O George Hackenschmidt, ένας θρύλος της πάλης

Στη φωτογραφία: Ο George Hackenschmidt σε μία σύνθεση του Ερρίκου Σκουλούδη Ερρίκος Σκουλούδης

Ο George Hackenschmidt (Χάκενσμιτ) πιο γνωστός με το ψευδώνυμο "Το Ρώσικο Λιοντάρι" ήταν ο μεγαλύτερος παλαιστής της ελληνορωμαϊκής πάλης που έχει γνωρίσει ποτέ ο σύγχρονος κόσμος.

Ήταν μέγας σούπερ σταρ των σπορ της εποχής του, τότε που η πάλη ήταν ακόμη ένα γνήσιο άθλημα σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι θαυμαστές του συνέρρεαν για να τον δουν, συνέλλεγαν τις κάρτες του και καταβρόχθιζαν άρθρα ειδήσεων που γραφόταν για αυτόν. Οι επικές μάχες του γινόταν πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο. Ήταν ένας από τους αυθεντικούς μεγάλους πρωταθλητές της πάλης και η ιστορία του έλαβε χώρα στην αρχή της εποχής κατά την οποία ξεκίνησε, αυτό που εξελίχτηκε στην σύγχρονη επαγγελματική πάλη.

Οι μαραθώνιες μάχες του με τον Frank Gotch στο τέλος του αιώνα για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών έχουν γίνει τόσο θρυλικές όσο και ο ίδιος. Σαν ένας από τους πρώιμους σούπερ σταρ του αθλήματος ήταν μια παγκόσμια προσωπικότητα. Ήταν μυώδης με το πλεονέκτημα της υπερβολικής δύναμης και με αποτελεσματικές δεξιότητες στην πάλη. Η αξεπέραστη σωματική διάπλαση του και η ευκολία με την οποία νικούσε τους αντιπάλους του αναβίωσε ένα άθλημα που μέχρι τότε ήταν ουσιαστικά αδρανές.

Γεννήθηκε το 1876 στην εσθονική πόλη Dorpad, που ήταν τότε μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ως έφηβος εξελίχθηκε σε φαινόμενο δύναμης και πραγματοποίησε διάφορους άθλους σηκώνοντας ακόμη και ένα άλογο από το έδαφος. Κατά το τέλος της εφηβείας του γνωρίστηκε με το γιατρό του Τσάρου τον Δρ. Von Krajewski (Φον Κραϊέφσκυ), έναν εργένη εκατομμυριούχο που ενδιαφερόταν για την πάλη. Ο Δρ Krajewski του ζήτησε να έρθει και να μείνει μαζί του στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας με την ιδέα να τον αξιοποιήσει σαν επαγγελματία αθλητή και παλαιστή χρησιμοποιώντας τις καλύτερες καινοτομίες που η ιατρική επιστήμη είχε να προσφέρει. Υπό την καθοδήγησή του, ζώντας στο πολυτελές διαμέρισμα του γιατρού στην Αγία Πετρούπολη, είχε ταχεία πρόοδο ανταγωνιζόμενος με τους καλύτερες παλαιστές από όλη την Ευρώπη και κατέχοντας καλά την τεχνική της Ελληνορωμαϊκής πάλης.

Ο Χάκενσμιτ κέρδισε το πρωτάθλημα της Ευρωπαϊκής ερασιτεχνικής Ελληνορωμαϊκής πάλης στη Βιέννη το 1898. Την ίδια χρονιά κέρδισε το ρωσικό πρωτάθλημα άρσης βαρών. Μια επίδειξη της δύναμής του σε αυτήν την περίοδο ήταν η ανύψωση με το ένα χέρι πέτρας γύρω στα 300 κιλά. Μπόρεσε επίσης να σηκώσει και να μεταφέρει ένα άλογο. Ο δυνατός άνδρας έγινε γρήγορα μια σημαντική προσωπικότητα της πάλης στην Ευρώπη.

Ιούνιος του 1900 και είχε ήδη γίνει επαγγελματίας παλαιστής, με πρώτη του εμφάνιση σε ένα τουρνουά της Μόσχας το οποίο διήρκεσε 40 ημέρες. Κέρδιζε τον μισθό των 2.500 φράγκων ανά μήνα και παρά το ασήμαντο ξεκίνημα, οι επιβραβεύσεις του ήταν τελικά πολύ μεγάλες ώστε στη μέση της καριέρας του κέρδιζε περισσότερα χρήματα σε έναν μήνα από όσα ένας μέσος βρετανός εργαζόμενος θα μπορούσε να κερδίσει σε μια ζωή. Τον Οκτώβριο του 1901, στη Μόσχα, νίκησε τους Lassariesse, Hitzler και ένα ταλαντούχο νεαρό Γάλλο παλαιστή τον Ραούλ le Boucher. Στη συνέχεια στη Μόσχα θα κατέβαλε πέντε παλαιστές σε επτά λεπτά. Στα τέλη Οκτωβρίου θα μπορούσε να επαναλάβει αυτό το κατόρθωμα και να ρίξει στο Μόναχο πέντε παλαιστές σε επτά λεπτά.

