«Παράλογες απαιτήσεις μπλοκάρουν τη συμφωνία»

Αρθρο-παρέμβαση του Τσίπρα στη Le Monde. Αποκαλύπτει τις υποχωρήσεις που αποδέχτηκε η Ελλάδα σε φόρους, ιδιωτικοποιήσεις, ασφαλιστικό. Ποια θέση παίρνει για το εργασιακό. Καταγγέλλει στρατηγική που επιδιώκει τη διάσπαση και τον διχασμό της Ευρωζώνης και συνακόλουθα της ΕΕ.

Μέσω άρθρου στη Le Monde ο πρωθυπουργός παίρνει θέση σε μια κρίσιμη στιγμή. Υποστηρίζει το θέμα της Ελλάδας δεν αφορά αποκλειστικά τη χώρα. Όπως αναφέρει στην ουσία αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Ο πρωθυπουργός στο άρθρο του αναλύει ένα προς ένα τα σημεία της διαφωνίας και αντικρούει το επιχείρημα ότι η χώρα δεν έχει υποβάλει προτάσεις.
Εξηγεί τις θέσεις στα βασικά ζητήματα αλλά και τις υποχωρήσεις που έχει κάνει η κυβέρνηση.
Καταλήγει στέλνοντας ένα μήνυμα στους Ευρωπαίους: «Αν κάποιοι, πάντως, νομίζουν ή, θέλουν να πιστεύουν, ότι η απόφαση αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα διαπράττουν μεγάλος λάθος. Θα τους πρότεινα απλώς να ξαναδιαβάσουν το αριστούργημα του Χέμινγουεϊ: ‘Για ποιον χτυπά η καμπάνα;’».
Αναλυτικά το άρθρο:
«Στις 25 του περασμένου Γενάρη ο ελληνικός λαός πήρε μια γενναία απόφαση. Τόλμησε να αμφισβητήσει το μονόδρομο της σκληρής λιτότητας του μνημονίου και να επιδιώξει μια νέα συμφωνία. Μια νέα συμφωνία που επιτρέπει στην Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη εντός του ευρώ με ένα οικονομικό πρόγραμμα βιώσιμο, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος.
Αυτά τα λάθη, άλλωστε, τα πλήρωσε ακριβά ο ελληνικός λαός, αφού μέσα σε πέντε χρόνια η ανεργία σκαρφάλωσε στο 28% (60% για τους νέους), το μέσο εισόδημα μειώθηκε κατά 40%, ενώ η Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, έγινε η χώρα της Ε.Ε. με τον υψηλότερο δείκτη κοινωνικής ανισότητας.
Και το χειρότερο: Το πρόγραμμα αυτό, παρά τα βαρύτατα πλήγματα στον κοινωνικό ιστό, δεν κατάφερε την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε από το 124% στο 180% του ΑΕΠ, η ελληνική οικονομία -παρά τις βαριές θυσίες του λαού της- παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα κλίμα διαρκούς αβεβαιότητας, που γεννούν οι ανέφικτοι στόχοι δημοσιονομικής εξισορρόπησης που την υποχρεώνουν να πορεύεται σε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης.
Βασικός στόχος της νέας ελληνικής κυβέρνησης τους τελευταίους τέσσερις μήνες είναι να δοθεί τέλος σε αυτό τον φαύλο κύκλο, τέλος σε αυτή την αβεβαιότητα. Μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία που θέτει ρεαλιστικούς στόχους πλεονασμάτων, ενώ ταυτόχρονα επαναφέρει την ατζέντα της ανάπτυξης και των επενδύσεων, μια οριστική λύση στο ελληνικό ζήτημα, είναι σήμερα πιο ώριμη και πιο αναγκαία από ποτέ.
Μια τέτοια συμφωνία, εξάλλου, θα σημάνει και το τέλος της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης που ξέσπασε επτά χρόνια πριν, κλείνοντας τον κύκλο της αβεβαιότητας για την Ευρωζώνη.
Σήμερα η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις που θα πυροδοτήσουν μια ραγδαία ανάκαμψη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας, δίνοντας τέλος στα σενάρια περί Grexit, που εμποδίζουν μια μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας και μπορούν ανά πάσα στιγμή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη, τόσο των πολιτών όσο και των επενδυτών στο κοινό μας νόμισμα.
Λένε, όμως, πολλοί ότι η ελληνική πλευρά δεν βοηθάει σ' αυτή τη κατεύθυνση γιατί προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις αδιάλλακτη και χωρίς προτάσεις.
Είναι πράγματι έτσι;
Επειδή οι στιγμές είναι κρίσιμες, ίσως και ιστορικές, όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας αλλά και για την πορεία της Ευρώπης, θα ήθελα με τη σημερινή μου παρέμβαση να αποκαταστήσω την αλήθεια και να ενημερώσω υπεύθυνα την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις πραγματικές προθέσεις και θέσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Η ελληνική κυβέρνηση, στη βάση της απόφασης του Eurogroup της 20ης του Φλεβάρη, έχει καταθέσει ένα ευρύτατο πακέτο μεταρρυθμιστικών προτάσεων, με στόχο μια συμφωνία που θα συνδυάζει τόσο το σεβασμό στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού όσο, όμως, και το σεβασμό στους κανόνες και τις αποφάσεις που διέπουν τη λειτουργία της Ευρωζώνης.
