Μια μέρα, όταν ήμουν στην πρώτη τάξη του γυμνασίου, είδα ένα παιδί από την τάξη μου, να επιστρέφει από το σχολείο σπίτι του. Τον έλεγαν Κάιλ.
Ήταν φανερό ότι κουβαλούσε ΟΛΑ τα βιβλία του και μάλιστα στα χέρια.
Σκέφτηκα: "Μα ποιος θα κουβαλούσε σπίτι του όλα του τα βιβλία την Παρασκευή; Πρέπει να είναι πολύ φυτό!"
Είχα προγραμματίσει ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο (διάφορα πάρτι και ένας ποδοσφαιρικός αγώνας με τους φίλους μου την επόμενη το απόγευμα), κι έτσι σήκωσα αδιάφορα τους ώμους και συνέχισα το δρόμο μου.
Καθώς περπατούσα, είδα μια ομάδα παιδιών να τρέχουν προς το μέρος του. Έπεσαν πάνω του, ρίχνοντας όλα τα βιβλία από τα χέρια του και σπρώχνοντας τον ίδιο, με αποτέλεσμα να πέσει μέσα στα χώματα.
Τα γυαλιά του έφυγαν και τα είδα να προσγειώνονται στο χορτάρι αρκετά μέτρα
μακριά του. Ανέβλεψε και είδα μια φοβερή λύπη στα μάτια του.
Τον λυπήθηκα κατάκαρδα. Έτρεξα προς το μέρος του, καθώς έψαχνε μπουσουλώντας τα γυαλιά του και είδα τα μάτια του δακρυσμένα.
Καθώς του έδινα τα γυαλιά του, του είπα: «Αυτά τα παιδιά είναι ηλίθια. Κάποιος θα έπρεπε πραγματικά να τους δώσει ένα μάθημα.»
Με κοίταξε και είπε: «Έι, ευχαριστώ!»
Υπήρχε ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Ήταν ένα από εκείνα τα χαμόγελα που δείχνουν πραγματική ευγνωμοσύνη.
Τον βοήθησα να σηκώσει τα βιβλία του και τον ρώτησα πού μένει.
Αποδείχτηκε ότι έμενε κοντά μου, και έτσι τον ρώτησα πώς και δεν τον είχα δει ποτέ πριν. Είπε ότι μέχρι τώρα πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο.
Ποτέ πιο πριν δεν είχα σχέσεις με παιδί από ιδιωτικό σχολείο.
Μιλάγαμε όλη την ώρα μέχρι να φτάσουμε στα σπίτια μας και κρατούσα μερικά από τα βιβλία του.
Ανακάλυψα ότι ήταν πολύ cool παιδί. Τον ρώτησα αν ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο με τους φίλους μου και δέχτηκε.
Κάναμε παρέα όλο το Σαββατοκύριακο και όσο περισσότερο τον γνώριζα, τόσο τον συμπαθούσα, και οι φίλοι μου είχαν την ίδια γνώμη.
Τη Δευτέρα το μεσημέρι, μετά το σχολείο, είδα τον Κάιλ να κουβαλάει πάλι μια στοίβα με όλα του τα βιβλία.
Τον σταμάτησα και είπα: «Καλά, φίλε, εσύ θα κάνεις μπράτσα με αυτό το σωρό βιβλία κάθε μέρα!»
Γέλασε απλώς και μου έδωσε να κρατήσω τα μισά βιβλία.
Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, ο Κάιλ κι εγώ γίναμε κολλητοί.
Όταν ήμασταν τελειόφοιτοι, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε για τις πανεπιστημιακές σπουδές μας.
Ο Κάιλ θα πήγαινε στο Georgetown κι εγώ θα πήγαινα στο Duke. Ήξερα ότι πάντα θα ήμασταν φίλοι, ότι τα χιλιόμετρα δεν θα ήταν ποτέ πρόβλημα.
Αυτός θα γινόταν γιατρός κι εγώ θα έπαιρνα υποτροφία για μία ποδοσφαιρική ακαδημία.
Ο Κάιλ, ως αριστούχος μαθητής, θα ήταν αυτός που θα έβγαζε τον αποχαιρετιστήριο λόγο.