Στη συνέχεια θα ακολουθούσε τις νίκες του Οκτωβρίου, καταβάλλοντας τον Burghardt της Αυστρίας σε έξι λεπτά, τον Cassino της Γαλλίας σε τριάντα δευτερόλεπτα και παλεύοντας πάλι με τον Hitzler τον κατέβαλε σε είκοσι τρία λεπτά. Στη συνέχεια νίκησε τον Rodel σε είκοσι επτά δευτερόλεπτα, τον Blatte του Μονάχου σε δύο και μισό λεπτά, τον Eigemann από το Eberfeld σε λιγότερο από ένα λεπτό, τον Γάλλο Μαρσάν σε δύο λεπτά και τον Koch σε είκοσι πέντε λεπτά. Τότε αγωνίστηκε για δεύτερη φορά με τον γερμανό πρωταθλητή Eberle και τον κερδίσε μέσα σε πέντε λεπτά εκπλήσσοντας τους πάντες. Την επόμενη μέρα από τον αγώνα με τον Eberlet, σε ένα πανδοχείο Αυστριακού σήκωσε με το ένα χέρι μια μεγάλη πέτρα με προσαρτημένα βάρη γύρω στα 300 κιλά.

Τον Νοέμβριο έλαβε μέρος σε ένα μικρό διαγωνισμό στην Γερμανική πόλη Eberfeld όπου νίκησε όλους τους αντιπάλους του με ευκολία. Στις 30 του ίδιου μήνα ξεκίνησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα πάλης στο Καζίνο του Παρισιού. Ο Χάκ μπήκε στο τουρνουά μαζί με 130 άλλους ανταγωνιστές και στα προκριματικά κατέβαλε πέντε παλαιστές σε έξι λεπτά. Στους τελικούς θα νικήσει τον Mariot σε τρία λεπτά, τον Buisson σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά, τον Alexandre le Marcillias μέσα σε είκοσι λεπτά, και ο Ομέρ de Boullion έχασε μέσα σε είκοσι λεπτά. Κατέβαλε τότε τον Koch, μέσα σε είκοσι λεπτά, τον Maurice Gambier σε δύο λεπτά, τον Emile Velvet σε έξι λεπτά και τον Raoul Le Boucher σε είκοσι ένα λεπτά. Τέλος νίκησε τον Constan le Boucher σε οκτώ λεπτά εκπλήσσοντας τον κόσμο της πάλης. Οκτώ ημέρες αργότερα, στις 27 Δεκεμβρίου, θα παλέψει ξανά με τον Constant le Boucher που τον νίκησε μετά από μεγάλο αγώνα.

Το 1902 ήταν μια πολυάσχολη χρονιά για τον Χάκενσμιτ που πήρε την 3η θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ανύψωσης βαρών στη Βιέννη, με τον γιγαντιαίο Wilhelm Turk να έρχεται πρώτος. Συμμετείχε και τσάκισε όλους τους αγωνιζόμενους πρωταθλητές της Ευρώπης και της Ασίας, συμπεριλαμβανομένων του Aντώνιου Πιερρή γνωστού και ως Τρομερού Έλληνα. Τον Καρά Αχμέτ από την Τουρκία που θεωρούνταν παγκόσμιος πρωταθλητής ο Χάκ τον πάλεψε για 3 ώρες και 2 λεπτά. Οι Rasso από τη Γερμανία, Lurich από τη Ρωσία, και Paul Pons ο γίγαντας από τη Γαλλία θα ηττηθούν όλοι από τον Hack. Πρόσθεσε, επίσης τον τίτλο της κατηγορίας βαρέων βαρών της Ευρωπαϊκής ελληνορωμαϊκής πάλης νικώντας τον Tom Cannon.

Στη συνέχεια, όπως εξαντλούνταν από τον ανταγωνισμό και οι θεατές είχαν κουραστεί να τον βλέπουν να ρίχνει βίαια κάτω τους αναρίθμητους αντιπάλους του σχεδόν πριν πάρουν σωστά τη θέση τους, απαντήθηκαν οι προσευχές των διοργανωτών, από την έγκαιρη έλευση του Αχμέντ Madrali, ενός τεράστιου τριχωτού πρώην φορτοεκφορτωτή από τη Μασσαλία, που άκουγε στο όνομα "Ο φοβερός Τούρκος".

