Νόμισα πως θα με σκότωνες, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα κι εσύ έλεγες ότι θα βρέξει, και έβρεξε;
Νόμιζα πως θα μου 'λεγες, «Στο 'χα πει». Μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που φλερτάρισα με όλους τους άντρες για να σε κάνω να ζηλέψεις, και συ ζήλεψες;
Νόμιζα πως θα με παρατούσες, μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που λέρωσα την ταπετσαρία του αυτοκινήτου σου με κρέμα φράουλα;
Νόμιζα πως θα με χτυπούσες, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που ξέχασα να σου πω πως ο χορός ήταν επίσημος κι ήρθες με το μπλουτζίν;
Νόμιζα πως θα 'φευγες μα δεν το 'κανες.
Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν τα έκανες.
Αλλά με δέχτηκες και μ' αγάπησες και με προστάτεψες.
Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που ήθελα να σου ανταποδώσω όταν θα γύριζες από το Βιετνάμ.
Αλλά δε γύρισες."
Το ποίημα αυτό, που σπάει κόκαλα όσο λίγα, περιέχεται στο έργο του Λεό Μπουσκάλια "Να ζεις, ν' αγα
πάς και να μαθαίνεις" και το έγραψε για κάποια γνωστή του συγγραφέα. . Θα μπορούσα, θα ήθελα, θα προσπαθούσα να το αναλύσω ή έστω να επισημάνω κάποια καίρια σημεία του, αλλά έχει τόσο δυναμισμό από μόνο του, που μου είναι αδύνατο να πω οτιδήποτε.Είναι σπουδαίο τελικά στη ζωή να κάνουμε ό,τι θέλουμε και, το βασικότερο, να το κάνουμε ακριβώς εκείνη τη στιγμή που νιώθουμε την ανάγκη. Αλλιώς πάντα θα είναι αργά και πάντα θα φταίμε...
