Ατιμώρητοι οι ''πρωταγωνιστές'' οικονομικών σκανδάλων;- Καταργούν το νόμο περί καταχραστών ???

Σάλο στο νομικό και δικαστικό κόσμο έχουν ξεσηκώσει οι πληροφορίες που αναφέρουν ότι με διάταξη που έχει περιληφθεί σε προσχέδιο του νέου Πονικού Κώδικα, καταργείται...

ο νόμος περί καταχραστών του Δημοσίου (1608/50).

Η κατάργηση του επίμαχου νόμου, που προέβλεπε  ποινές ακόμα και ισόβιας κάθειρξης για τους δράστες οικονομικών εγκλημάτων οι οποίοι με τις πράξεις τους προκαλούσαν ζημιά στο Ελληνικό δημόσιο, φαίνεται πως βρίσκει αντίθετη μεγάλη μερίδα του δικαστικού κόσμου, καθώς θεωρεί ότι θα έχει άμεσες συνέπειες στις εκκρεμείς ενώπιον της Δικαιοσύνης σχετικές υποθέσεις.

Δικαστές επισημαίνουν ότι η κατάργηση του επίμαχου νόμου έστω και για μια ημέρα θα οδηγήσει στο αρχείο τις εκκρεμείς υποθέσεις οικονομικών εγκλημάτων οδηγώντας μοιραία στην ατιμωρησία των δραστών σοβαρότατων αδικημάτων που καταχράστηκαν οικονομικό χρήμα, γεγονός που θα ξεσηκώσει την Ελληνική κοινή γνώμη, που πλήττεται από την οικονομική κρίση και τη μνημονιακή πολιτική της λιτότητας.

Αυτό που προκαλεί έντονα ερωτηματικά σε δικαστές και δικηγόρους είναι η πληροφορία, ότι η επίμαχη διάταξη καταργείται χωρίς, παράλληλα, να υπάρχει κάποια πρόβλεψη, η οποία να περιορίζει της συνέπειες επί των εκκρεμών ενώπιον της Δικαιοσύνης υποθέσεων.

Μοιραία, λοιπόν, πολλοί σκέπτονται ότι οι εμπλεκόμενοι σε υποθέσεις διασπάθισης δημόσιου χρήματος θα βρεθούν στο απυρόβλητο - στη χειρότερη περίπτωση - ή θα πέσουν, τελικά, "στα μαλακά". 

Το θέμα αναδεικνύει η "Καθημερινή της Κυριακής", η οποία σε σχετικό ρεπορτάζ της αναφέρει τα εξης:

«Εντονο προβληματισμό έχει προκαλέσει στις δικαστικές αρχές, μια διάταξη που έχει περιληφθεί σε προσχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα, με την οποία καταργείται ο νόμος που προβλέπει αυστηρότατες ποινές για τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος.

Η διάταξη για την κατάργησή του -πρόκειται για τον πασίγνωστο νόμο, λόγω των σκανδάλων στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, 1608 του 1950- έχει περιληφθεί στο «τέλος» του νέου Ποινικού Κώδικα, στις λεγόμενες «μεταβατικές διατάξεις». Μεταξύ πολλών άλλων ποινικών νόμων, που για διάφορους λόγους καταργούνται ως αναχρονιστικοί, περιλαμβάνεται και η διάταξη για την κατάργηση του νόμου για τους καταχραστές του Δημοσίου, δίχως, ωστόσο να προβλέπεται οτιδήποτε, που να περιορίζει τις συνέπειες της κατάργησής του για τις υποθέσεις που βρίσκονται σε «ανοικτή έρευνα» στη Δικαιοσύνη.

Πρόκειται για το άρθρο 324 του νέου Ποινικού Κώδικα, του οποίου η επεξεργασία έχει ολοκληρωθεί από την αρμόδια νομοπαρασκευαστική επιτροπή του υπουργείου Δικαιοσύνης, όπου επί λέξει αναφέρει στην παράγραφο 5: «Καταργείται ο νόμος 1608 του 1950 "περί αυξήσεως των ποινών των προβλεπομένων για τους καταχραστάς του Δημοσίου"».

Η κατάργηση του νόμου περί καταχραστών, όπως τονίζουν αρμόδιες δικαστικές πηγές, θα έχει καταλυτικές συνέπειες στις υποθέσεις αυτές, επιφέροντας, ουσιαστικά, πλήρη ατιμωρησία στους εμπλεκόμενους. Δεκάδες υποθέσεις οικονομικών σκανδάλων και κρατικής διαφθοράς, που βρίσκονται σε εξέλιξη, είτε στα εισαγγελικά είτε στα ανακριτικά γραφεία, όπως εξηγούσαν στην «Κ» έγκριτοι νομικοί, θα τεθούν στο αρχείο και οι εμπλεκόμενοι σε διασπάθιση δημοσίου χρήματος εκατομμυρίων θα βρεθούν στο απυρόβλητο.

Οι συνέπειες της κατάργησης του νόμου περί καταχραστών σε μια χρονική συγκυρία όπου η δικαιοσύνη καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες απόδοσης ευθυνών σε κρατικούς αξιωματούχους εμπλεκόμενους σε κρατική διαφθορά, αναμένονται τόσο καταλυτικές, ακόμα κι αν η εν λόγω ρύθμιση ισχύσει για μία έστω ημέρα! Ο νόμος περί καταχραστών του Δημοσίου, που προβλέπει ποινές ισοβίων για όσους έχουν εμπλακεί σε διασπάθιση δημοσίου χρήματος πάνω από 150.000 ευρώ, έχει ως συνέπεια οι σχετικές υποθέσεις να παραγράφονται μετά 20 χρόνια, αυξάνοντας τον χρονικό ορίζοντα για απόδοση ευθυνών και δίδοντας την ευκαιρία στις δικαστικές αρχές να αποκαλύψουν, έστω και χρόνια μετά, τις υπόγειες διαδρομές με τις μίζες και τις άλλες παράνομες δραστηριότητες.

Η υπόθεση Τσοχατζόπουλου που έφθασε στο εδώλιο και τον οδήγησε σε καταδίκη με πολυετή κάθειρξη, αλλά και δεκάδες υποθέσεις κρατικών συμβάσεων και εξοπλιστικών προγραμμάτων, που βρίσκονται σε εξέλιξη, δεν θα μπορούσαν να ερευνηθούν, αν δεν ίσχυε ο νόμος περί καταχραστών. Θα είχαν παραγραφεί και δεν θα μπορούσε η Δικαιοσύνη να τις διερευνήσει. Και τούτο, διότι όπως τόνιζαν στην «Κ» δικαστικές πηγές, όλες αυτές οι υποθέσεις ανάγονται σε προγενέστερα χρόνια, πολλές στις αρχές τις δεκαετίας του 2000 και νωρίτερα.

