ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ…Ήταν μια συντροφιά από ταξιδιώτες. Κατάκοποι απ’ το δρόμο, σταμάτησαν έξω από ένα χωριό της Μακεδονίας, σ’ ένα χάνι, για να ξαποστάσουν.
Τους υποδέχτηκε ένα γεροδεμένο αγόρι, πρόθυμο να τους ξεκουράσει με ότι βρισκόταν εκεί, στο φτωχικό χάνι.
Και σαν πέρασε λίγο ή ώρα, το παιδί πλησιάζει έναν από τους ξένους και τον ρωτάει με κάποιο δισταγμό:
- Ξέρεις γράμματα;
- Ναι, ξέρω, του αποκρίθηκε ο ταξιδιώτης.
Άστραψαν τα μάτια του αγοριού. Λες και πετούσαν σπίθες απ’ την χαρά του.
Πήγε, τότε, πιο κοντά στον ξένο και με σιγανή φωνή τον παρακάλεσε να βγουν για λίγο μαζί έξω.
Ο ταξιδιώτης, περίεργος να δει, τί τον ήθελε, βγήκε. Μπήκαν στο γειτονικό χωράφι και κάθησαν σε μια μεγάλη πέτρα.
Το παλικάρι έβαλε τότε το χέρι του στον κόρφο κι έβγαλε κάτι, που το ’χε κρεμασμένο σαν φυλαχτό από το λαιμό του. Ήταν μια μικρή φυλλάδα. Με χέρι, που τρέμε από συγκίνηση, την έδωσε στον περαστικό διαβάτη. Τον παρακάλεσε να του διαβάσει ένα κομμάτι απ’ αυτή. Ρίχνει μια ματιά ο ξένος. Τί να δει; Τα τραγούδια του Ρήγα Φεραίου! Κι ανάμεσα τους… Εκείνο το αξέχαστο θούριο, που πυρπόλησε ολόκληρο το σκλαβωμένο Γένος και το ετοίμασε για τον ξεσηκωμό:
«Ως πότε παλικάρια
θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σαν λιοντάρια
στις ράχες, στα βουνά;
………………………
Καλύτερα μιας ώρας
ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνια,
σκλαβιά και φυλακή».
Ο ταξιδιώτης δεν ήξερε να τα τραγουδήσει. Τα διάβασε, όμως, με τόση καρδιά, έτσι όπως τα ’νιώθε… Σε κάποια στιγμή, σήκωσε τα μάτια του κι αντίκρισε το παιδί. Η όψη του ήταν ολότελα αλλαγμένη. Τα μάγουλα του, κατακόκκινα. Τα χείλη του έτρεμαν από συγκίνηση. Τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του καυτά.
- Πρώτη φορά, παλικάρι μου, ακούς να σου διαβάζουν αυτή τη φυλλάδα; ρώτησε ο ξένος.
- Α, όχι! Κάθε φορά, παρακαλώ τους περαστικούς από δω, να μου διαβάζουν από λίγο. Έτσι το ’χω ακούσει πολλές φορές. Τα περισσότερα τα ξέρω απέξω. Μα, έχει άλλη χάρη, σαν τα’ ακούω και μου τα διαβάζουν.
- και πάντα αισθάνεσαι την ίδια συγκίνηση, όπως τώρα…
- Την ίδια, αποκρίθηκε το παιδί με τη φωνή σπασμένη.
* * *
Με τέτοιο αγνό ενθουσιασμό κι ιερά αισθήματα τα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα έτρεφαν την ψυχή τους.
Δεν είχαν αποκάμει ούτε απ’ την αγριάδα του κατακτητή, ούτε απ’ τις πίκρες, που τους πότιζε η σκλαβιά. Ενάντια σ’ όλα αυτά, ύψωναν παλικαρίσια το ανάστημα τους. Ανανέωναν, κάθε στιγμή, την απόφαση τους ν’ αγωνιστούν για τη λευτεριά. Κι όλη τούτη η φλόγα της ψυχής γινόταν θερμή προσευχή στο Θεό – Πατέρα, να δίνει, μέρα με την ημέρα, στον καθένα πιότερη δύναμη κι αντρειοσύνη, για ν’ αγωνιστεί μέχρι τη στερνή πνοή του: «Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία»!
Από το βιβλίο: «Μικρές στιγμές από Μεγάλη Ιστορία».