Βασική κατεύθυνση των προτάσεών μας είναι η δέσμευση σε χαμηλότερα -και ως εκ τούτου εφικτά- πρωτογενή πλεονάσματα το 2015 και το 2016 και σε υψηλότερα για τα επόμενα χρόνια, δεδομένου ότι προσδοκούμε ανάλογη αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Εξίσου βασικό σημείο των προτάσεών μας είναι η δέσμευση για αύξηση των δημοσίων εσόδων, μέσω, όμως, αναδιανομής των βαρών από τα χαμηλά και μεσαία στα υψηλά εισοδήματα, που μέχρι σήμερα απέφευγαν να πληρώσουν το δικό τους μερίδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, καθώς στη χώρα μου προστατεύτηκαν αποτελεσματικά, τόσο από την πολιτική ελίτ, όσο και από τα «στραβά μάτια» της τρόικα.
Από την πρώτη στιγμή της νέας διακυβέρνησης, άλλωστε, δείξαμε αυτές τις προθέσεις και την αποφασιστικότητά μας, νομοθετώντας συγκεκριμένη ρύθμιση που αντιμετωπίζει την απάτη των τριγωνικών συναλλαγών, εντατικοποιώντας τους τελωνειακούς και φορολογικούς ελέγχους, ώστε να περιορίσουμε ουσιαστικά το λαθρεμπόριο και τη φοροδιαφυγή.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια καταλογίσαμε τα οφειλόμενα χρέη των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης προς το ελληνικό δημόσιο.
Η αλλαγή κλίματος στη χώρα είναι σαφής και αποδεικνύεται από το γεγονός ότι και τα δικαστήρια επιταχύνουν το έργο τους για την απονομή δικαιοσύνης σε υποθέσεις μεγάλης φοροδιαφυγής. Οι ολιγάρχες, με άλλα λόγια, που είχαν συνηθίσει στην προστασία του πολιτικού συστήματος έχουν, πλέον, πολλούς λόγους να χάνουν τον ύπνο τους.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι βασικές κατευθύνσεις, αλλά και οι εξειδικευμένες προτάσεις που έχουμε καταθέσει στο πλαίσιο των συζητήσεων με τους θεσμούς που έχουν καλύψει ένα τεράστιο μέρος της απόστασης που μας χώριζε πριν από μερικούς μήνες.
Συγκεκριμένα, η ελληνική πλευρά έχει αποδεχθεί την υλοποίηση σειράς θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) και της Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), παρεμβάσεις για την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης αλλά και παρεμβάσεις στις αγορές προϊόντων ώστε να αρθούν στρεβλώσεις και προνόμια.
Επίσης, παρά την κάθετη αντίθεσή μας στο μοντέλο ιδιωτικοποιήσεων που προωθείται από τους θεσμούς, γιατί δεν δημιουργεί αναπτυξιακή προοπτική και δεν μεταφέρει πόρους στην πραγματική οικονομία, αλλά στο, ούτως ή άλλως, μη βιώσιμο χρέος, αποδεχθήκαμε να ολοκληρώσουμε, με κάποιες μικρές τροποποιήσεις, το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, αποδεικνύοντας έμπρακτα την διάθεσή μας για βήματα προσέγγισης.
Συμφωνήσαμε, επίσης, να υλοποιήσουμε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στο ΦΠΑ απλοποιώντας το σύστημα και ενισχύοντας την αναδιανεμητική διάσταση του φόρου, ώστε να επιτύχουμε αύξηση τόσο της εισπραξιμότητας όσο και των εσόδων.
Καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις μέτρων που θα επιφέρουν περαιτέρω αύξηση των εσόδων: Έκτακτη εισφορά στα πολύ υψηλά κέρδη, φόρο στο ηλεκτρονικό στοίχημα, εντατικοποίηση των ελέγχων των μεγαλοκαταθετών / φοροφυγάδων, μέτρα για την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο, ειδικό φόρο πολυτελείας, διαγωνισμό για τις ραδιοτηλεοπτικές άδειες τις οποίες η τρόικα ξέχασε συμπτωματικά επί πενταετία και άλλα.
Τα μέτρα αυτά όχι μόνο αυξάνουν τα έσοδα, αλλά ταυτόχρονα δεν δημιουργούν υφεσιακό αποτέλεσμα, αφού δεν μειώνουν ακόμη περισσότερο την ενεργό ζήτηση και δεν προσθέτουν περισσότερα βάρη στα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα.