Με την κατάργηση του νόμου περί καταχραστών, δήλωναν οι ίδιες πηγές, η παραγραφή των υποθέσεων αυτών είναι δεδομένη, καθώς η κατάργηση του νόμου περί καταχραστών συντομεύει τον χρόνο της παραγραφής των εγκλημάτων διαφθοράς από τα 20 στα 15 χρόνια. Και επιπλέον καταργείται η ποινή των ισοβίων για τους κρατικούς ή κυβερνητικούς αξιωματούχους με τα «βρώμικα χέρια».

Εκπρόσωποι των δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών σύμφωνα με πληροφορίες, αναμένεται να αντιδράσουν στην προώθηση του εν λόγω νομοθετήματος και στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσής του για τον νέο Ποινικό Κώδικα πρόκειται να εκφράσουν τις απόψεις τους. Παράλληλα, τόσο ο Εθνικός Συντονιστής κατά της Διαφθοράς κ. Ιω. Τέντες όσο και υψηλόβαθμοι εισαγγελικοί και δικαστικοί λειτουργοί εκφράζοντας τον έντονο προβληματισμό τους για την προωθούμενη ρύθμιση, κρούουν ήδη τον κώδωνα επισημαίνοντας και τις πολιτικές επιπτώσεις -πέραν από τις ποινικές- από ενδεχόμενη ψήφισή της.

Η δωροδοκία παραμένει κακούργημα

«Την ώρα που η χώρα επιχειρεί να πείσει διεθνώς ότι καταβάλει συντονισμένες προσπάθειες πάταξης της διαφθοράς, δεν μπορεί να προωθεί μια ρύθμιση ουσιαστικής αποποινικοποίησης για τους εμπλεκόμενους σε οικονομικά σκάνδαλα σε βάρος του Δημοσίου». Τα παραπάνω ανέφερε στην «Κ» αρμόδια δικαστική πηγή, δίνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τον τόνο της ανησυχίας που έχει προκαλέσει η νέα ρύθμιση.

Στο μεταξύ, μία διάταξη, που ουσιαστικά καθιστούσε πλημμέλημα τη δωροδοκία κρατικών υπαλλήλων αν είχαν πάρει προμήθεια κάτω από 150.000 (σ.σ.: για να προωθήσουν κάτι νόμιμο και όχι παράνομο), αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή. Ηταν μια από τις πολλές διατάξεις που πολυσυζητημένου πολυνομοσχεδίου που ψηφίστηκε την περασμένη Κυριακή, στο οποίο περιλαμβάνονται και διατάξεις για την ενίσχυση του νομοθετικού οπλοστασίου για την πάταξη της διαφθοράς.

Επρόκειτο για ρύθμιση που βελτιώθηκε από το υπουργείο Δικαιοσύνης με την προσθήκη που έγινε στο αρχικό κείμενο, με αποτέλεσμα η ψηφισθείσα διάταξη να προβλέπει τελικά ότι η δωροδοκία ανεξαρτήτως ποσού προμήθειας και «δώρων» είναι κακούργημα. Αν η βελτίωση δεν γινόταν, δεκάδες που εγκαλούνται από τις δικαστικές αρχές -κυρίως πρώην στρατιωτικοί- ότι πήραν μίζες για τα εξοπλιστικά ύψους π.χ. 100.000 ή 150.000 θα έμεναν ατιμώρητοι, καθώς η κατηγορία σε βάρος τους θα ήταν στο εξής πλημμέλημα και οι όποιες ευθύνες δεν θα μπορούσαν να τους αποδοθούν λόγω παραγραφής.

Για το θέμα παρενέβη ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χαρ. Αθανασίου, ύστερα από επισημάνσεις δικαστικών και εισαγγελέων και «σώθηκε» το κακούργημα για τις μίζες ανεξαρτήτως ποσού.»

Πάσχα 1997 - Απόρρητο δελτίο: Έλληνες πεζοναύτες χτυπούν τουρκικό υποβρύχιο

Τα ονόματα των Υπαξιωματικών και στρατιωτών των Πεζοναυτών παρατίθενται ακόμα και σήμερα με τα αρχικά τους, ενώ τα αρχικά του εμπλεκόμενου Αξιωματικού θεωρείται πιθανόν να μην είναι τα πραγματικά. 

Ένα χρόνο μετά την κρίση των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996, η ελληνική στρατιωτική ηγεσία προσπαθώντας να συνέλθει ακόμα από το πολιτικό - διπλωματικό σοκ που υπέστη και αντιδρώντας, ως συνήθως, σπασμωδικά, άρχισε να στέλνει την μια μονάδα Ειδικών Δυνάμεων πίσω από την άλλη, σε καθήκοντα φύλαξης βραχονησίδων που βρίσκονταν κοντά στην Τουρκία, προς αποφυγή νέων Ιμίων.

Έτσι Αμφίβιοι Καταδρομείς, Πεζοναύτες και Αλεξιπτωτιστές άρχισαν εκ περιτροπής να αναπτύσσονται στα άκρα του Αιγαίου για πολλές ημέρες υπό ακραίες καιρικές συνθήκες, είτε κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, χωρίς ίχνος σκιάς εκτός από την ίδια την σκηνή που διέμεναν, είτε στην υγρασία, τα μποφόρ και το κρύο του Χειμώνα. Ούτε λόγος για μπάνιο, ξύρισμα και τα συναφή, παρά μόνο συντήρηση οπλισμού για να μην σκουριάσουν από την αλμύρα τα όπλα. Πολύ αργότερα κατασκευάστηκαν κάποιες υποτυπώδεις εγκαταστάσεις.

Την Άνοιξη του 1997, με νωπά ακόμα τα γεγονότα των Ιμίων μια μικρή ομάδα από το 521 Τάγμα Πεζοναυτών αναπτύχθηκε, αντικαθιστώντας μια ομάδα του 575 Τάγματος Πεζοναυτών στην βραχονησίδα Φαρμακονήσι, πλησίον της Κω. Κάποιο από τους Πεζοναύτες, οι Χ.Ν. και Ε.Τ., 16 χρόνια αργότερα, σπάσαν την σιωπή τους και μιλούν "ανοικτά" για ένα περιστατικό που τόσο η Τουρκία, όσο και η Ελλάδα, για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, αποσιώπησαν...

ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Οι συνθήκες διαβίωσης των αντρών μόνο ως σπαρτιατικές μπορούν να χαρακτηριστούν με κάποιους να έχουν κάποιες ταλαιπωρημένες σκηνές, ενώ κάποιοι άλλοι δεν διέθεταν καν, λόγος για ειδικό αντιανεμικό εξοπλισμό ούτε λόγος εκείνη την εποχή και κυρίως επί 2 εβδομάδες, μία φορά φαγητό την μέρα και ένα μόνο μπουκάλι νερό (!) εν μέσω έντονων καιρικών φαινομένων.