Μια νύχτα στο Μέγαρο Μουσικής Canterbury, όπου ο Χάκ εμφανιζόταν σαν αρσιβαρίστας υπήρξε μια ξαφνική, αλλά χωρίς αμφιβολία όχι εντελώς απροσδόκητη αναταραχή στην πλατεία. Δύο "ξένοι κύριοι" (όπως τους περιέγραψε μια εφημερίδα την επομένη) με άγριες χειρονομίες και φωνές ωθούνταν προς τη σκηνή. Ό ένας αναγνωρίστηκε από μερικούς από τους οπαδούς του σαν ο Αντώνιος Πιερρής, ένας παλαίμαχος παλαιστής γνωστός στην ακμή του σαν "O Φοβερός Έλληνας". Σε σπασμένα αγγλικά, ανακοίνωσε ότι αυτός ήταν ο προστατευόμενος του ο "Τρομερός Τούρκος, ο ευνοημένος παλαιστής του Σουλτάνου," για λογαριασμό του οποίου προκαλούσε σε αγώνα τον Χάκ.

Ο τύπος και το κοινό έκαναν σαματά και κανονίστηκε αυτό που ήταν τότε ο μεγαλύτερος διαγωνισμός πάλης που οργανώθηκε ποτέ στην Αγγλία. Το ποσό ήταν 1.000 λίρες για το νικητή και 500 για τον ηττημένο. Ο αγώνας πραγματοποιήθηκε στο εκθεσιακό κέντρο Ολυμπία στις 30 του Γενάρη του 1904.

Ακόμα και το "Ρωσικό Λιοντάρι" φαινόταν επηρεασμένο. Αλλά ήταν ένα διαφορετικό άτομο όταν εμφανίστηκε. Προφανώς ούτε ένας από τους χιλιάδες θεατές δεν είχε δει ποτέ ένα καλύτερο φυσικό δείγμα.

Ο αντίπαλός του Τούρκος ήταν ένας γίγαντας, τρομερός αντίπαλος o οποίος είχε κυριολεκτικά παραμορφώσει όλους εκείνους που περπάτησαν μέσα στο ρινγκ μαζί του. Ωστόσο, η διάρκεια της πάλης ήταν μικρή καθώς ο Madrali ξαφνικά βιάστηκε να σηκώσει τον Χάκ από τη μέση. Πήρε στον Χακ ακριβώς 44 δευτερόλεπτα για να τον εξουδετερώσει. Σήκωσε τον "Τούρκο" ψηλά πάνω από το κεφάλι του, στη συνέχεια, τον εκσφενδόνισε κάτω στην άλλη πλευρά του ρινγκ όπου έμεινε αδρανής και στενάζοντας. Ο "ευνοημένος του Σουλτάνου" τελείωσε με τρία σπασμένα πλευρά και ένα σπασμένο χέρι! Ο Χάκ κέρδισε την ευρωπαϊκή παραλλαγή του Παγκόσμιου πρωταθλήματος βαρέων βαρών τον Νοέμβριο του 1904, νικώντας τον Ahmed Madrali. Αυτή η γρήγορη ήττα του Τούρκου ανέβασε τη φήμη του Χάκ σε ένα επίπεδο που διαφορετικά δεν θα είχε καταστεί δυνατόν.

Ο Χάκενσμιτ συνέχισε τον δρόμο του ανίκητος. Οργανώθηκαν παγκόσμιες περιοδείες αλλά ούτε ένας παλαιστής δεν μπόρεσε να βρεθεί για να τον νικήσει. Η έλλειψη ανταγωνισμού τον ανάγκασε να βγει στην σκηνή του βαριετέ. Το 1908 και ξανά το 1911 ο κόσμος εξεπλάγη όταν άκουσε ότι ο Xάκ είχε ηττηθεί από ένα Αμερικανό παλαιστή ονομαζόμενο Frank Gotch. Και στις δύο περιπτώσεις ο Χακ αναγκάστηκε να αποσυρθεί, εξαιτίας τραυματισμού του ποδιού του που προκλήθηκε από την μανιώδη προσπάθεια του να ξεπεράσει ένα παράξενο δέσιμο δακτύλου που ο Gotch είχε τελειοποιήσει. Πολλά χρόνια αργότερα δεν θα έλεγε πολλά για αυτό, αλλά πολλοί πιστεύουν ότι το δέσιμο ήταν άδικο και θα έπρεπε να ήταν παράνομο.

http://www.palema.gr/

ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ

Με αφορμή τις δηλώσεις του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου, περί μη ελληνικότητας των Αυτοκρατόρων Ιουστινιανού, Ιωάννη Τσιμισκή και Παλαιολόγου, σημειώνουμε πως ο Αντιπρόεδρος, με τις συνεχείς επιθέσεις του εναντίον του Ελληνικού Έθνους, το οποίο προσπαθεί να μειώσει και να αποδομήσει, θυμίζει την «κολοβή αλεπού», που καθώς η ίδια δεν είχε ουρά (δυνατή εθνική συνείδηση και καμάρι) ήθελε να κάνει κολοβές όλες τις άλλες αλεπούδες, ώστε να μην αισθάνεται αφόρητα συμπλέγματα κατωτερότητας…