Όλο τον καιρό τον πείραζα που ήταν φυτό!
Ήμουν πολύ χαρούμενος που δεν ήμουν εγώ αυτός που θα ανέβαινε εκεί πάνω να μιλήσει!
Την ημέρα της αποφοίτησης είδα τον Κάιλ.
Φαινόταν υπέροχος. Ήταν ένα από αυτά τα παιδιά που πραγματικά βρίσκουν τον εαυτό τους στο σχολείο.
Τελείωνε τώρα το σχολείο και στην πραγματικότητα φαινόταν καλός με τα γυαλιά.
Φίλε, μερικές φορές τον ζήλευα!
Σήμερα ήταν μία από αυτές τις μέρες!
Κατάλαβα ότι ήταν αγχωμένος για το λόγο του.
Έτσι, τον χτύπησα στην πλάτη και είπα: «΄Ελα, μεγάλε, καλά θα τα πας!»
Με κοίταξε με μία από αυτές τις εκφράσεις ( τις πραγματικά ευγνώμονες) και χαμογέλασε.
«Ευχαριστώ!» είπε.
Ανεβαίνοντας επάνω για το λόγο του, καθάρισε το λαιμό του και άρχισε:
«Η Αποφοίτηση είναι η μέρα κατά την οποία πρέπει να ευχαριστήσεις όσους σε βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια.
Τους γονείς σου, τους καθηγητές σου, τα αδέρφια σου, ίσως έναν προπονητή... αλλά περισσότερο τους φίλους σου...
Εγώ εδώ θα πω σε όλους εσάς, ότι το να είσαι φίλος με κάποιον, είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να του δώσεις.
Θα σας πω μία ιστορία.»
Κοίταξα με δυσπιστία τον φίλο μου, καθώς έλεγε την ιστορία της πρώτης μέρας που συναντηθήκαμε.
Εκείνο το Σαββατοκύριακο, σχεδίαζε να αυτοκτονήσει.
Μίλησε για το πώς είχε αδειάσει την ντουλάπα του, έτσι ώστε η μητέρα του να μην το έκανε αργότερα και κουβαλούσε τα πράγματά του στο καινούριο του σπίτι.
Το ίδιο φαίνεται ότι είχε συμβεί και τη Δευτέρα.
Με κοίταξε έντονα και χαμογέλασε.
«Ευτυχώς, σώθηκα.
Ο φίλος μου με έσωσε πριν κάνω το ανείπωτο...»
Άκουσα τη πνιχτή κραυγή έκπληξης, ανάμεικτη με φόβο, του κοινού, καθώς αυτός ο πανέμορφος, δημοφιλής νέος έλεγε σε όλους μας για την πιο σκοτεινή περίοδο της ζωής του.
Είδα τους γονείς του να με κοιτάζουν και να χαμογελάνε με το ίδιο χαμόγελο ευγνωμοσύνης.
Μόνο εκείνη τη στιγμή κατάλαβα το βάθος ενός τέτοιου χαμόγελου.
..................................................................................
Ποτέ μην υποτιμάς τη δύναμη των πράξεών σου.
Με μία μικρή χειρονομία μπορείς να αλλάξεις τη ζωή κάποιου.
Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.
Ο Θεός μάς βάζει όλους, τον ένα μέσα στη ζωή του άλλου, για να επηρεάζουμε ο ένας τον άλλο με πολλούς τρόπους.
Ψάξε για το Θεό στους άλλους.
« Οι φίλοι είναι άγγελοι που μας βοηθούν να σταθούμε στα πόδια μας όταν τα φτερά μας δεν μπορούν να θυμηθούν πώς να πετάξουν.»
Δεν υπάρχει αρχή ή τέλος...
Το χθες είναι μία ιστορία.
Το αύριο είναι ένα μυστήριο.
Το σήμερα είναι ένα δώρο.
Δείξε στους φίλους σου πόσο πολύ νοιάζεσαι γι' αυτούς.
Βρες όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορείς να μείνεις ενωμένος με την οικογένεια και τους φίλους σου!