Συμφωνήσαμε, επιπλέον, να υλοποιήσουμε μια μεγάλη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα. Με την ενοποίηση ταμείων και την κατάργηση διατάξεων που κακώς επιτρέπουν τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, γεγονός που αυξάνει το πραγματικό όριο συνταξιοδότησης. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι οι απώλειες των ασφαλιστικών ταμείων που έχουν δημιουργήσει το μεσοπρόθεσμο πρόβλημα βιωσιμότητάς τους, οφείλονται κατά κύριο λόγο σε πολιτικές επιλογές για τις οποίες σοβαρότατη ευθύνη φέρουν τόσο οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις όσο και κυρίως η τρόικα (μείωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων κατά 25 δισ. ευρώ μέσω του PSI αλλά και υψηλότατη ανεργία που οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο ακραίο πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζεται στη χώρα από το 2010).
Τέλος, και παρά τη δέσμευσή μας προς τους εργαζόμενους να αποκαταστήσουμε άμεσα την ευρωπαϊκή νομιμότητα στην αγορά εργασίας που αποδιαρθρώθηκε πλήρως την τελευταία πενταετία υπό το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας, αποδεχθήκαμε να υλοποιήσουμε την εργασιακή μεταρρύθμιση μόνο μετά από διαβούλευση με τον ILO, που ήδη έχει τοποθετηθεί θετικά στις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.
Με δεδομένα τα παραπάνω εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί αυτή η επιμονή σε μονότονες δηλώσεις θεσμικών αξιωματούχων ότι η Ελλάδα δεν καταθέτει προτάσεις; Ποιον σκοπό εξυπηρετεί αυτή η παρατεταμένη στάση ρευστότητας προς την Ελληνική οικονομία, τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι θέλει να σεβαστεί τις εξωτερικές της υποχρεώσεις, πληρώνοντας από τον Αύγουστο του 2014 περισσότερα από 17 δισ. ευρώ σε τόκους και χρεολύσια (περίπου 10% του ΑΕΠ της) χωρίς καμία απολύτως εξωτερική χρηματοδότηση; Και, τέλος, ποια η σκοπιμότητα των συντονισμένων διαρροών ότι δεν είμαστε κοντά σε μια συμφωνία που θα βάλει ένα τέλος στην πανευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική και πολιτική αβεβαιότητα που συντηρείται εξαιτίας του ελληνικού ζητήματος;
Η ανεπίσημη απάντηση από την μεριά ορισμένων είναι ότι δεν είμαστε κοντά σε συμφωνία επειδή η ελληνική πλευρά εμμένει στις θέσεις της για την αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αρνείται να προχωρήσει στην περαιτέρω μείωση των συντάξεων.
Οφείλω, λοιπόν, ορισμένες διευκρινήσεις.
Σ' ό,τι αφορά το πρώτο ζήτημα, η θέση της ελληνικής πλευράς είναι ότι δεν είναι δυνατόν η νομοθεσία προστασίας των εργαζομένων στην Ελλάδα να μην ανταποκρίνεται στα ευρωπαϊκά στάνταρ ή, πολύ περισσότερο, να παραβιάζει κατάφωρα την ίδια την ευρωπαϊκή εργατική νομοθεσία. Αυτό που ζητάμε δεν είναι τίποτα περισσότερο από αυτά που ισχύουν σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Και γι' αυτό άλλωστε, πρόσφατα, προχώρησα και σε κοινή δήλωση για το θέμα με τον Πρόεδρο Ζ. Κλ. Γιούνγκερ.
Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο ζήτημα, αυτό των συντάξεων, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης είναι απολύτως τεκμηριωμένη και λογική. Στην Ελλάδα οι συντάξεις έχουν μειωθεί σωρευτικά στα χρόνια του μνημονίου από 20% μέχρι και 48%, ενώ αυτή τη στιγμή το 44,5% των συνταξιούχων παίρνουν σύνταξη κάτω από το σταθερό όριο της σχετικής φτώχειας, ενώ και ένα ποσοστό, περίπου 23,1% των συνταξιούχων, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, ζει σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι αυτή η εικόνα, αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα.
Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους.
Η μη επίτευξη συμφωνίας, μέχρι στιγμής, δεν οφείλεται σε μια υποτιθέμενη άτεγκτη, αδιάλλακτη και ακατανόητη στάση της Ελλάδας. Αλλά στην επιμονή ορισμένων θεσμικών παραγόντων να καταθέτουν προτάσεις παράλογες και να δείχνουν παντελή αδιαφορία τόσο στην πρόσφατη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, όσο και στη δημόσια παραδοχή και των τριών θεσμών ότι θα υπάρξει η αναγκαία ευελιξία, ώστε να γίνει σεβαστή η λαϊκή ετυμηγορία.
Για ποιο λόγο όμως αυτή η επιμονή;
Μια πρώτη αβίαστη σκέψη θα ήταν ότι η επιμονή οφείλεται στην επιθυμία ορισμένων να μη παραδεχθούν τα λάθη τους και να επιβεβαιώσουν εαυτούς παραγνωρίζοντας την αποτυχία τους. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη δημόσια παραδοχή, πριν από λίγα χρόνια, του ΔΝΤ ότι έσφαλε στον υπολογισμό της ύφεσης που θα προκαλούσε το μνημονιακό πρόγραμμα. Ωστόσο θεωρώ ότι αυτή είναι μια ρηχή προσέγγιση. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από το πείσμα ή την εμμονή κάποιων παραγόντων.
Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι το ζήτημα της Ελλάδας δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα, αλλά αποτελεί το επίκεντρο της σύγκρουσης δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Η πρώτη στρατηγική επιδιώκει την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε ένα πλαίσιο ισότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και των πολιτών της.
Οι υπέρμαχοι αυτής της στρατηγικής ξεκινούν από το δεδομένο ότι δεν είναι δυνατόν να ζητείται από την νέα ελληνική κυβέρνηση να κάνει τα ίδια με την προηγούμενη –η οποία, δεν πρέπει να ξεχνάμε, απέτυχε παταγωδώς. Και ξεκινούν από αυτό το δεδομένο, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να καταργήσουμε τις εκλογές σε όσες χώρες βρίσκονται σε πρόγραμμα. Να αποδεχτούμε, δηλαδή, να διορίζονται οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί από τους θεσμούς και οι πολίτες να αποστερούνται από το δικαίωμα του εκλέγειν μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος.
Καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο σημαίνει την ολοκληρωτική κατάργηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη, το τέλος κάθε προσχήματος και την αρχή μιας διάσπασης και ενός απαράδεκτου διχασμού της Ενωμένης Ευρώπης. Σημαίνει εν τέλει την αρχή για την δημιουργία ενός τεχνοκρατικού τερατουργήματος, που θα οδηγήσει σε μια Ευρώπη εντελώς ξένη προς τις ιδρυτικές της αξίες.
Η δεύτερη στρατηγική επιδιώκει ακριβώς αυτό: Τη διάσπαση και τον διχασμό της Ευρωζώνης και συνακόλουθα της Ε.Ε.
Πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι η δημιουργία μιας Ευρωζώνης δύο ταχυτήτων, όπου ο σκληρός πυρήνας θα θέτει σκληρούς κανόνες λιτότητας και προσαρμογής και θα διορίζει έναν Υπερυπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης με απεριόριστη εξουσία, με τη δυνατότητα δηλαδή να απορρίπτει ακόμη και προϋπολογισμούς κυρίαρχων κρατών που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δόγματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Για όσες χώρες δε αρνούνται να υποκύψουν στην νέα εξουσία η λύση θα είναι απλή: Σκληρή τιμωρία. Υποχρεωτική λιτότητα. Και, ακόμη περισσότερο, περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, πειθαρχικές κυρώσεις, πρόστιμα, ακόμη και παράλληλο νόμισμα. Έτσι οικοδομείται η νέα ευρωπαϊκή εξουσία με πρώτο θύμα την Ελλάδα η οποία στο μυαλό αρκετών αποτελεί χρυσή ευκαιρία παραδειγματισμού για όλους τους υποψήφιους απείθαρχους.
Το πρόβλημα, όμως, που δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη της η δεύτερη αυτή στρατηγική είναι το υψηλό ρίσκο που επωμίζεται και τους τεράστιους κινδύνους που εγκυμονεί. Διότι όχι μόνο διακινδυνεύει να αποτελέσει την αρχή του τέλους για το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης, μετατρέποντας την ευρωζώνη από νομισματική ένωση σε ζώνη συναλλαγματικών ισοτιμιών, αλλά επίσης πυροδοτεί και μια διαδικασία οικονομικής και πολιτικής αβεβαιότητας που είναι πολύ πιθανό να μετασχηματίσει πλήρως τις οικονομικές και πολιτικές ισορροπίες σε ολόκληρη τη Δύση.
Η Ευρώπη, λοιπόν, βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Μετά από τις σοβαρές παραχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης η απόφαση είναι στα χέρια όχι των θεσμών που άλλωστε -με εξαίρεση την Ευρωπαϊκή Επιτροπή- δεν εκλέγονται και δεν λογοδοτούν στους λαούς, αλλά στα χέρια των ηγετών της Ευρώπης.
Ποια στρατηγική θα επικρατήσει; Εκείνη του ρεαλισμού για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και της δημοκρατίας ή η στρατηγική της ρήξης και της διχοτόμησης;
Αν κάποιοι, πάντως, νομίζουν ή, θέλουν να πιστεύουν, ότι η απόφαση αυτή αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα διαπράττουν μεγάλος λάθος. Θα τους πρότεινα απλώς να ξαναδιαβάσουν το αριστούργημα του Χέμινγουεϊ:
«Για ποιον χτυπά η καμπάνα;».