Ήθελε δηλαδή και όλες οι άλλες αλεπούδες «να κόψουν τις ουρές τους»! Όπως ο Αντιπρόεδρος θέλει να κόψουν όλοι οι Έλληνες τον αγνό Εθνισμό τους, για τον οποίο πολέμησε το Γένος, καθώς γράφει ο Υπασπιστής του Κολοκοτρώνη Φωτάκος στα Απομνημονεύματά του, τα οποία αγνοεί ο Πάγκαλος, ο οποίος πρόσφατα κατηγόρησε στην Οξφόρδη ως «αδαείς και αγράμματους» τους γίγαντες του ΄21, που κατά τον τραγικό Αντιπρόεδρο δεν μιλούσαν καν καλά τα ελληνικά… Και ας ήξεραν, όλως τυχαίως, απ’ έξω ολόκληρη την ελληνική ιστορία και τα συναξάρια των ηρώων και των αγίων του Έθνους, που αγνοεί βαθιά ο ίδιος!

Σχετικά δε με τους Αυτοκράτορες, τους οποίους δεν μπόρεσε σε όλη του τη ζωή να φτάσει ούτε στη σκιά της ουράς του αλόγου τους, ο Πάγκαλος, του οποίου μοναδικό έργο αποτελεί η τραγωδία των Υμίων και ο τραγέλαφος της παράδοσης ουσιαστικά του αιτούμενου άσυλο και προστασία ηγέτη των Κούρδων Οκτσαλάν στις Τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες στην Κένυα, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Ο ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ

Ο Ιουστινιανός, ο μέγας και φωτισμένος ευσεβέστατος Αυτοκράτορας, ήταν θρακικής, ελληνικής δηλαδή καταγωγής. Όπως και ο πιστός του Στρατηγός και ένας από τους ικανότερους της Ιστορίας, ο Βελισάριος, ο λεγόμενος και «σπαθί του Ιουστινιανού», που καταγόταν από το Ορμένιο (Γερμάνιο-Τζερμένιο) του Έβρου!

Την εποχή που έγινε Αυτοκράτορας ο θείος του Ιουστίνος, η οικογένεια του Ιουστινιανού ζούσε στα βόρεια της Μακεδονίας μας, πάνω από τις Σιδηρές Πύλες, σε ένα χωριό που ονομαζόταν Ταυρίσιο, κοντά στο φρούριο των Βεδεριανών. Η περιοχή εκείνη γεωγραφικά ονομαζόταν Δαρδανία και διοικητικά ανήκε στη γιγάντια Ρωμαϊκή Επαρχία του Ιλλυρικού. Αυτά ακριβώς δημιούργησαν σύγχυση σε κάποιους, πως επειδή κατοικούσε στην τεράστια επαρχία που βαφτίστηκε από τους Ρωμαίους «Ιλλυρικό», θα ήταν και Ιλλυριός ή Δαρδάνιος… Φυλές που ήδη είχαν συγχωνευθεί και εξαφανιστεί από το προσκήνιο.

Όμως ο Ιουστινιανός ήταν Θρακιώτης στην καταγωγή, αφού το αληθινό του όνομα ήταν Φλάβιος Πέτρος Σαββάτιος, από το όνομα του πατέρα του, του Σαββάτιου, ονομασία που ακριβώς παραπέμπει στην αρχαία θρακική θεότητα του Σαβάζιου ή Σαββάτιου, μια θρακική-ορφική μορφή του Διονύσου!

Αργότερα, χρησιμοποιήθηκε η σλαβική μετάφραση του ονόματος Ιουστινιανός, απ΄ όπου προέκυψε το σλαβικό «Ουπράβδα», σε μια προσπάθεια να σλαβοποιηθεί ο Αυτοκράτορας που γεννήθηκε στο Ταυρίσιο, κάτω από τα Σκόπια (Σκούποι), το 483 μ.Χ., εποχή που δεν είχαν καν κατέβει οι Σλάβοι!

Το να ήταν «Λατίνος», το αποκλείουν όλοι ανεξαιρέτως οι συγγραφείς και ερευνητές, που ούτε καν συζητούν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Επομένως ο Ιουστινιανός δεν ήταν «Ιλλυριός», δεν ήταν «Λατίνος», δεν ήταν «Σλάβος»… επειδή ήταν ακριβώς Έλληνας! Από μια φτωχή ελληνική αγροτική οικογένεια της Θράκης που προσπαθούσε να επιβιώσει γενιά προς γενιά μέσα στον γενικό εκλατινισμό (γλώσσας και ονομάτων) και τη στέρηση παιδείας που είχε προηγηθεί, μαζί με την βαριά ρωμαϊκή καταπίεση κυρίως της πάντα εθνεγέρτιδας Μακεδονίας και Θράκης, αλλά με τους σκληρούς διωγμούς μετέπειτα κατά των Χριστιανών, μέχρι που είχε έρθει ευτυχώς ο Μέγας Κωνσταντίνος!