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Πριν την ημέρα του Πάσχα του '97 σημειώθηκαν κάποια ύποπτα περιστατικά, τα οποία καταδείκνυαν κινητικότητα από τουρκικής πλευράς, σαν να ήθελαν να δοκιμάσουν το επίπεδο επαγρύπνησης και ασφάλειας στην βραχονησίδα. Το πλέον κραυγαλέο ήταν όταν η φρουρά αντιλήφθηκε μια ψαρόβαρκα από την Τουρκία να έρχεται καρφί για την βραχονησίδα. Ξαφνικά ο μοναδικός επιβάτης της, βούτηξε στην θάλασσα και άρχισε να κολυμπά προς την νησίδα. "Έφτασε 10 μέτρα από την ακτή, όταν ο πεζοναύτης Ε.Τ. μετά από εντολή του αξιωματικού Α.Γ. όπλισε και προειδοποίησε τον Τούρκο "ψαρά" ότι βρίσκεται εντός στρατιωτικής ζώνης.

Αυτός αποκρίθηκε σε σπαστά ελληνικά λέγοντας ότι ψαρεύει. Ο Ε.Τ. θυμάται ότι εν λόγω "ψαράς" ούτε δίχτυα είχε, ούτε ψαροντούφεκο διέθετε και ήταν και αρκετά νέος και γυμνασμένος...

Η Κυριακή του Πάσχα 27 Απριλίου 1997 ξεκίνησε με την συνήθη ρουτίνα, μεταφορά και διανομή τροφίμων στην φρουρά, έλεγχος τηλεπικοινωνιακού υλικού και του εξοπλισμού. Την ώρα που ο Ε.Τ. συνομιλούσε με τον Λοχαγό του, Α.Γ. ξαφνικά σήμανε συναγερμός με την φωνή στον ασύρματο να είναι ιδιαίτερα αγχωμένη και ανήσυχη... "Στο νότιο παρατήριο έρχεται προς τις θέσεις μας υποβρύχιο, δεν ξέρουμε αν είναι δικό μας ή τουρκικό...".

Πετάγεται πάνω ο Λοχαγός και διατάζει έναν Έφεδρο Ανθυπολοχαγό να αρπάξει γρήγορα το αντιαρματικό (STRIM 89mm) και να το ακολουθήσουμε γρήγορα προς το νότιο παρατήριο της βραχονησίδας. Ο Λοχαγός διαπίστωσε από τους πίνακες αναγνώρισης ότι επρόκειτο για τουρκικό υποβρύχιο και συγκεκριμένα το αμερικανικής κατασκευής "Yildiray". Εκείνη την στιγμή, στην οποία όλα κρέμονται από μια κλωστή, ο Λοχαγός έδωσε διαταγή να βληθεί με όλα τα μέσα το υποβρύχιο, το οποίο έκοβε βόλτες σαν καρχαρίας γύρω από το θύμα του, σε απόσταση περίπου 1.400 μέτρων από την νησίδα.

Πεζοναύτης με αντιαρματικό STRIM

Ξαφνικά την βουβαμάρα και την παγωμάρα, διαδέχθηκε η αδρεναλίνη και η έξαψη, καθώς τα δύο πολυβόλα της ομάδας άρχισαν να εξαπολύουν την μια ριπή πίσω από την άλλη, βάλλοντας πάνω στο υποβρύχιο, το οποίο άρχισε να μπαίνει σε φάση ελιγμών απομάκρυνσης. Βρισκόταν περίπου στα 1.500 μέτρα, όταν ο Λοχαγός δίνει την διαταγή να εξαπολυθεί βήμα από το γαλλικό αντιαρματικό STRIM. "Ο Α.Γ. μου μίλαγε πλέον πιο άμεσα, όχι ως ανώτερος, πιο απλά: 'Τελείωνε, ρε μ... ρίξε ρε πεζοναύτη'...".

Και ο Ε.Τ. συνεχίζει την αφήγησή του: Στάθηκα όρθιος και ο δόκιμος μου φόρτωσε το βλήμα, ενώ στο μεταξύ τα πολυβόλα συνέχιζαν το κροτάλισμά τους, χτυπώντας το υποβρύχιο...δεν πρόλαβα να φορέσω ωτοασπίδες...το υποβρύχιο έπλεε σε ελληνικά χωρικά ύδατα, αλλά στα 1.500 μέτρα ήταν εκτός βεληνεκούς του αντιαρματικού. Το βλήμα έσκασε αρκετά πριν το στόχο του, με ένα υπόκωφο θόρυβο."

Αυτομάτως δίδεται η εντολή να εξαπολυθεί και δεύτερο βλήμα, με αυτό να πηγαίνει αρκετά πιο μακριά, στην ίδια ευθεία με το στόχο, σχεδόν φτάνοντας το υποβρύχιο, το οποίο απομακρυνόταν πλέον λοξά προς την Τουρκία. "Σίγουρα έπαθε ζημιές από τα πολυβόλα", θυμάται ο Ε.Τ. και ο Χ.Ν. Ο Α.Γ. ειδοποίησε από τον ασύρματο το προϊστάμενο κλιμάκιο για το συμβάν και μετά συνεχάρη τους πεζοναύτες έναν έναν για την ψυχραιμία και τον επαγγελματισμό που επέδειξαν, οι περισσότεροι αμούστακοι 18αρηδες...

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η αποστολή της συγκεκριμένης ομάδας τερματίστηκε χωρίς να υπάρξει άλλο απρόοπτο, η τουρκική πλευρά, αποσιώπησε το γεγονός, οπως είχε άλλωστε πράξει και με την κατάρριψη αεροσκάφους της το 1996, σε ελληνικά χωρικά ύδατα, προκειμένου να συνεχίσει την ίδια τακτική έκανε πως δεν συνέβησαν ποτέ τέτοια περιστατικά. Από φοβικότητα προς την Τουρκία η Ελλάδα δεν κατήγγειλε το περιστατικό, μη διαταραχθούν περαιτέρω οι σχέσεις, παρόλο ότι τις επόμενες ημέρες σήμανε συναγερμός στο ΓΕΕΘΑ και απεστάλεισαν ενισχύσεις στην περιοχή, ενώ όλες οι μονάδες στην περιοχή έφτασαν στο 100% ετοιμότητας.

Στην ουσία τίποτα δεν έχει αλλάξει μέχρι τις μέρες μας, με την τουρκική προκλητικότητα να συνεχίζει αμείωτη σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο και την ελληνική πλευρά να συνεχίζει με την σειρά της να επιδεικνύει την λεγόμενη "στρατηγική ψυχραιμία", χάριν της οποίας αποσιωπούνται αντίστοιχα περιστατικά. Δεν υπήρξαν κυρώσεις προς τους πεζοναύτες αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και στρατιώτες, λόγω του ότι στην ουσία δεν υπήρχαν ποτέ εκπονηθεί κανόνες εμπλοκής για αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων, ειδάλλως μπορεί και ο συγκεκριμένος αξιωματικός να αποτασσόταν ή να έτρωγε στέρηση βαθμών. Ουσιαστικά το περιστατικό και σήμερα, εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως μη γενόμενο και από τις "φίλες και σύμμαχες" ΝΑΤΟΪΚΕΣ χώρες...

