Ο "αποπληθωρισμός" που διαφημίζεται ως κάτι καλό, ουσιαστικά είναι μια βίαιη μεταφορά χρήματος, από τις τσέπες των φτωχών προς τις τσέπες των πλουσίων.
Και για να μην υπάρχουν απορίες, δίνουμε ένα παράδειγμα:
Έστω ότι έχουμε δύο πρόσωπα τον Γιώργο και τον Κώστα.
Και οι δύο είναι εργαζόμενοι και αμείβονται με 2.000 ευρώ μηνιαίως.
Επίσης θεωρούμε ότι ένα τυπικό καθημερινό προϊόν, π.χ. μια φρατζόλα ψωμί, στοιχίζει ένα ευρώ και ένα σπίτι 200.000 ευρώ.
Ο Γιώργος διαθέτει καταθέσεις στην τράπεζα ύψους 200.000 ευρώ. Αντίθετα, ο Κώστας χρωστάει στεγαστικό δάνειο 200.000 ευρώ.
Με τον περίφημο αποπληθωρισμό, οι μισθοί και οι τιμές θα μειωθούν, θεωρητικά κατά 50%. Δηλαδή πλέον με μηνιαίο μισθό 1.000 ευρώ, η φρατζόλα ψωμιού θα στοιχίζει μισό ευρώ. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Τι θα γίνει όμως με τις καταθέσεις και τα δάνεια; Αυτά θα παραμείνουν όπως είναι.
Άρα ο Γιώργος ξαφνικά, έχει διπλασιάσει την αγοραστική αξία των καταθέσεών του, εφόσον πλέον μπορεί να αγοράσει διπλάσιες ποσότητες προϊόντων.
Αντίθετα ο Κώστας έχει αυτόματα διπλασιάσει το χρέος του, αφού τώρα που ο μισθός του έπεσε στο μισό, θα πρέπει να εργαστεί διπλάσια χρόνια για να αποπληρώσει το στεγαστικό δάνειό του.
Επίσης, ο Κώστας έχει εγκλωβιστεί σε ένα προϊόν φούσκα, αφού αν η αξία του σπιτιού του τη στιγμή της αγοράς ήταν 200.000 ευρώ, τώρα λόγω αποπληθωρισμού δεν θα μπορέσει να βρει αγοραστή που να του προσφέρει πάνω από 100.000 ευρώ.
Επειδή λοιπόν είναι πολύ πιθανό, ο Κώστας πλέον να αδυνατεί να πληρώνει τις δόσεις του στεγαστικού δανείου, φαίνεται στον ορίζοντα η πιθανότητα να έρθει ο Γιώργος και να αγοράσει το σπίτι του, αλλά για 100.000 ευρώ.
Δηλαδή ξαφνικά ο Κώστας θα βρεθεί να μην έχει σπίτι, αλλά να χρωστάει και 100.000 ευρώ δάνειο, ενώ ο Γιώργος, που τόσο καιρό είχε καταθέσεις ίσης αξίας με ένα σπίτι, θα βρεθεί να έχει και σπίτι αλλά και υπόλοιπο καταθέσεων πάλι ίσης αξίας με ένα σπίτι.
Τα συμπεράσματα δικά σας.