Από εκείνα τα μέρη του Ταυρίσιου ξεκίνησε λοιπόν κάποτε πάμφτωχος και ο θείος του Πέτρου, ο Φλάβιος Ιουστίνος, αναλφάβητος λόγω φτώχειας, αλλά ρωμαλέος και καλόκαρδος, που χάρη στο σωματικό του ανάστημα, κατατάχτηκε στο στρατό και κατάφερε να ανέλθει γρήγορα τα αξιώματα, μέχρι που έγινε Αρχηγός της Φρουράς του Αυτοκράτορα και στο τέλος Αυτοκράτορας, φροντίζοντας αμέσως για τον ανιψιό του, που τον κάλεσε κοντά του στην Πόλη, μεριμνώντας να λάβει την καλύτερη παιδεία και μάλιστα την ελληνική, γεγονός που ωφέλησε πολύ τελικά τον Πέτρο, τον οποίο ο Ιουστίνος είχε για δεξί του χέρι και τον υιοθέτησε μάλιστα, μετονομάζοντάς τον σε Ιουστινιανό, που σημαίνει γιος του Ιουστίνου…

Ο μεγάλος Ιουστινιανός, που νυμφεύτηκε μια απλή, καλόκαρδη, θαρραλέα και πανέμορφη Ελληνίδα από την Κύπρο, τη Θεοδώρα, ο οραματιστής και κτήτορας της λαμπρής και αξεπέραστης Αγια-Σοφιάς, είναι άλλωστε εκείνος που εξέδωσε τις Νεαρές, δηλαδή τους Νέους Νόμους του Κράτους στην Ελληνική Γλώσσα, αναγνωρίζοντας έτσι την ελληνικότητα της Αυτοκρατορίας και του λαού μας!

Από την άλλη, ο Ιουστινιανός δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον να αναδείξει ή να περισώσει έστω, καμία άλλη γλώσσα ή διάλεκτο δήθεν «Ιλλυρική» ή «Σλαβική»… επειδή ακριβώς δεν είχε καμία υπαρκτή και καμιά ψυχική ή έστω συναισθηματική σχέση…

ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ, ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΗ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Το μόνο που έκανε, όπως κάθε φιλότιμος άνθρωπος, ήταν να τειχίσει το χωριό του το Ταυρίσιο με ένα μικρό κάστρο με τέσσερις πύργους που ονομάστηκε Τετραπυργία και παραδίπλα να χτίσει μια πόλη, που την ονόμασε τιμητικά Ιουστινιανή Πρώτη, να δυναμώσει το παρακείμενο Φρούριο των Βεδεριανών και να χτίσει και μια ακόμη πόλη στη θέση της Ουλπιανής, που την ονόμασε Ιουστινιανή Δευτέρα, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης στον τόπο που μεγάλωσε και ξεκίνησε.

Μια μοναδική σύγχρονη τοιχογραφία στην Ι. Μ. Αγίας Θεοδώρας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης,

όπου θησαυρίζεται το σκήνωμα του Οσίου Δαυίδ που εξέπληξε τον Ιουστινιανό

Μάλιστα στην Ιουστινιανή Πρώτη ίδρυσε ξεχωριστή Μητρόπολη και μετέφερε την Έδρα της Επαρχίας Ιλλυρικού, δυσαρεστώντας έτσι τους Θεσσαλονικείς, που επιστράτευσαν τον Όσιο Δαυίδ τον Δενδρίτη-Αμυγδαλίτη της Θεσσαλονίκης, ο οποίος και αποδέχτηκε μετά από εντολή Αγγέλου να βοηθήσει Θείω θελήματι την πόλη του, πηγαίνοντας στον ίδιο τον Ιουστινιανό και την καλή Θεοδώρα στην Κωνσταντινούπολη, σαν απεσταλμένος των αρχών της Μακεδονικής Πρωτεύουσας, προγνωρίζοντας θαυμαστά και ανακοινώνοντας προκαταβολικά στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Αριστείδη την επιτυχή έκβαση της αποστολής του!

Φτάνοντας, εξέπληξε τους πάντες με την πραότητα και την αγιοσύνη του και λάμποντας από τη Θεία Χάρη, φωτεινός σαν επίγειος Άγγελος, λευκασμένος σαν Αβραάμ, θυμίασε τους Βασιλείς, τους Αξιωματούχους του παλατιού και τον λαό επί μία ολόκληρη και πλέον ώρα, όχι με θυμιατήρι, αλλά κρατώντας μέσα στην παλάμη του τα αναμμένα κάρβουνα, χωρίς να βλαφθεί καθόλου!