Πηγές:

Βλάσης Δ. Σάββας: "Ίμια 1996 - 2006"
Αξιωματικός Ε.Δ.: Α.Γ.
Πεζοναύτες 521 Τ/ΠΝ: Χ.Ν. & Ε.Τ.

Μεγάλοι Έλληνες ευεργέτες

Η ελληνική ψυχή ανά τους αιώνες μεγαλούργησε επιδεικνύοντας δείγματα μεγαλοψυχίας, γενναιοδωρίας, υπερβάσεως του «εγώ», αλτρουισμού και αυτοθυσίας. Αυτές οι υψηλές αξίες και τα ιδανικά του Έλληνα νοηματοδοτούν την ύπαρξή του, συνυφαίνονται στενά με την ταυτότητά του και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής του κληρονομιάς.

Τα παραπάνω στοιχεία τα αναγνωρίζουμε στην προσωπικότητα των μεγάλων Ελλήνων ευεργετών, οι οποίοι δεν παρέλειψαν να διαθέσουν μεγάλα χρηματικά ποσά για τη δημιουργία κοινωφελών έργων, δείχνοντας έμπρακτα την έντονη φιλοπατρία και την ευγνωμοσύνη τους στον Έλληνα – συνάνθρωπο – συμπατριώτη.

Αρκετά από τα έργα αυτά ακόμη και σήμερα δεσπόζουν στον Ελληνικό χώρο αγέρωχα και ευθυτενή, μεταλαμπαδεύοντας τον ψυχικό πλούτο των Ελλήνων ευεργετών, τα ευγενή συναισθήματα αυτών για την ανθρώπινη ψυχή και την αμέριστη αγάπη και γενναιοδωρία τους προς τον Ελληνικό πολιτισμό.

Ευάγγελος Ζάππας (1800-1865) και Κωνσταντίνος Ζάππας (1814-1892)

Οι Ευάγγελος και Κωνσταντίνος Ζάππας ήταν ξαδέρφια. Απέκτησαν τεράστια περιουσία συνεργαζόμενοι στη Ρουμανία, όπως εργοστάσια, κτήματα, μύλους, καταστήματα, αλευροποιία, φούρνους και σπίτια. Ανάλογη ήταν η κινητή και ακίνητη περιουσία τους στην Ελλάδα. Ο Ευάγγελος Ζάππας από το 1856 ήδη ενδιαφέρθηκε για την ανασύσταση των ολυμπιακών αγώνων, όχι ως αθλητικών, αλλά ως βιομηχανικών και καλλιτεχνικών διαγωνισμάτων και διέθεσε τα αναγκαία ποσά για να κτιστεί μέγαρο εκθέσεων. Έτσι καθιερώθηκαν τα Ολύμπια. Ο Ζάππας υποστήριξε οικονομικά τα Ολύμπια δωρίζοντας 1.200.000 δραχμές για την πρώτη αναμαρμάρωση του Παναθηναϊκού Σταδίου και κληροδοτώντας υπέρογκα κεφάλαια για τη διατήρηση του θεσμού.

Όταν κοιμήθηκε ο Ευάγγελος Ζάππας το 1865 σε ηλικία 65 ετών, άφησε μοναδικό κληρονόμο τον εξάδελφό του Κωνσταντίνο. Ο τελευταίος, συνετός και επιδέξιος διαχειριστής, διέθεσε τεράστια ποσά για κοινωφελή έργα και δραστηριότητες. Προέβη στην κατασκευή εκπαιδευτηρίων στη γενέτειρά του, το Λάμποβο και στα παρακείμενα χωριά Πρεμετή, Νίβανη, Δέλβινο και Δρόβιανη της Βορείου Ηπείρου, σε καταθέσεις τη Εθνική Τράπεζα για την εκπαίδευση νέων σε γεωργικές σχολές και μετεκπαίδευσή τους σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, στην προσφορά χρηματικών ποσών για εκδόσεις γεωργικών βιβλίων, στην ανέγερση του Ζαππείου Μεγάρου στην Αθήνα, σε επιδοτήσεις για την κατασκευή των προτύπων Παρθεναγωγείων Κωνσταντινουπόλεως και Ανδριανουπόλεως και άλλων πόλεων της Θράκης, σε δωρεές στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο και στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στη διάθεση χρηματικών ποσών στη Φιλολογική Εφορεία Βουκουρεστίου για τη διάσωση της «ρωμανικής» (βλάχικης) γλώσσας.

Ο Κωνσταντίνος Ζάππας κοιμήθηκε το 1892 σε ηλικία 78 ετών. Το Ελληνικό κράτος προς τιμήν των δύο εθνικών ευεργετών ύψωσε τους ανδριάντες τους μπροστά από το Κατάστημα των Ολυμπίων (Ζάππειο Μέγαρο).

Γεώργιος Αβέρωφ (1818-1899)

Ο Γεώργιος Αβέρωφ υπήρξε εθνικός ευεργέτης.  Γεννήθηκε στο Μέτσοβο το 1818. Το 1840 πήγε ως μετανάστης στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εκεί ανέπτυξε έντονη επιχειρηματική δραστηριότητα και απέκτησε μεγάλη περιουσία, την οποία διέθεσε για την προώθηση εκπαιδευτικών και εθνικών σκοπών, καθώς και σε φιλανθρωπίες. Με τις πρώτες δωρεές του δημιουργήθηκαν παρθεναγωγείο και νοσοκομείο στην Ελληνική κοινότητα της Αλεξάνδρειας. Έκανε δωρεές στο Μέτσοβο και στην Αθήνα.

Με την οικονομική του αρωγή αποπερατώθηκε το Πολυτεχνείο της Αθήνας, το οποίο ονομάστηκε Μετσόβειο γιατί οι τρεις δωρητές του Στουρνάρης, Τοσίτσας και Αβέρωφ κατάγονταν από το Μέτσοβο. Επίσης κτίστηκαν η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, οι φυλακές Αβέρωφ (Αβερώφειον Εφηβείον) και αναμαρμαρώθηκε το Παναθηναϊκό Στάδιο. Σπουδαία υπήρξε η συνδρομή του στη ναυπήγηση του θωρηκτού «Αβέρωφ» τη ναυαρχίδα του στόλου κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Σε αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά η ναυτική επικράτηση των Ελλήνων στο Αιγαίο.

Ο Γεώργιος Αβέρωφ κοιμήθηκε στην πόλη της Αλεξάνδρειας την 15 Ιουλίου 1899, σε ηλικία 81 ετών. Η Ελληνική πολιτεία σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης ανήγειρε ανδριάντα μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ιωάννης Βαρβάκης (Λεοντίδης) (Ψαρά 1750 – Ζάκυνθος 1825)

Γιος του Ψαριανού καραβοκύρη Ανδρέα Λεοντίδη, ο Ιωάννης Βαρβάκης οφείλει το επώνυμό του στο βαρβάκι (είδος γερακιού), παρωνύμιο που του δόθηκε για τα μεγάλα μάτια του και την ορμητικότητα του χαρακτήρα του. 