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΥΝ ΕΘΝΙΚΕΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων (ΠΟΠΣΜ) δηλώνει ΠΑΡΟΥΣΑ και αποκαθιστά την αλήθεια σχετικά με εισήγηση περί "μακεδονικής μειονότητας" στην Ελλάδα, που διατυπώθηκε στα πλαίσια του πανευρωπαϊκού συνεδρίου της FUEN (ευρωπαϊκή ομοσπονδία εθνικών μειονοτήτων) που πραγματοποιήθηκε στην Κομοτηνή από 13 μέχρι 17 Μαΐου 2015. Ζητούμε ακρόαση για να εκθέσουμε τις απόψεις μας. Είναι καιρός να βροντοφωνάξουμε ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι Μακεδόνες και δεν αισθανόμαστε μειονότητα στην ίδια μας τη χώρα! http://ethnologic.blogspot.gr/2015/05/fuen.html Με τιμή Γεώργιος Ευθ. Τάτσιος Πρόεδρος ΠΟΠΣΜ

Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης έως και 17 χρόνια για 35 κατηγορίες ασφαλισμένων

Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης έως και 17 χρόνια για 35 κατηγορίες ασφαλισμένων φέρνει η κατάργηση των διατάξεων για τις πρόωρες συντάξεις από όλα τα Ταμεία.
Οι αλλαγές έχουν «κλειδώσει» σε επίπεδο συμφωνίας με τους δανειστές αλλά τα δύσκολα είναι μπροστά καθώς το υπουργείο Εργασίας θα πρέπει να καθορίσει και να προτείνει τον τρόπο με τον οποίο θα αυξηθούν οι ηλικίες συνταξιοδότησης που σήμερα επιτρέπουν στους ασφαλισμένους να αποχωρήσουν με σύνταξη από τα 50, παρότι από το 2013 και μετά τα όρια ηλικίας για έξοδο στη σύνταξη είναι 67 για πλήρη σύνταξη και 62 για μειωμένη, εκτός κι αν συμπληρώνονται 40 έτη ασφάλισης, οπότε το όριο ηλικίας για πλήρη σύνταξη είναι το 62ο έτος.
Με το σχέδιο που επεξεργάζονται κυβέρνηση και δανειστές για το νέο ασφαλιστικό, η ηλικία εξόδου των ασφαλισμένων στη σύνταξη θα ξεκινά από τα 62.
Από την αύξηση των ορίων ηλικίας εξαιρούνται:
Ασφαλισμένοι στα βαρέα (για έξοδο με 10.500 ημέρες, εκ ων οποίων 7.500 στα βαρέα και ανθυγιεινά).
Ασφαλισμένοι που συνταξιοδοτούνται με ανάπηρο μέλος της οικογένειάς τους.
Οι αγρότες, όπου το όριο για σύνταξη είναι 67 ή 62, αν έχουν συνολικά 40 έτη ασφάλισης, χωρίς να προβλέπεται μειωμένη σύνταξη.
Στο τραπέζι δεν αποκλείεται να μπει και θέμα κατάργησης των διατάξεων για την πλασματική 5ετία που προστίθεται στην πραγματική υπηρεσία των ενστόλων, με εξαίρεση τους ιπτάμενους και όσους υπηρετούν στις εδικές δυνάμεις.
Στις 35 κατηγορίες που θίγονται από την κατάργηση των πρόωρων συντάξεων τις οποίες αποκαλύπτει το ένθετο «Ασφάλιση και Συντάξεις» του Ελεύθερου Τύπου, συγκαταλέγονται όλοι όσοι είχαν έναρξη της ασφάλισής τους πριν από την 1η/1/1993 και συμπλήρωσαν μέχρι τις 31/12/2012 τα απαιτούμενα έτη ασφάλισης για να κατοχυρώσουν την έξοδο με όρια ηλικίας πριν από τα 62.
Οσοι δεν συμπληρώνουν ηλικία εξόδου πριν από τα 62 θα επιβαρυνθούν από τις νέες ρυθμίσεις. Το κρίσιμο ζήτημα είναι πλέον αν τα όρια ηλικίας θα αυξηθούν μια κι έξω από το 2016 ή αν, για όσους έχουν ήδη περισσότερα από 37 έτη, θα δοθεί μεταβατική περίοδος, ώστε να μην πάνε απότομα από τα 59 στα 62 για σύνταξη.
Το κλειδί των νέων ρυθμίσεων βρίσκεται στο αν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης που είναι κάτω των 62 και των 67 ετών θα αυξηθούν άμεσα από το 2016 ή σταδιακά σε βάθος μιας 3ετίας η 5ετίας.
Το υπουργείο θέλει τα όρια ηλικίας να αυξηθούν σταδιακά από το 2020 ως το 2025. Οι δανειστές ζητούν να ξεκινήσουν από το 2016, χωρίς μεταβατική περίοδο.
Η κατάργηση των πρόωρων συντάξεων συμπαρασύρει όσους βγαίνουν πριν από τα 62 ανεξάρτητα από το αν έχουν 25 ή 35 ή 37 έτη. Στις 35 κατηγορίες που θίγονται συμπεριλαμβάνονται όσοι σήμερα μπορούν να αποχωρήσουν πριν από το 62ο έτος της ηλικίας τους είτε με πλήρη είτε με μειωμένη σύνταξη.
Για αυτές τις κατηγορίες ισχύουν -μέχρι αυτή τη στιγμή- οι κατοχυρώσεις εξόδου στη σύνταξη πριν από τα 62 εφόσον τα απαιτούμενα έτη ασφάλισης συμπληρώνονται μέχρι το 2012 και η ηλικία συνταξιοδότησης μετά το 2013.