Τότε συγκινημένος ο αγαθός Ιουστινιανός, αφού τον παρακάλεσε να εύχεται για εκείνον, του απέδωσε αμέσως πίσω στη Θεσσαλονίκη την Έδρα του Ιλλυρικού, υπογράφοντας τα σχετικά έγγραφα!

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΣΙΜΙΣΚΗΣ

Ο Ιωάννης Τσιμισκής, ονομαζόταν Ιωάννης Κουρκούας, ο επονομαζόμενος λόγω του μικρού του αναστήματος «Τζιμισκής-Τσιμισκής» και καταγόταν από την εξελληνισμένη οικογένεια των Κουρκούα από την Αρμενία, που είχε δώσει στο Βυζάντιο ικανούς στρατηγούς, ενώ η μητέρα του ήταν καθαρή Ελληνίδα, η αδελφή του μετέπειτα Αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, της ονομαστής ελληνικής οικογένειας των Φωκάδων από την ευσεβή και αγιοτόκο Καππαδοκία!

Επομένως ο Ιωάννης Τσιμισκής ήταν ανιψιός του Νικηφόρου Φωκά και αποδείχθηκε τελικά ένας ικανότατος Έλληνας Στρατηγός και Αυτοκράτορας, παρότι ανέτρεψε το θείο του από το θρόνο, συμμαχώντας με την Αυγούστα Θεοφανώ, γεγονός που αποτελεί και το μόνο μελανό σημείο του.

Η ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΗΚΟΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ

Υπάρχει τέλος ένα επεισόδιο, που λέει πολλά, όταν σε κάποια πολιορκία ενός κάστρου μας που είχαν καταλάβει οι Σαρακηνοί, ο Νικηφόρος Φωκάς που το πολιόρκησε δέχτηκε τους όρους της παράδοσης των Σαρακηνών, οι οποίοι ζήτησαν να αποχωρήσουν οπλισμένοι, με τις γυναίκες, τους γέροντες και τα παιδιά, χωρίς να τους πειράξει κανείς.

Ο Νικηφόρος Φωκάς, ως Στρατηγός, έδωσε το λόγο του, οι στρατιώτες του παρατάχτηκαν ανοίγοντας δρόμο και άρχισε η έξοδος των οπλισμένων Σαρακηνών που παρέδιδαν το Κάστρο. Οι όμορφες γυναίκες τους πέρασαν μπροστά από τους Έλληνες στρατιώτες που έμειναν εντελώς ακίνητοι! Πέρασαν κατόπι από Ρως (Ρώσους Στρατιώτες) που είχε ο Στρατηγός κοντά του και εκείνοι απλά φώναξαν με θαυμασμό! Μα σαν πέρασαν οι γυναίκες μπροστά από τους Αρμένιους Στρατιώτες, εκείνοι αμέσως όρμησαν να τις αρπάξουν παρακούοντας τις διαταγές! Άρχισε τότε μια σκληρή μάχη, στην οποία αναγκάστηκε ο Νικηφόρος να στείλει δυνάμεις για να εξοντωθούν οι εμπλεκόμενοι Σαρακηνοί που στην ουσία αμυνόταν.

Έπειτα όμως ο Φωκάς παρέταξε το Στρατό και ζήτησε από όποιους Αρμένιους παράκουσαν, να φανερωθούν. Φανερώθηκαν διακόσιοι τότε Αρμένιοι και ο Νικηφόρος ανακοίνωσε μπροστά σε όλους την απόφασή του: θάνατος!

Δίπλα του διαρκώς ήταν ο Τσιμισκής που δεν αντέδρασε διόλου. Και μάλιστα σαν τον ρώτησε ο Νικηφόρος Φωκάς για το πώς έκρινε την απόφασή του, εκείνος απάντησε απλά πως θα τον έλεγαν «σκληρό» οι στρατιώτες…

Εάν όμως ο Ιωάννης Τσιμισκής, έχει αρμενική εθνική συνείδηση, εάν ήταν συνειδητός Αρμένιος, όχι μόνο θα διαφωνούσε φανερά, αλλά εκμεταλλευόμενος τη συγγενική σχέση του με τον Φωκά, θα προσπαθούσε να εμποδίσει εκ των προτέρων ή να αλλάξει εκ των υστέρων την απόφασή του, καθώς θα εκτελούνταν 200 επίλεκτοι Αρμένιοι Στρατιώτες! Αντ΄ αυτού σώπασε, γεγονός που δείχνει πως η εθνική συνείδησή του ήταν Βυζαντινή, δηλαδή ελληνική!

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ

Η Δυναστεία των Παλαιολόγων, είχε ιδρυτή της τον Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο, γιό των Ελλήνων Ανδρόνικου Δούκα Κομνηνού Παλαιολόγου και της Θεοδώρας Παλαιολογίνας!