Στις κρίσιμες στιγμές για τον Ελληνισμό, τέλος του 18^ου αιώνα και αρχές του 19^ου, ο Βαρβάκης, καταξιωμένος έμπορος και επιχειρηματίας στην Κασπία θάλασσα, απέδειξε πολλαπλά την κοινωνική του ευαισθησία και το ενδιαφέρον του για την πρόοδο του Γένους. Συνέτρεξε το φίλο του Νικηφόρο Θεοτόκη (Μητροπολίτη του Αστραχάν από το 1786) στο κοινωνικό του έργο, ενώ το 1817 βοήθησε στην ίδρυση ελληνικών σχολείων στη Μαριούπολη.

Ύστερα από αίτημα του Ιωάννη Καποδίστρια προσέφερε 150.000 ρούβλια για την ίδρυση Ανώτερης Ελληνικής Σχολής στην Οδησσό (1818), προσέφερε για την οικονομική ενίσχυση της Φιλομούσου Εταιρείας, ενώ προκάλεσε τον ενθουσιασμό του Κοραή, όταν το 1818 προσέφερε χιλιάδες γρόσια στο Γυμνάσιο της Χίου. Με την έκρηξη της Επανάστασης, συνέδραμε οικονομικά τον Υψηλάντη και διέθεσε υψηλά ποσά για την εξαγορά Χριστιανών αιχμαλώτων, ενώ παράλληλα έστελνε φορτία σίτου και πυρίτιδας, καθώς και χρήματα για τις ανάγκες του στόλου.   

Με τη διαθήκη του άφησε χιλιάδες ρούβλια για την ανέγερση σχολείων, για τη μόρφωση των Ελληνόπουλων. Με βουλευτικό διάταγμα του 1843 αποφασίστηκε η ανέγερση διδακτηρίου, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1860 στην οδό Αθηνάς, στο σημείο που υπάρχει σήμερα η Βαρβάκειος αγορά.

Ο Ιωάννης Βαρβάκης κοιμήθηκε το 1825 σε ηλικία περίπου 75 ετών. Η πολιτεία προς τιμήν του ήγειρε ανδριάντα του στον κήπο του Ζαππείου. Ο τάφος του βρίσκεται στην πόλη της Ζακύνθου.  

Έλενα Βενιζέλου – Σκυλίτση (1874-1959)

Η Έλενα Βενιζέλου – Σκυλίτση γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1874 και ήταν κόρη του Ιωάννη και της Βιργινίας Σκυλίτση, πλουσίων ομογενών επιχειρηματιών στο Λονδίνο. Το 1912 γνώρισε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος είχε έρθει στο Λονδίνο για να διαπραγματευτεί τη Βαλκανική Συνθήκη. Την 15 Σεπτεμβρίου 1921 τελούν το γάμο τους στο Λονδίνο. Η Έλενα επιστρέφει στην Ελλάδα το 1928.

Από τα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου άρχισε να αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα υπέρ της Ελλάδας. Οργάνωσε εράνους και διέθεσε χρήματα από την προσωπική της περιουσία για την αποστολή ιματισμού, φαρμακευτικού και νοσοκομειακού υλικού για τις ανάγκες του ελληνικού στρατού.

Μετά τη λήξη του πολέμου, από το 1927 έως το 1933, με τα χρήματα της κτίστηκε πρότυπο μαιευτήριο στην Αθήνα, προς τιμήν της αγαπημένης της φίλης Μαρίκας Ηλιάδη, η οποία απεβίωσε το 1924. Ίδρυσε το στάδιο στην πόλη των Χανίων. Συνέβαλε στην ίδρυση του Νοσοκομείου του Ερυθρού Σταυρού. Δώρισε την προσωπική της βιβλιοθήκη, η οποία αποτελείτο από χιλιάδες τόμους, σε Βιβλιοθήκες της Κρήτης.

Με τη διαθήκη της άφησε σημαντικά ποσά δεσμευμένα σε αγγλικά χρεόγραφα για τις γενικές λειτουργικές ανάγκες του μαιευτηρίου «Μαρίκα Ηλιάδη». Με τα χρήματά της ανεγέρθηκε στην αυλή του Μαιευτηρίου παρεκκλήσιο αφιερωμένο στη μνήμη των Αγίων Ελευθερίου και της Ισαποστόλου Ελένης.

Γεώργιος (Ζωρζής) Δρομοκαϊτης (19^ος αι. – 1880)

Ο Γεώργιος Δρομοκαϊτης γεννήθηκε στη Χίο στις αρχές του 19^ου αιώνα. Απόγονος της οικογένειας Δερμοκαϊτη, ενός από τους πλέον αξιόλογους βυζαντινούς οίκους που εμφανίστηκε στις αρχές του 10^ου αιώνα. Μέλη της οικογένειας υπήρξαν επιφανείς ιεράρχες, στρατιωτικοί, πολιτικοί, διοικητικοί αξιωματούχοι και πνευματικοί άνδρες. Μετά την άλωση, η οικογένεια εμφανίζεται με το επίθετο Δρομοκαϊτη, το οποίο σταδιακά επικρατεί.  

Ο Γεώργιος Δρομοκαϊτης εξάσκησε με επιτυχία το εμπορικό επάγγελμα, το οποίο του αποκόμισε σημαντικά κέρδη. Κοιμήθηκε στη Χίο το 1880. Επιδεικνύοντας εξαιρετική ευαισθησία, κληροδότησε την περιουσία του σε διάφορα κοινωφελή και φιλανθρωπικά ιδρύματα.  

Η μεγαλύτερη προσφορά του είναι το κληροδότημα των 800.000 δραχμών για την ίδρυση και λειτουργία του φερώνυμου Ψυχιατρικού καταστήματος. Το Δρομοκαϊτειο Ψυχιατρικό Θεραπευτήριο λειτουργεί από το 1888 ως σήμερα και δέχεται δωρεάν άπορους ψυχικά ασθενείς ανθρώπους.

Ευγένιος Ευγενίδης (1882-1954)

Ο Ευγένιος Ευγενίδης γεννήθηκε στο Διδυμότειχο. Υπήρξε υιός του Αγάπιου Ευγενίδη, δικαστικού υπαλλήλου των τουρκικών δικαστηρίων της πόλης και της Χαρίκλειας, το γένος Αφεντάκη.