Α.Μητρόπουλος : η κυβέρνηση δεν θα γλιτώσει σκληρά μέτρα για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό

Την άποψη πως η κυβέρνηση δεν θα γλιτώσει σκληρά μέτρα για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό εξέφρασε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Μητρόπουλος. Ο αντιπρόεδρος της Βουλής μιλώντας στο MEGA χαρακτήρισε επιτυχία του Αλέξη Τσίπρα το γεγονός ότι «υποχρέωσε» τους «5» να ασχοληθούν για τόσες ώρες για την Ελλάδα στο Βερολίνο, ωστόσο εξέφρασε την άποψη πως η κατάσταση δεν είναι η πλέον αισιόδοξη. Ο κ.Μητρόπουλος τόνισε πως η κυβέρνηση δεν θα γλιτώσει την 5η αξιολόγηση, ενώ είπε πως η πρόταση για συμφωνία που θα έρθει θα έχει χαρακτήρα τελεσιγράφου.

Τα 'αστρονομικά' ποσά που κερδίζουν οι τράπεζες από τα τέλη υπερανάληψης

 

 

Οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες των ΗΠΑ – η JPMorgan Chase, η Bank of America και ηWells Fargo – κέρδισαν πάνω από 1,1 δισεκατομμύρια δολάρια από τα τέλη υπερανάληψης τους τρεις πρώτους μήνες του έτους.

Παρά τις προσπάθειες για μείωση των εν λόγω τελών μετά την οικονομική κρίση, τα τέλη εξακολουθούν να αποτελούν σημαντική πηγή εσόδων για τις τράπεζες.

Αν ο ρυθμός είσπραξης των τελών συνεχιστεί, οι τρεις μεγάλες τράπεζες θα εισπράξουν συνολικά περίπου 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια από τέλη υπερανάληψης μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους. Αυτό αντιστοιχεί σε περίπου 20 δολάρια για κάθε ενήλικο Αμερικάνο.