Οι Παλαιολόγοι ήταν μια από τις παλαιότερες Ελληνικές οικογένειες του Βυζαντινού Βορρά, πρωτοϋπερασπιστές των δυτικών συνόρων από τις επιδρομές των Νορμανδών!

Ο δε Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, το τελευταίος Αυτοκράτορας της Πόλης, είχε Έλληνα πατέρα, τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο και μητέρα την εξελληνισμένη Σερβίδα Πριγκίπισσα Ελένη Δραγάζη (Δραγάτση-Δραγάση) - κόρη του Σέρβου Δεσπότη των Σερρών Κωνσταντίνου Δραγάζη - με την οποία απέκτησαν πολλά παιδιά.

Σημειώνεται πως οι Σερβικοί Οίκοι ήταν κατά 70-90% εξελληνισμένοι, λόγω της ελληνορθόδοξης παιδείας που λάμβαναν από παιδιά, αλλά και της συνεχούς επιδίωξης να τελούν γάμους με άτομα των Ελληνικών Βασιλικών και Αρχοντικών Οίκων του Βυζαντίου, κάτι το οποίο θεωρούσαν μεγάλη τιμή και ιδιαίτερη υπερηφάνεια!

Από τότε έχει τις ρίζες της και η Ελληνο-Σερβική φιλία και αμοιβαία συμπάθεια, που οδήγησε και στην Ελληνο-Σερβική Συμμαχία του 1912-13. Μια φιλία που φτάνει ως τις ημέρες μας, παρά την προσπάθεια του Κομμουνισμού και του Τίτο να την ξεριζώσει, μια και ήταν εδραιωμένη στην Αγία Ορθοδοξία!

Η ΑΓΙΑ ΜΗΤΕΡΑ

ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

Συγκινητική είναι η άγνωστη σχετικά ιστορία της μητέρας του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, της Ελένης, που έχει αποκρυφθεί πλήρως από τη συνήθη «ιστορία».

Η Ελένη (που έφερε όχι τυχαία το όνομα της μητέρας του Αγίου Κωνσταντίνου της Ελένης, ώστε Κωνσταντίνος Ελένης έχτισε την Πόλη, Κωνσταντίνος Ελένης την έχασε πέφτοντας ηρωικά μαχόμενος) ήταν πολύ ευσεβής γυναίκα, γεμάτη από Πίστη στο Χριστό, αφοσιωμένη στην Ορθοδοξία μας, ζώντας με αγιότητα, καρτερικότητα και προπαντός υπομονή. Μια έννοια που τη χαρακτήριζε πάντα και την ακολούθησε σαν όνομα όταν μετά την κοίμηση του συζύγου της το 1425 μ.Χ. ο οποίος ήδη είχε μονάσει με το όνομα Ματθαίος, έγινε και εκείνη μοναχή!

Η Υπομονή λοιπόν αφιερώθηκε τότε στο Μοναστήρι της Κυράς Μάρθας, συνεχίζοντας ταυτόχρονα και το έργο της εν Χριστώ φιλανθρωπίας, ιδρύοντας Γηροκομείο στο Μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας στην περιοχή των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως, γνωστό ως «Καθίδρυμα της Ελπίδος των Απηλπισμένων».

Στο Μοναστήρι αυτό βρισκόταν και το άφθαρτο λείψανο του Οσίου Παταπίου, το οποίο μεταφέρθηκε μετά την Άλωση και κρύφτηκε μέσα σε σπηλιά, στη σημερινή Ιερά Μονή Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας, όπου και θησαυρίζεται έως τώρα άφθαρτο, δωρίζοντας ευλογίες και ιάσεις. Εκεί άλλωστε βρίσκεται και η κάρα της Οσίας Υπομονής, που αγίασε με την αλύγιστη δροσερή υπομονή και την ακλόνητη θερμή Πίστη της στον Σωτήρα Χριστό.

Η Οσία Υπομονή, που στη Θεσσαλονίκη τιμάται στον Ι. Ν. του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στη Νεάπολη, στην Αχαΐα στον Ι. Ν. Αγίου Ανδρέου Εγλυκάδας Πατρών και σε πολλά μέρη της Ελλάδος, η αγία μητέρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, κοιμήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1450 μ.Χ., ενόσω ο γιος της είχε γίνει Αυτοκράτορας, χωρίς ευτυχώς να ζήσει το τέλος του και την τραγική πτώση της Βασιλεύουσας.

