρα απόλυτα κατανοητά. Αλίμονο, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα προϋπέθετε την κυριαρχία του σκότους. Πολύ πιθανόν, εκεί που βρισκόμαστε πλέον.
Μία τελευταία, αλλά όχι και τελική, κουβέντα. Η περίοδος που διανύουμε, μεταξύ των άλλων, επιτρέπει την απομυθοποίηση των κλισέ και κυρίως την ακύρωση των όποιων «αριστερών άλλοθι» καταδυνάστευσαν την κοινωνία, κυρίως από το 1974 και μετά. Το ποιος είναι αριστερός και ποιος όχι δεν εξαρτάται πλέον από την πολιτική φλυαρία του κάθε χωροφύλακα συνειδήσεων, που χρησιμοποιεί ως φόβητρο την αριστερή ορθοδοξία (ποια άραγε).
Η πολιτική τοποθέτηση, ιδιαίτερα όσον αφορά τον συνειδητοποιημένο αριστερό, δεν εξαντλείται στην αριστερή λεξιλαγνεία ούτε στην «κυπατζίδικη» νοοτροπία του επιλεκτικού φακελώματος. Η αριστερή άποψη αποκλείει μετά βδελυγμίας την υποκρισία που συνεπάγεται η εξυπηρέτηση διαπλεκόμενων συμφερόντων, που καμουφλάρονται πίσω από οχετούς επικρίσεων και στοχοποιήσεων, όπως μόνο οι επίγονοι του Σταλινισμού γνωρίζουν να μεθοδεύουν. Στη σημερινή περίοδο της πολιτισμικής, κατά κύριο λόγο, και πολιτικής παρακμής, η καταγγελτική λογοδιάρροια στο όνομα κάποιας αόριστης αριστερής ορθοδοξίας και ηθικής, συνιστά εν δυνάμει φασιστική εκτροπή. Όταν αυτή η δυναμική εμπλέκεται και στα συμφέροντα της διαπλοκής, τότε εντάσσεται στο λιπώδες σάρκωμα της διαφθοράς.
Και κάτι ακόμη. Ενίσταται ο «Ιός της Κυριακής», διότι η ηλεκτρονική εφημερίδα zougla.gr συμπεριλαμβάνει στη δημοσιογραφική της παραγωγή και την ανυπόγραφη στήλη «Αλ Κάιντα». Προφανώς, η κοντή μνήμη που συνεπάγεται η χωροφυλακίστικη νοοτροπία, παρέσυρε σε παραληρηματική οξύτητα τους συγγραφείς του πονήματος. Ο «Ιός» δεν υπέβαλλε ποτέ ενστάσεις για την ανυπόγραφη «Πανδώρα» ή τον «Βηματοδότη» της ναυαρχίδας του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Δεν τον ενόχλησε, ως φαίνεται, ο ανυπόγραφος «Μικροπολιτικός» της εφημερίδας «Τα Νέα». Δεν του προκάλεσαν ποτέ πρόβλημα οι ανυπόγραφες παρεμβάσεις στα πρωτοσέλιδα της «Καθημερινής», ούτε βεβαίως οι παραπομπές της στήλης «Σίβυλλα» στο «Βήμα». Προφανώς, τον «Ιό» ενόχλησε μόνο η ανυπόγραφη «Αλ Κάιντα». Άλλη μία επιλεκτική στοχοποίηση.