Οι τράπεζες δε θα έπρεπε να χρεώνουν τους πελάτες τους με τέλη υπερανάληψης, όταν χρησιμοποιούν τα ΑΤΜ για να σηκώσουν μετρητά, παρά μόνο εφόσον ο πελάτης επιλέξει να σηκώσει τα μετρητά παρά το τέλος υπερανάληψης. Τούτου λεχθέντος, οι τράπεζες εξακολουθούν να επιβάλουν χρεώσεις αν το υπόλοιπο κάποιου λογαριασμού γίνει αρνητικό λόγω είσπραξης κάποιας επιταγής ή αυτόματης πληρωμής ενοικίου, αν δεν υπάρχουν επαρκή κεφάλαια για να καλυφθούν οι χρεώσεις αυτές.

Μια μελέτη της Pew το 2014 διαπίστωσε ότι περισσότερο από το ήμισυ των καταθετών που έκαναν υπερανάληψη από τους λογαριασμούς τους κατά το παρελθόν έτος δεν θυμούνται να είχαν συναινέσει στην υπηρεσία υπερανάληψης.

Σύμφωνα με το νόμο, οι καταθέτες μπορούν επίσης να επιλέξουν να μην κάνουν υπερανάληψη από ΑΤΜ ανά πάσα στιγμή. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είναι σε θέση να σηκώσουν χρήματα από ένα ΑΤΜ, αν το υπόλοιπο του λογαριασμού τους πέσει κάτω από 0.

Το Γραφείο Προστασίας των Καταναλωτών εξετάζει επί του παρόντος τα τέλη υπερανάληψης, ειδικά όταν κάποιος χρεώνεται πολλαπλές φορές ανά ημέρα. Τα τυπικό τέλος υπερανάληψης είναι 35 δολάρια.

Οι τράπεζες αναγκάστηκαν να δημοσιοποιήσουν τα τέλη υπερανάληψης που επιβάλλουν για πρώτη φορά φέτος. Ενώ οι μεγαλύτερες τράπεζες επιβάλλουν τα πιο μεγάλα τέλη, αυτά αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 6% των εσόδων από μη τοκοφόρες εργασίες της JPMorgan, της Bank of America και της Wells Fargo, σύμφωνα με μια ανάλυση από την SNL Financial.

Οι μεγάλες τράπεζες έχουν πολλές άλλες δυνατότητες για να κερδίσουν χρήματα, όπως συναλλαγές μετοχών και ομολόγων, επενδυτικά κεφάλαια και διακίνηση χρημάτων για τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Αντίθετα, ορισμένες μικρότερες τράπεζες βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στα τέλη υπερανάληψης για να βγάλουν λεφτά.

Η Woodforest National Bank και η First National Bank του Τέξας αντλούν περισσότερο από το 40% των μη επιτοκιακών εσόδων τους από τα τέλη υπερανάληψης, σύμφωνα με την SNL Financial. Ο μέσος όρος είναι κάτω από 8%.

Και οι δύο τράπεζες έχουν έδρα στο Τέξας – η Woodforest λειτουργεί πάνω από 750 καταστήματα σε 17 πολιτείες, ενώ η First National δραστηριοποιείται στο Τέξας, το Νέο Μεξικό και την Αριζόνα και έχει πάνω από 280 υποκαταστήματα.

«Αυτές οι τράπεζες εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από αυτά τα τέλη», λέει ο Τάιλερ Χαλ, ανώτερος τραπεζιτικός αναλυτής στην SNL Financial. «Αυτό είναι το επιχειρηματικό τους μοντέλο».

Συνολικά, οι περίπου 600 αμερικανικές τράπεζες που αναγκάστηκαν να δημοσιοποιήσουν τα τέλη υπερανάληψης που επιβάλλουν στους καταναλωτές εισέπραξαν πάνω από 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια τους μήνες Ιανουάριο, Φεβρουάριο και το Μάρτιο.

 

Συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις στους θεσμούς

Χωρίς χρονοδιάγραμμα, όπως άλλωστε επισημαίνουν και κοινοτικές πηγές, οι διαπραγματεύσεις στο Brussels Group συνεχίζονται και σήμερα με την ελληνική πλευρά να ευελπιστεί σε μια λύση άμεσα. Το βλέμμα χθες ήταν στραμμένο στο Βερολίνο
Με τον ΦΠΑ (επιμένουν οι εταίροι να είναι στο 1% του ΑΕΠ) και το ασφαλιστικό να παραμένουν τα μεγάλα αγκάθια στις συζητήσεις των τεχνικών κλιμακίων «η διαπραγμάτευση συνεχίζεται» τονίζουν ανώτατες κυβερνητικές πηγές.

