Δεν νομίζετε, ότι αρκετή αξία δώσαμε στους «επιστήμονες»; Αρκετά δεν ασχοληθήκαμε με ένα σωματείο που αποτελεί την προσωποποίηση της κακογουστιάς και της θρασυδειλίας; Αρκετά δεν σχολιάσαμε το αντιπροσωπευτικό προϊόν της νεοελληνικής κακογουστιάς; Μήπως είναι ώρα, σιγά σιγά, να αποστασιοποιηθούμε από όλα αυτά που ασχημαίνουν και υποβαθμίζουν την ζωή μας και να αφοσιωθούμε αποκλειστικά στο «τριφύλλι» μας; Προσέξτε, αυτή δεν είναι μια στάση παραίτησης, αλλά μια ΑΠΑΞΙΩΣΗ της «ηθικής» που προσπαθούν - χρόνια τώρα - να μας επιβάλλουν το ποδοσφαιρικό σύστημα της χώρας, παρέα - βεβαίως βεβαίως - με τους «αντικειμενικούς» δημοσιογράφους.
Το ζητούμενο - για κάποιους - δεν είναι οι συνθήκες κανιβαλισμού που συναντάς στην χώρα των 4000 χρόνων ιστορίας, αλλά η νίκη των «γεννημένων» πρωταθλητών με οποιοδήποτε κόστος. Δεν κουραστήκατε πια; Δεν κουραστήκατε πια να αποκρούετε τις καθημερινές επιθέσεις κακογουστιάς και εμπάθειας από τους κάθε λογής «πεφωτισμένους»; Δεν κουραστήκατε να βλέπετε ανθρώπους από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, όχι να πολεμούν για το ασφαλιστικό και την ελαστικότητα στους χώρους εργασίας, αλλά να προσκολλώνται πίσω από το άρμα ενός μεγαλοεπιχειρηματία με μόνο σκοπό της ζωής τους να προκαλέσουν κακό; Δεν κουραστήκατε;
Αφού βλέπετε ότι το ΗΘΟΣ και η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ που αντιπροσωπεύει ο Παναθηναϊκός - για περισσότερα από 100 έτη - περισσότερο αναμοχλεύει τα χαμηλά τους ένστικτα, παρά τους βελτιώνει ως ανθρώπινες υπάρξεις. Η αναφορά αυτή περιλαμβάνει όχι μόνο τους εκ Πειραιώς ακατονόμαστους, αλλά και όλους τους ηθικά αδιάφορους και παρατρεχάμενους των προέδρων άλλων ποδοσφαιρι κών σωματείων ανά την επικράτεια.
Για να το θέσω διαφορετικά. Η εν γένει παρουσία του τριφυλλιού τα τελευταία εκατό χρόνια είναι κάτι σαν την παρουσία του Ηλίθιου του Ντοστογιέφσκι. Ξέρετε, στην ρωσική λογοτεχνία, υπάρχουν δυο είδη ηλιθίων: ο ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι και ο ηλίθιος του Γκόγκολ. Ο πρώτος είναι ένας άνθρωπος με αριστοκρατική ανατροφή και αρχοντικό παρουσιαστικό. Κάποια οργανικά προβλήματα δεν του επιτρέπουν να είναι απόλυτα υγιής. Παρόλα αυτά, το πνεύμα παραμένει οξύτατο. Η εν γένει αισθητική του δεν του επιτρέπει όχι μόνο να κατεβάσει το επίπεδο του, αλλά ούτε καν να συμμετάσχει στις «δολοπλοκίες» του στενού συγγενικού του κύκλου. Η συμπεριφορά αυτή λογίζεται από τους «πονηρούς» - κουτοπόνηρους καλύτερα - συνομιλητές του, ως αδύναμη και ηλίθια. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι αυτή η συμπεριφορά είναι μια ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ, η οποία δίνει προτεραιότητα στον συνάνθρωπο. Αλλά είπαμε. Έτσι σκέφτονται οι κουτοπόνηροι.
Ο άλλος ηλίθιος είναι η κλασσική προσωποποίηση του όρου. Ερχόμενος στο σπίτι ο αφέντης του - 19ος αιώνας γαρ - τον βρίσκει να κάθεται ανάσκελα στο τραπέζι και να φτύνει προς τα πάνω! Καταλαβαίνετε που καταλήγει το σάλιο όταν φθάσει στο μέγιστο ύψος και αρχίσει να γυρίζει προς τα πίσω! Αυτός λοιπόν - ο πραγματικός -ηλίθιος το μόνο που κάνει είναι να λέει «εξυπνάδες» και να επιβουλεύεται το αφεντικό του.