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη και εγκαθίσταται στην Ελλάδα, επιλέγοντας ως έδρα των επιχειρήσεών του στον Πειραιά.  Αναλαμβάνει σχεδόν αμέσως την αποκλειστική πρακτόρευση για τον Ελλαδικό χώρο της «Σουηδικής Ανατολικής Γραμμής». Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το «Σκανδιναβικόν Πρακτορείον» του Ευγενίδη διαχειρίζεται όλα τα συμφέροντα της σουηδικής εταιρίας στο χώρο της Μεσογείου και της εγγύς Ανατολής. Το ίδιο διάστημα επιδίδεται και στην εισαγωγή σουηδικής ξυλείας και εξελίσσεται στο μεγαλύτερο εισαγωγέα ξυλείας των Βαλκανίων. Οι δραστηριότητές του αυτές δημιουργούν μεγάλες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης και εισροής πλούτου στη χώρα.

Η έκρηξη το Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και η κατοχή της χώρας από τα γερμανικά στρατεύματα ανάγκασαν τον Ευγενίδη να μεταφέρει την επιχειρηματική του δράση εκτός Ελλάδος. Στην Ελλάδα επιστρέφει και συνεχίζει τις ναυτιλιακές του δραστηριότητες μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Η επιστροφή του αυτή συνοδεύτηκε και από ένα έντονο ενδιαφέρον συνεισφοράς στις ανάγκες του αδύναμου οικονομικά μεταπολεμικού ελληνικού κράτους.

Οι καταστρεπτικοί σεισμοί της Κεφαλονιάς, Ζακύνθου και Ιθάκης υπήρξαν η πρώτη ευκαιρία έμπρακτης εκδήλωσης της εθνικής ευαισθησίας του Θρακιώτη εφοπλιστή, ο οποίος αποστέλλει 1.000.000 δραχμές «εις προσπάθειαν ανακουφίσεως της δυστυχίας των Ελλήνων σεισμοπαθών». Παράλληλα μεταβαίνει στις σκανδιναβικές χώρες και χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες και διασυνδέσεις του με τον επιχειρηματικό κόσμο καταφέρνει να συγκεντρώσεις άλλες 289.000 δραχμές.

Με δική του δαπάνη εγκαταστάθηκε δίκτυο ύδρευσης στο Δελήτι του Νομού Έβρου, το οποίο μετά τη δωρεά του μετονομάστηκε σε Ευγενικό. Με διαθήκη του ανέθεσε στους κληρονόμους του την ίδρυση κοινωφελούς ιδρύματος. Οι σκοποί του «Ιδρύματος Ε. Ευγενίδη» είναι η παροχή υποτροφιών σε νέους Έλληνες προς σπουδήν σε τεχνικές σχολές, η παροχή βοήθειας σε υφιστάμενες τεχνικές σχολές στην Ελλάδα και η ίδρυση νέων τεχνικών σχολών μέσης και κατώτερης εκπαίδευσης στην Ελλάδα.

Ο Ευγένιος Ευγενίδης κοιμήθηκε στην Ελβετία την 22 Απριλίου 1954.

Αδελφοί Ριζάρη

Οι Μάνθος και Γεώργιος Ριζάρης γεννήθηκαν στο Μονοδένδρι, χωριό του Ζαγορίου. Ο μικρότερος αδερφός, ο Γεώργιος, γεννήθηκε το 1769 (ή 1768), ενώ δεν είναι εξακριβωμένος ο χρόνος  γέννησης του πρεσβυτέρου.  Οι δύο αδελφοί (που προσονομάζονταν Ραδιόνωφ) συνέστησαν μεγάλο εμπορικό οίκο στη Μόσχα και με επιτυχημένους επιχειρηματικούς χειρισμούς κατόρθωσαν να γίνουν κάτοχοι μεγάλης περιουσίας. Ο Μάνθος Ραδιόνωφ Ριζάρης, ήδη από τις παραμονές της Επανάστασης του 1821, εκδήλωσε την επιθυμία του να συμπράξει υπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ομογενών του. Μυήθηκε μεταξύ των πρώτων (1814) στη Φιλική Εταιρεία από τον Εμμανουήλ Ξάνθο στη Μόσχα και πήρε το ψευδώνυμο «Πρόθυμος», ενδεικτικό της μεγάλης του δραστηριότητος. Υποστήριξε οικονομικά το επαναστατικό κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία, ενώ διέθεσε σημαντικά χρηματικά ποσά για τις ανάγκες της Επανάστασης στις νότιες ελληνικές επαρχίες καθώς και για την απελευθέρωση αιχμαλώτων. Για την προσφορά το αυτή η Εταιρεία τον ανακήρυξε «Μέγαν Ευργέτην».  

Κατά την τελευταία περίοδο του Αγώνα, ο Γεώργιος Ριζάρης συνέδραμε στην προσπάθεια του Κυβερνήτου Ιωάννου Καποδίστρια  να συστήσει Τράπεζα, ενώ υποστήριξε και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα αγοράζοντας μεγάλο αριθμό βιβλίων. Σημαντικότατη ήταν η προσφορά των αδελφών στην ανύψωση της παιδείας και του πολιτισμού των Ομογενών.

Μετά το θάνατο του Μάνθου Ριζάρη το 1824, το εθνικό και κοινωφελές έργο της οικογένειας συνέχισε ο Γεώργιος, ο οποίος και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με απώτερο στόχο την ίδρυση Εκκλησιαστικής Σχολής. Η «Μάνθου και Γεωργίου Ριζάρηδων Εκκλησιαστική Σχολή» αποσκοπούσε στη βελτίωση της καταστάσεως του κλήρου και της εξάπλωσης της ευαγγελικής αλήθειας.

Εκτός της Εκκλησιαστικής Σχολής διατέθηκαν κεφάλαια για τη Λειτουργία Ορφανοτροφείου – Οικοτροφείου, για την εκπαίδευση απόρων κοριτσιών, για εκπαιδευτικές υποτροφίες και για παροχή συντάξεων.

Ο Γεώργιος Ριζάρης κοιμήθηκε στην Αθήνα το έτος 1841, σε ηλικία 71 ετών. Η ελληνική Βουλή τους ανακήρυξε «εθνικούς ευεργέτες», αναγράφοντας τα ονόματά τους στη σχετική αίθουσα του Κοινοβουλίου.

Βασίλειος Σιβιτανίδης (1830-1921)

Ο Βασίλειος Σιβιτανίδης, υιός του Κύπριου Ιερώνυμου Σιβιτανίδη, γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1830, όπου περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Αμέσως μετά ασχολήθηκε με το εμπόριο μέσω του οποίου απέκτησε μεγάλη περιουσία και κύρος.

Κατέστη ένας από τους επιφανέστερους οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες της ελληνικής κοινότητας της Αλεξάνδρειας. Συνέδραμε στην πολιτιστική και κοινωνική ανάπτυξη της παροικίας υποστηρίζοντας με δωρεές εκπαιδευτικά ιδρύματα και κοινωφελή σωματεία.

Οι ευεργεσίες του δεν περιορίστηκαν στο χώρο της αλεξανδρινής παροικίας. Κοιμήθηκε το 1921 σε ηλικία 91 ετών, κληροδοτώντας στο ελληνικό κράτος αιγυπτιακά χρεόγραφα και λίρες, αξίας 3.000.000 χρυσών ελληνικών δραχμών. Το κληροδότημα χρησιμοποιήθηκε για την ίδρυση και συντήρηση Τεχνικής Σχολής.