Μπορεί αργά το βράδυ να δημιουργήθηκαν μεγάλες προσδοκίες απο την πενταμελή συνάντηση στο Βερολίνο, όμως απουσία του Έλληνα πρωθυπουργού κανείς δεν πίστευε πως θα μπορούσαν να υπάρξουν τελικές αποφάσεις από την Ελλάδα.
Όλα τα εμπλεκόμενα μέρη συμφώνησαν να υπάρξει εντατική δουλειά και να παραμείνουν σε στενή επαφή για τις εξελίξεις, τόσο μεταξύ τους όσο και με τις ελληνικές αρχές.
Τα αντιφατικά μηνύματα, που σύμφωνα με κυβερνητικούς κύκλους, εκφράζουν οι δανειστές, εξακολουθούν να προβληματίζουν το Μέγαρο Μαξίμου βλέποντας πως έχουν φτάσει κοντά στην πηγή χωρίς να μπορούν να πιουν νερό.
Όλα τα θέματα μπήκαν για άλλη μια φορά στο τραπέζι στη συνεδρίαση που πραγματοποιήθηκε για άλλη μια φορά υπό τον Αλέξη Τσίπρα χθες το βράδυ στο Μέγαρο Μαξίμου που ολοκληρώθηκε στις 23.30.
Ειδικότερα  στο μίνι υπουργικό συμβούλιο στο Μαξίμου βρέθηκαν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης, ο αναπληρωτής υπουργός Υποδομών, Χρήστος Σπίρτζης, ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς, ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης, Σπύρος Σαγιάς, και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γαβριήλ Σακελλαρίδης.
Προσερχόμενος ο αναπληρωτής υπουργός Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων διαβεβαίωσε πως «ο κόσμος δεν πρέπει να ανησυχεί», μάλιστα για την συμφωνία και το περιεχόμενό της τόνισε, πως δεν υπάρχουν ακόμα πληροφορίες.
Επισήμως στη σύσκεψη συζητήθηκε το ζήτημα διορισμών των νέων ΔΣ στους οργανισμούς δημοσίου, αλλά είναι προφανές ότι στο τραπέζι μπήκαν όλα τα ζητήματα της διαπραγμάτευσης.
Λίγες ημέρες πριν την επίτευξη της συμφωνίας, άλλωστε  τα κυβερνητικά στελέχη κρατούν τα στόματα ερμητικά κλειστά.
Τα προσχέδια της συμφωνίας, σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν αρχίσει να γράφονται, χωρίς, όμως στην Ελλάδα μέχρι στιγμής να έχει φτάσει κάποιο κείμενο από την πλευρά των Βρυξελλών. Οι καταγραφές των βασικών σημείων φαίνεται να έχουν ξεκινήσει, αφήνοντας πιο πίσω τα πιο δύσκολα σημεία, που ίσως τελικά επιλυθούν πλέον σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπάρχουν κυβερνητικά στελέχη που δεν βλέπουν την τελική λύση να έρχεται άμεσα, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια που υπάρχουν σε τεχνικοικονομικό επίπεδο. Σε διαφορετική περίπτωση δεν κρύβουν πως μια «συμφωνία κορυφής» θα άρει το αδιέξοδο χωρίς, όμως η Ελλάδα να παραβεί τις κόκκινες γραμμές της.
Υπάρχει εκτίμηση πως υπάρχει μερίδα των δανειστών που βλέπει πως «χρόνος υπάρχει» μέχρι το τέλος της δανειακής σύμβαση στις 30 Ιουνίου. Το σενάριο αυτό, πάντως δεν χαρακτηρίζεται ως ρεαλιστικό, καθώς η συμφωνία θα πρέπει να περάσει απο Euroworking Group, Eurogroup, αλλά και από τα κοινοβούλια των χωρών προκειμένου να εγκριθεί.
Ο άλλος «φόβος» της Αθήνας είναι αυτός της «ενδιάμεσης λύσης» που ενδεχομένως να σκεφτούν οι εταίροι να δώσουν, προκειμένου να υπάρξει μια ανάσα στην ελληνική οικονομία. Και σε αυτή την περίπτωση το Μέγαρο Μαξίμου εμφανίζεται αρνητικό, καθώς επιθυμεί μια συνολική λύση που δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα βραχυπρόθεσμα.