Η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη της στις 13 Μαρτίου, αλλά και στις 29 Μαΐου, ανήμερα της Αλώσεως και του ηρωικού θανάτου του γιού της! Το όνομά της και η μνήμη της εκείνη την ημέρα, είναι ένα μήνυμα Πίστης και Υπομονής ως την ώρα της τελικής Ανάστασης του Γένους …

Η Οσία Υπομονή επιτελεί και σήμερα εμφανίσεις και θαύματα ιάσεως, όπως αυτό που συνέβη σε οδηγό ταξί και καταγράφεται στο βιβλίο της Ι. Μ. Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας, όπου τιμάται ιδιαιτέρως η Αγία! (δείτε και εδώ)
http://armyalert.blogspot.com/2011/01/blog-post_339.html

Οι μηνιαίες αποδοχές ανά Υπουργείο και Πανεπιστημιακή Εκαπίδευση

Τα πειραματόζωα...

"Λούφα-Απαλλαγή-Εξαγορά". Οι "θητείες" των πολιτικών μας!

Που υπηρέτησαν οι πολιτικοί μας; Ποιοι «λούφαραν»; Ποιοι έκαναν έστω και τυπικά της θητεία τους; Και ποιοι όταν είχαν κληθεί από τη πατρίδα να την υπηρετήσουν,δεν ήταν «στα πάνω» τους για να τη «σκαπουλάρουν»; Τελικά βέβαια ,όλοι πίστεψαν ότι «η πατρίδα τους έχει ανάγκη» κι αποφάσισαν να την υπηρετήσουν ...δία βίου. Το Πρώτο Θέμα ,συγκέντρωσε τα ...στρατιωτικά κατορθώματα των πολιτικών μας.

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ-Πρόεδρος της Δημοκρατίας
ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ
1952:Παρουσιάστηκε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Κορίνθου. Ήταν και ανυπότακτος. Τοποθετήθηκε στη Σχολή Πληροφορίων και εκπαιδεύτηκε ως ανακριτής αιχμαλώτων. Το 1953 απολύθηκε έχοντας τακτοποιήσει και τη ποινή της διετούς πρόσθετης υπηρεσίας που του είχε επιβληθεί .



ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ-Πρωθυπουργός
ΓΡΑΦΕΑΣ ΑΡΜΑΤΩΝ
1978: Παρουσιάστηκε στη Καλαμάτα. Εξαγόρασε 16 μήνες θητείας προς 19.000 δρχ. και απολύθηκε τον Αύγουστο του 1979,έχοντας περάσει και από τη Λήμνο.



ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ-Αρχηγός Αξιωματικής Αντιπολίτευσης
ΝΑΥΤΗΣ
1976 Ιούλιο παρουσιάστηκε στο ΠΝ,τον Οκτώβριο απολύθηκε,πληρώνοντας 21.000 δρχ. με τις οποίες εξαγόρασε τους 21 μήνες. Το υπόλοιπο τρίμηνο της θητείας του το έκανε το 1977.



ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ –Πρώην πρωθυπουργός
ΝΑΥΤΗΣ ΜΕ ΠΛΑΤΥΠΟΔΙΑ
1977 παρουσιάστηκε και πήρε απολυτήριο το 1979. Ειδικότητα –προσέξτε- διαχειριστής. Στο ΠΝ έμαθε ότι έχει πλατυποδία. Κάτι είναι κι αυτό.


ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ-ΥΕΘΑ
ΓΙΩΤΑΣ ΛΟΓΩ ΠΕΡΙΤΤΩΝ ΚΙΛΩΝ
1986 παρουσιάστηκε στη Κόρινθο. Οι γιατροί τον έβγαλαν Ι3 λόγω «παχυσαρκίας». Εξαγόρασε εννέα μήνες θητείας προς 27.000 δρχ.



ΑΚΗΣ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ-Πρώην ΥΕΘΑ
ΑΠΑΛΛΑΓΗ

Το 1968 κηρύχτηκε ανυπότακτος,το 1972 έχασε την ελληνική ιθαγένεια. Το 1975 με 29.000 δρχ. εξαγόρασε 29 μήνες θητείας. Επανήλθε στις ΕΔ όμως. Ως υπουργός!


ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ-ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΦΑΡΟΦΥΛΑΚΑΣ
1959 παρουσιάστηκε στο ΠΝ και απολύθηκε το 1961. Σ΄ αυτό το διάστημα με την ειδικότητα του διαχειριστή φύλαγε ένα φάρο στον Πειραιά.


ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗΣ-ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
ΑΝΤΙΑΡΜΑΤΙΣΤΗΣ
1978 Κέντρο Εκπαίδευσης Κορίνθου. Πήγε Λήμνο στο 285 ΤΕ,έχοντας «φάει» ήδη 20 μέρες φυλακή. Δυο χρόνια μετά πέρασε και μία εκπαίδευση στο χειρισμό αντιαρματικών 75-76 χιλιοστών.



ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ-πρώην ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ
Πήρε πτυχίο βοηθού νοσοκόμου κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Ν.Κακλαμάνης που παρουσιάστηκε στο ΠΝ το 1972. Κι όμως έκανε θητεία σε πλοίο.




http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=2510