Η «Σιβιτανίδειος Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων» ιδρύθηκε έξι χρόνια (1927) μετά το θάνατό του και λειτούργησε το έτος 1929. Η Σχολή διέθετε και οικοτροφείο, στο οποίο στεγαζόταν και σιτιζόταν μεγάλος αριθμός απόρων μαθητών της.

Η «Σιβιτανίδειος Σχολή Τεχνών και Επαγγελμάτων» αποτελούσε εκπαιδευτικό ίδρυμα πρωτοποριακό στην εποχή του, που κάλυψε μεγάλο μέρος των αναγκών της χώρας σε τεχνικό προσωπικό μέσης και κατώτερης εκπαίδευσης.

Γεώργιος (Νίσσα 1783 – Βιέννη 1856) και Σίμων Σίνας (Βιέννη 1810-1876)

Ο Γεώργιος Σίνας γεννήθηκε στη Νίσσα της Σερβίας το Νοέμβριο του 1783. Καταγόταν από σημαντική οικογένεια μεγαλεμπόρων από τη Μοσχόπολη της Βορείου Ηπείρου. Στις Σέρρες έμαθε τα πρώτα του γράμματα, ενώ ολοκλήρωσε τη μόρφωσή του στη Βιέννη. Επέδειξε σημαντικό κοινωφελές έργο, το οποίο του απέφερε επάξια τον τίτλο του εθνικού ευεργέτη. Η ελληνική παροικία της Βιέννης, η γενέτειρα του πατέρα του Μοσχόπολη και η πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, προικοδοτήθηκαν με γενναίες χορηγίες που διατέθηκαν για την κατασκευή και λειτουργία φιλανθρωπικών και πνευματικών ιδρυμάτων.

Στην Αθήνα ενίσχυσε οικονομικά την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, χρηματοδότησε την κατασκευή του κτιρίου του Αστεροσκοπείου Αθηνών, καθώς και τη λειτουργία του διά της αγοράς των αναγκαίων οργάνων και βιβλίων, συνέδραμε στην ανέγερση του Μητροπολιτικού Ναού των Αθηνών και προσέφερε μεγάλα ποσά για το Οφθαλμιατρείο, το Αρσάκειο, το Πανεπιστήμιο, την Αρχαιολογική Εταιρεία, κ.λ.π.

Το Μάιο του 1856 ο Γεώργιος Σίνας κοιμήθηκε τη Βιέννη.

Ο Σίμων Σίνας, γιος του Γεώργιου Σίνα, γεννήθηκε στη Βιέννη το 1810. Εκεί τελείωσε τις εγκύκλιες και τις πανεπιστημιακές του σπουδές. Αμέσως μετά την περάτωση των σπουδών του, ο Σίμων εργάστηκε στις επιχειρήσεις της οικογένειας. Ο Σίμων Σίνας ανέπτυξε μεγάλη κοινωνική δραστηριότητα στην Αυστροουγγαρία και την Ελλάδα. Οι πόλεις της Βιέννης και της Βουδαπέστης, καθώς και η ελληνική παροικία της πρώτης ευεργετήθηκαν από τη γενναιοδωρία του.  Σημαντική υπήρξε η προσφορά του προς το ελληνικό κράτος και κυρίως στην πόλη των Αθηνών.

Ο Σίμων Σίνας συνέχισε «…εκπληρών ευσεβώς τας διαθήκας του πατρός…» το εθνικό του έργο αναλαμβάνοντας τη συνέχιση των πατρικών δωρεών σε πνευματικά και φιλανθρωπικά ιδρύματα, τη δαπάνη ανέγερσης του κτιρίου της Ακαδημίας Αθηνών, τη δαπάνη της διατήρησης του Αστεροσκοπείου Αθηνών και την αποπεράτωση του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών και του «Αμαλιείου Ορφανοτροφείου».

Κοιμήθηκε στη Βιέννη το 1877 σε ηλικία 66 ετών, δίχως ποτέ να επισκεφθεί την Ελλάδα.  

Κωνσταντίνος (1857-1951) και Αναστάσιος ( ; - 1934) Σισμάνογλου

Ομογενείς επιχειρηματίες, υιοί του Κωνσταντινουπολίτη επιχειρηματία και ευεργέτη Ιωάννου Σισμάνογλου. Ο Κωνσταντίνος, όπως και ο αδελφός του Αναστάσιος, ακολούθησαν το οικογενειακό επάγγελμα και εξελίχθηκαν σε σημαντικούς οικονομικούς παράγοντες της Οθωμανικής πρωτεύουσας.

Παράλληλα με τις επιχειρήσεις τους, δραστηριοποιήθηκαν και στον κοινωνικό τομέα, υποστηρίζοντας με δωρεές κοινωφελή και φιλανθρωπικά ιδρύματα των Ομογενών τους στην Κωνσταντινούπολη και στο Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκαν το έτος 1897.

Μετά  τη Μικρασιατική καταστροφή διέθεσαν μεγάλα κεφάλαια για την ενίσχυση των Μικρασιατών προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην ελληνική επικράτεια. Πάντως, η μεγαλύτερη και γνωστότερη ευεργεσία τους υπήρξε το κληροδότημα του Κωνσταντίνου Σισμάνογλου, ο οποίος ικανοποιώντας και την επιθυμία του αποθανόντος το 1934 αδελφού του Αναστάσιου, δώρισε τον επόμενο χρόνο (1935) στο ελληνικό δημόσιο τεράστιο χρηματικό ποσό για την ίδρυση και λειτουργία Φυματιολογικού Ινστιτούτου.

Το «Σισμανόγλειον Νοσοκομείον» κτίστηκε στην περιοχή των Μελισσίων Αττικής. Ο πόλεμος του 1940 και η περίοδος της κατοχής που ακολούθησε, είχαν ως επακόλουθο το Νοσοκομείο να μη χρησιμοποιηθεί ως φυματιολογικό, αλλά ως γενικό στρατιωτικό. Η επιθυμία του δωρητή πραγματοποιήθηκε το 1948 και έκτοτε το «Σισμανόγλειο», αφού ανακατασκευάστηκε και επανεξοπλίστηκε κατέστη ένα από τα σημαντικότερα φυματιολογικά ιδρύματα.

Ανδρέα Συγγρός (Κωνσταντινούπολη 1828 ή 1830 – Αθήνα 1899)

Ο Ανδρέας Συγγρός γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά πέρασε τα παιδικά του χρόνια την Άνδρο και τη Σύρο. Πνεύμα ανήσυχο εγκατέστησε τις χρηματοπιστωτικές δραστηριότητές του στην Κωνσταντινούπολη και την Αθήνα. Εκείνη την εποχή η Ελλάδα ήταν ένα κράτος που όπως τονίζουν οι μελετητές «σαφώς υπερτερούσε σε επιχειρήσεις από την Ευρώπη, αλλά και από την Κωνσταντινούπολη και τα άλλα οικονομικά κέντρα της Μαύρης θάλασσας».   