Ευχαριστώ, αλλά θα προτιμήσω τον πρώτο, και εύχομαι ο Παναθηναϊκός μου να μην αλλάξει ποτέ. Τα μηνύματα του άμεσου παρελθόντος, αλλά και του παρόντος και του μέλλοντος είναι άκρως ενθαρρυντικά. Εγώ είχα Πάρη και αυτοί Καραπιάλη. Εγώ Καπουράνη και αυτοί Βαμβακούλα. Εγώ Μητσάρα και αυτοί Τσαλουχίδη. Έχω Νίνη και αυτοί Μήτρογλου. Έχω - το σημαντικότερο όλων - Αλέξανδρο και αυτοί έχουν το μέλος.
Οι δηλώσεις, και μόνο, του Αλέξανδρου Τζόρβα στον Γιάννη Σκόκα, αποδεικνύουν περίτρανα ότι η μεγάλη της Παιανίας σχολή δεν παράγει απλά ποδοσφαιριστές. Παράγει ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ. Για αυτό τον λόγο λοιπόν μην σας φαίνεται παράξενο που το μέλος κατέληξε στον Πειραιά. Δεν τον άντεχε τόσον ΠΟΛΙΤ ΙΣΜΟ. Ήταν εντελώς έξω από τα νερά του. Το άτομο αποτελεί το αντιπροσωπευτικότερο δημιούργημα της σύγχρονης νεοελληνικής νοοτροπίας. 18 χρονών τον πήρε ο Παναθηναϊκός από ένα χωριό της Άρτας, τον έκανε Πρωταθλητή Ευρώπης, έπαιξε με την μικτή Κόσμου - το θυμάται άραγε αυτό; - αλλά βρήκε την ολοκλήρωσή του στον Πειραιά! Γιατί αυτό; Μα για τον πολύ απλό λόγο ότι οι έλληνες ποδοσφαιριστές - και όχι μόνο - χαρακτηρίζονται από ΠΑΝΤΕΛΗ ΕΛΛΕΙΨΗ ΦΙΛΟΔΟΞΙΩΝ! Την στιγμή που ο Μπαρέζι, ο Κοστακούρτα και ο Μαλντίνι έπαιζαν μέχρι τα σαράντα τους - από άκρατη φιλοδοξία και μόνο - η μόνη έννοια του μέλους ήταν να γίνει ΑΠΟΔΕΚΤΟΣ από το σύστημα. Όποιος αντιστέκεται σε αυτή την λαίλαπα θεωρείται κότα, πελάτης που δεν έχει το μέταλλο του πρωταθλητή. Άρα η κατάκτηση αυτού - του ελεεινού - πρωταθλήματος αποτελεί την ύστατη καταξίωση.
Όταν όμως τα φέρνει έτσι ο Θεός ώστε όταν τα ex-chickens έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης, οι πρώην υπόδουλοι (δημοσιογράφοι, παίκτες, αλλά και οπαδοί) πανηγύριζαν για την καρδιά και το μεγαλείο του Έλληνα. Αντί να βγει να πανηγυρίσει ο Καπετάνιος - καθότι η μισή Εθνική και πλέον αποτελούσε δικό του δημιούργημα - βγαίνει ο κάθε παρατρεχάμενος.
Ας όψεται όμως. Είπαμε, εμείς ως άλλος Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι, θα συνεχίσουμε να κρατάμε ψηλά την σημαία της αξιοπρέπειας προς απάντηση κακόγουστων και αντιαισθητικών. Όταν οι άλλοι «πανηγύριζαν», εμείς αποτραβιόμασταν να βιώσουμε την χαρά μόνοι μας, μακριά από όλο αυτό τον ορυμαγδό, όντας ΗΘΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΙ. Είναι άλλωστε τέτοιο το ΠΟΙΟΝ αυτού του συλλόγου που δεν μας επιτρέπει να δρούμε διαφορετικά. Οι άλλοι ας προσκολληθούν στα «ιδεώδη» τους. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Καλή ημέρα σε όλους σας.
Υ.Γ. Είναι τόσο αφελείς οι ακατονόμαστοι ώστε δεν κατάλαβαν ότι με την συμπεριφορά τους έβγαλαν εκτός ελέγχου τον μεγαλύτερο πολέμιο τους. Στον Ζέλικο αναφέρομαι, φυσικά.. Είμαι πεπεισμένος ότι ο κόουτς ποτέ δεν πέρναγε την «μαγική» διαφορά των 35 πόντων, για τον πολύ απλό λόγο ότι ήταν το γούρι του. Αυτή την φορά όμως το ποτήρι ξεχείλισε. Καλά ξεμπερδέματα (π ου δεν το βλέπω)!