Αποτελεί το σημαντικότερο παράδειγμα της ομάδας των Ελλήνων κεφαλαιούχων που στράφηκαν στο ελληνικό κράτος μετά το 1870. Όταν εγκαταστάθηκε στην ελληνική πρωτεύουσα (1872) είχε αποκρυσταλλώσει μία εντελώς διαφορετική επιχειρηματική λογική. Αποφεύγοντας τις εμπορικές δραστηριότητες και τις επενδύσεις στη βιομηχανία, επιδόθηκε στον κρατικό δανεισμό και στις τραπεζικές εργασίες.

Ο Ανδρέας Συγγρός δαπάνησε εν ζωή τεράστια ποσά και διέθεσε μετά το θάνατό του όλη την περιουσία του για κοινωφελείς σκοπούς, πράξη που τον κατέταξε πανηγυρικά στη χορεία των εθνικών ευεργετών. Διέθεσε τα απαραίτητα κεφάλαια για την ανέγερση του Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών, την κατασκευή πεζοδρομίων της Αθήνας, την ίδρυση των Μουσείων Ολυμπίας και Δελφών, την ανέγερση των πυρποληθέντων Παπαφείων Νοσοκομείων (1892) στη Θεσσαλονίκη, την ίδρυση των ομωνύμων επανορθωτικών Φυλακών στην Αθήνα.

Με τη διαθήκη του διατέθηκαν σημαντικά ποσά υπέρ του «Αμαλιείου Ορφανοτροφείου», του Βρεφοκομείου Αθηνών, του Πτωχοκομείου Αθηνών, του Ορφανοτροφείου Χατζηκώστα, του «Δρομοκαϊτείου Φρενοκομείου», της Χριστιανικής Ορθόδοξης Κοινότητας Χίου, του Μουσικού και Δραματικού Συλλόγου Αθηνών, της Μεγάλης του Γένους Σχολής Κωνσταντινουπόλεως, των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κ.ά., της ίδρυσης Σχολείου στο χωριό καταγωγής του, Λιθί Χίου, για την κατασκευή της νέας πτέρυγας του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός», για την ίδρυση του Νοσοκομείου Ανδρέα Συγγρού μεταδοτικών νοσημάτων που λειτούργησε από το 1910.

Ο Ανδρέας Συγγρός κοιμήθηκε στην Αθήνα σε ηλικία 69 ετών.    

Παναγής Χαροκόπος (1835-1911)

Ο Παναγής Χαροκόπος γεννήθηκε το 1835 στο Πλατύ της επαρχίας Σάμης στην Κεφαλονιά. Υπήρξε μεγαλέμπορος και εκμισθωτής γαιών στη Ρουμανία. Εκεί διέμεινε για περισσότερα από σαράντα χρόνια. Παράλληλα με την επιτυχημένη επιχειρηματική του δραστηριότητα επέδειξε και σημαντικότατη κοινωφελή – εθνική δράση. Ήδη από την περίοδο της διαμονής του στη Ρουμανία διέθεσε μεγάλα ποσά για εθνικούς και φιλανθρωπικούς σκοπούς, συμμετέχοντας στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης της ομογένειας. Όταν η ρουμανική κυβέρνηση απαγόρευσε τη χρήση της ελληνικής γλώσσας στις Ελληνορθόδοξες Εκκλησίες, ο Χαροκόπος ανήγειρε Ναό στον περίβολο της ελληνικής πρεσβείας στο Βουκουρέστι, χώρο στον οποίο δεν θα μπορούσε να ισχύσει η απαγόρευση.

Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε το 1905, όπου και πέθανε το έτος 1911. Οι δωρεές του προς το ελληνικό κράτος υπήρξαν σημαντικές. Ο Παναγής Χαροκόπος, μεταξύ  των άλλων δώρισε ένα από τα τσιφλίκια του στους αγρότες που το καλλιεργούσαν, ίδρυσε με δική του δαπάνη «Γεωργικόν Σταθμόν» στα Φάρσαλα. Με τη διαθήκη του κληροδότησε 5.500.000 χρυσές δραχμές που διατέθηκαν για την ίδρυση «Εργαστηρίου Απόρων Γυναικών και κορασίων» στην Κεφαλονιά, υπέρ της «Γεωργικής Εταιρείας Αθηνών», υπέρ της «Πολυκλινικής Αθηνών», υπέρ του «Οίκου Τυφλών», υπέρ της «Βιοτεχνικής Εταιρείας» κ.ά.

Η γνωστότερη πάντως ευεργεσία του υπήρξε η καταβολή όλων των εξόδων αγοράς οικοπέδου, ανέγερσης κτιρίου και λειτουργίας της «Χαροκοπείου Επαγγελματικής και Οικοκυρικής Σχολής» στην Καλλιθέα. Το οικόπεδο, έκτασης 25.000 τ. μέτρων, αγοράστηκε το 1906. Το κτίριο περατώθηκε γύρω στο 1920 και η λειτουργία του ιδρύματος ξεκίνησε το 1929. Σήμερα η Σχολή έχει αναβαθμιστεί σε Πανεπιστήμιο.   

Μπάρακ Ομπάμα: «Είμαστε όλοι Έλληνες! Ζήτω η Ελλάς!»

Έλληνας για μια ημέρα αισθάνθηκε ο Μπαράκ Ομπάμα!

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, μιλώντας στην καθιερωμένη ετήσια εκδήλωση που διοργανώθηκε στον Λευκό Οίκο το πρωί της Παρασκευής,για να τιμηθεί η 25η Μαρτίου 1821, δήλωσε πως «για μια  ημέρα, όλοι είμαστε Έλληνες», τονίζοντας ότι «η Ελλάδα και οι Ηνωμένες Πολιτείες στέκονται δίπλα-δίπλα ως εταίροι και σύμμαχοι».

Στη συνέχεια, ο Ομπάμα υπογράμμισε τον βαθύ αντίκτυπο των Ελληνοαμερικανών στο αμερικανικό έθνος, ενώ αναφέρθηκε συγκεκριμένα στις ελληνικές κοινότητες του Τάρπον Σπρινγκς (Φλόριντα) και του Σικάγου.

Την ομιλία του έκλεισε με τον πιο θεαματικό τρόπο, λέγοντας «καλησπέρα» στα Ελληνικά, και αναφωνώντας… «Ζήτω η Ελλάς»!

Η εορταστική εκδήλωση η οποία άρχισε με ομιλία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάϊντεν, πραγματοποιήθηκε για 28η συνεχή χρονιά.

Την Ελλάδα εκπροσώπησαν ο υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος, η υπουργός Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη και ο πρέσβης της Ελλάδας στην Ουάσιγκτον Χρίστος Παναγόπουλος.